Τι μπορεί και γιατί πρέπει να το κάνει η κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας

Του Γιώργου Παπασίμου, δικηγόρου Παρ’ Αρείω Πάγω 

Όλα αυτά που συμβαίνουν στην Αριστερά και στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πρωτόγνωρα, όχι επειδή έχουμε στην Ελλάδα πρώτη φορά κυβέρνηση της Αριστεράς, αλλά επειδή για πρώτη φορά ένα αντιπολιτευτικό κόμμα με το που γίνεται κυβέρνηση, απειλείται με διάσπαση.

Συνήθως, τα κομματικά προγράμματα αντικαθίστανται από άλλα πιο ρεαλιστικά και οι θέσεις των ανθρώπων που περνούν στα κυβερνητικά θεωρεία «μαλακώνουν», σε μια πορεία αφομοίωσής τους από το σύστημα και το μπλοκ της εξουσίας. Όπως συνέβη με τα σοσιαλιστικά κόμματα της δεκαετία του ΄80, που σταδιακά μετεξελίχθηκαν σε νεοφιλελεύθερα, σημειώνοντας μια τεράστια πολιτική μεταστροφή.

Αυτή η λογική και νοοτροπία έχει καταγραφεί και καταδικαστεί από την Αριστερά και αποτελεί «κόκκινο πανί» γι’ αυτήν οποιαδήποτε εμπλοκή σε «συζητήσεις» ή «διαπραγματεύσεις» με το πολιτικό εγχώριο ή ευρωπαϊκό κατεστημένο.

Όμως, οι αλλαγές στη δομή του σύγχρονου καπιταλισμού, με την παγκοσμιοποίηση, την ανεξέλεγκτη ανάπτυξη των χρηματαγορών, και την επικράτησή τους επάνω σε κράτη και κυβερνήσεις, διαμορφώνουν ένα εξαιρετικά πολύπλοκο μηχανισμό. Αυτόν ή τον καταστρέφεις (πώς άραγε;) ή επιδιώκεις μέσα από κινήματα και ευρείες πολιτικές συμμαχίες να τον ωθήσει προς άλλη κατεύθυνση.

Τον Ιούλιο, οι 5 «σοφοί» της γερμανικής οικονομίας, κοινοποίησαν κείμενο για τις «Συνέπειες της ελληνικής κρίσης», στο οποίο μειοψήφισε ο Γερμανός καθηγητής Πέτερ Μπόφινγκερ. Ο ίδιος έδωσε το μέτρο της διαφωνίας του αναρωτώμενος αν, στο μέλλον, θα πρέπει η Ευρώπη να πειθαρχεί στις «ανώνυμες χρηματαγορές» ή αυτή θα πρέπει να οικοδομηθεί με δημοκρατικά νομιμοποιημένες πολιτικές διαδικασίες;

Αν δηλαδή, με τα λόγια του Φουκώ (2004), θέλουμε ένα κράτος υπό την εποπτεία των αγορών ή μια αγορά υπό την εποπτεία του κράτους.

Η τοποθέτηση ενός συντηρητικού οικονομολόγου καθηγητή αποκαλύπτει τι δυνατότητες υπάρχουν κι εντός της σημερινής βαθιάς αυταρχικής Ευρώπης, με τις «αποικίες χρέους» και την επιβολή ενός βάρβαρου νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου.

Τι θα μπορούσε να κάνει η κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας και ο ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να βελτιώσουν, ώστε τελικά να αλλάξουν τις υπάρχουσες οδυνηρές μνημονιακές συνθήκες; Και γιατί πρέπει να το κάνουν;

Οι δυνάμεις που βρίσκονται στην εξουσία (ο ΣΥΡΙΖΑ και οι σύμμαχες, όπως το Πράττω») εκπροσωπούν τα μικρά και μικρομεσαία στρώματα, αυτούς που έλεγε κάποτε και ο Ανδρέας Παπανδρέου  (ο σοσιαλιστής της πρώιμης φάσης) «μη προνομιούχους». Εκ μέρους τους δρουν, εκ μέρους τους αποφασίζουν. Ποιος άλλος θα μπορούσε να τους εκπροσωπήσει καλύτερα και με δεδομένο πως ο ελληνικός λαός έχει μπολιαστεί με την ευρω-λαγνεία και τρομοκρατηθεί με το Grexit και τη δραχμή, τι περιθώρια ελιγμών υπάρχουν σήμερα για την κυβέρνηση;

Η βαθύτατη κρίση του «υπαρκτού ευρωπαϊσμού» με αφορμή τα μνημόνια και τις αντιδράσεις των λαών αποκαλύπτει ή μάλλον δείχνει τον δρόμο.

Θα μπορούσε  να υπάρξει ένα νέο πρόγραμμα στρατηγικής επανένταξης του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, χωρίς να απεμπολήσουν τα ιδεώδη τους, πετυχαίνοντας ουσιαστικές κατακτήσεις για τον λιμοκτονούντα από τις απανωτές επιδρομές («μνημονιακή λαίλαπα») και απογοητευμένο λαό;

Ασφαλώς. Αυτή τη φορά ένα κυβερνητικό κόμμα μπορεί να κάνει τη διαφορά: να αποδείξει πως δεν αφομοιώθηκε από την εξουσία, δεν μεταλλάχτηκε σε ανάμνηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αλλά πως «μέτρησε» τις συνθήκες και προχώρησε στους αναγκαίους συμβιβασμούς και ελιγμούς, χωρίς να απεμπολεί τον τελικό του στόχο.

Να αποδείξει πως δεν κινείται σε κλίμα «παρασκηνίου» (με όρους εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς), δεν εξυφαίνει μυστήρια σενάρια επιστροφής στη δραχμή, πως κινητοποιεί ευρύτατες λαϊκές μάζες μέσα από ένα βαθιά δημοκρατικό κόμμα, που παρακάμπτει συνεχώς τα εμπόδια που του στήνουν η εγχώρια ολιγοπωλιακή μεγαλοαστική τάξη και το παρασιτικό οικονομικό κατεστημένο.

Η Αριστερά θα πρέπει να γίνει κυβερνώσα, δηλαδή ρεαλιστική, με σαφές διαρθρωτικό στρατηγικό σχέδιο μεταλλαγής της ελληνικής κοινωνίας, στο οποίο –γιατί όχι; – θα μπορούσε να υπάρξει ακόμη και η προοπτική ενός εθνικού νομίσματος, αν αυτό απελευθερώνει παραγωγικές δυνάμεις του τόπου κι απεγκλωβίζει τη χώρα από τα «θανατηφόρα» δάνεια και την απάνθρωπη λιτότητα.

 

 

 

 

Κοινοποίηση Άρθρου σε Share on FacebookTweet about this on Twitter

No Replies to "Τι μπορεί και γιατί πρέπει να το κάνει η κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας"

    Leave a reply

    Your email address will not be published.