Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για την έξοδο της Αγγλίας από την Ευρωζώνη, αποδεικνύει για πολλαπλή φορά πως το ευρωιερατείο βαδίζει την… πεπατημένη, πως τα κλισέ και οι ιδεοληψίες παραμένουν σε ημερήσια διάταξη και πως οι φυγόκεντρες τάσεις εντός της Ε.Ε. ενισχύονται από αντιφατικές δυνάμεις και εντελώς διαφορετικά συμφέροντα.
Του Γεωργίου Παπασίμου, Twitter: @PapasimosG
Ποιοι κρύβονται πίσω από το πλειοψηφικό ρεύμα της Μαρί Λεπέν στη Γαλλία, πού στηρίζονται οι «θρασείς» κυβερνήσεις της Ουγγαρίας και της Πολωνίας που αμφισβητούν την πρωτοκαθεδρία της ευρωπαϊκής ελίτ, γιατί σε κάποιες χώρες η ευρωπαϊκή κρίση ενισχύει την Αριστερά, όπως συνέβη στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία και την Ισπανία κι αλλού τα εθνικιστικά ή ακροδεξιά κόμματα;
Ας αρχίσουμε από την ενίσχυση των ακροδεξιών τάσεων, τη σνομπ συμπεριφορά της Αριστεράς και των κατεστημένων δυνάμεων που επικρατούν και καθορίζουν σήμερα την πορεία της Ε.Ε.
Η γερμανική πρωτοκαθεδρία και η αλλαζονία της δικής τους ιθύνουσας τάξεις προκαλεί αντίρροπες κινήσεις. Ο εγωκεντρισμός, ο εθνικισμός, ο εγωισμός είναι λογικό να συμπαρασύρουν πλήθος κόσμου και να ενισχύουν τις τάσεις απόσχισης από το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, καθώς δεν είναι εύκολο να γίνει αποδεκτό πως μια κάστα άλλης εθνότητας μπορεί να καθορίζει την εσωτερική πολιτική μιας δεύτερης χώρας.
Παράλληλα, η άγνοια και η έλλειψη παιδείας πολυπληθών κοινωνικών στρωμάτων αποτελεί μια ωραία μαγιά για την επιβολή αντιλήψεων που «σκάβουν» τις συνειδήσεις, επιφέρουν τεράστια πλήγματα στη συλλογικότητα και τα ανθρωπιστικά ιδεώδη, επικαλύπτουν την πρόταξη των συμφερόντων συγκεκριμένων οικονομικών ελίτ.
Από την άλλη πλευρά, η γραφειοκρατία της Ευρωπαϊκής Ένωσης κάνει ό,τι μπορεί να αποδείξει πως άγεται και φέρεται από κοντόφαλμες αντιλήψεις, από μια περιφρόνηση του λαϊκού παράγοντα και των τοπικών κυβερνήσεων, από την εμμονή σε νεοφιλελεύθερες συνταγές που ευνοούν, με τρόπο απροκάλυπτο. το διεθνές χρηματιστηριακό κεφάλαιο. Η ανικανότητά της δε να βρει λύσεις σε ζητήματα ακανθώδη για την Ευρώπη, όπως είναι το προσφυγικό για το οποίο ευθύνεται ολοκληρωτικά, τροφοδοτεί τα ρατσιστικά ένστικτα και αναδεικνύει την έλλειψη αλληλεγγύης και παιδείας που να συνάδει με τα ευρωπαϊκά ιδεώδη της ασφάλειας των λαών, την ειρήνη και την ολική ευημερία.
Πίσω από αυτές τις ακραίες τάσεις, ασφαλώς και κρύβονται τοπικά κεφάλαια, που ασφυκτιούν μπροστά στη λαίλαπα των διεθνών funds και των αεριτζήδων του χρηματιστηριακού κεφαλαίου και η τοπική, εθνική οικονομική τάξη.
Δύο είναι τα τεράστια προβλήματα που αναδείχθηκαν εξαιτίας της «στενόμυαλης» πολιτικής στρατηγικής και πρακτικής της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας, που εκπροσωπείται από τον Σόιμπλε και την ομάδα του: η λιτότητα και η εμμονή σε κανόνες που υπακούουν στην επίτευξη στόχων δημοσιονομικού ενδιαφέροντος, και η απροκάλυπτη γερμανική ηγεμονία. Το αποτέλεσμα αυτών των επιλογών είναι όλο και μεγαλύτερα στρώματα, αλλά ιδίως η ραχοκοκαλιά των μικρομεσαίων στρωμάτων, να ωθούνται στο περιθώριο, να φτωχοποιούνται και να δέχονται μια άνευ προηγουμένου βάρβαρη νεοφιλελεύθερη επίθεση, που αλλάζει βίαια την καθημερινότητά τους.
Παράλληλα, η ολιγαρχική και αριστοκρατική ηγετική ομάδα της Ε.Ε., της ΕΚΤ και του ΔΝΤ αποδεικνύουν καθημερινά πως περιφρονούν κάθε έννοια δικαίου, τις κατακτήσεις, μετά από δεκαετίες αιματηρών αγώνων και διεκδικήσεων των εργαζομένων, και το αναφαίρετο δικαίωμα των λαών να αποφασίζουν και να καθορίζουν το μέλλον τους. Η περιφρόνηση οποισδήποτε προσφυγής στη λαϊκή ετυμηγορία, όπως είναι τα δημοψηφίσματα –το ελληνικό με το υπερήφανο «όχι» και την… ταπεινή μεταλλαγή του σε «ναι» και το τωρινό βρετανικό που οδήγησε στο brexit– αποτελεί το αποκορύφωμα της ηγετικής αλαζονίας. Χαρακτηριστική είναι η αντίδραση του Γιούνκερ, ο οποίος δήλωσε πως δεν εμπιστεύεται τα δημοψηφίσματα, καθώς οι ψηφοφόροι παρασύρονται και άρα δεν είναι νηφάλιοι και ενημερωμένοι, ώστε να ψηφίσουν το σωστό, την… παραμονή με κάθε όρο στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Την ίδια ώρα, στην ελληνική επικράτεια τα πολιτικά κόμματα, ιδίως της Κεντροαριστεράς επιμένουν στις… ιδεοληψίες, σύμφωνα με τις οποίες ή είσαι υπέρ της ενωμένης Ευρώπης ή δεν είσαι. Ή είσαι ευρωπαϊστής ή είσαι ευρωσκεπτικιστής. Προοδευτικός ή ακροδεξιός και εθνικιστής.
Ο φόβος να μην ταυτιστεί με την «αντίπερα όχθη», οδηγεί σε τυποιήσεις και απλοποιήσεις που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τη σύνθετη ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Όχι στην Ευρώπη των μονοπωλίων, ναι στην Ευρώπη των λαών, μόνο που το σύνθημα έχει μείνει χωρίς περιεχόμενο, καθώς έχει αποδειχθεί πως στο όνομα της με κάθε τρόπο παραμονής μιας χώρας εντός της Ε.Ε. γίνονται τα… τέρατα, επιβάλλεται μια αυταρχική πολιτική, ένα νεοφιλεύθερο, βάρβαρο πλαίσιο, που κάνει τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους.
Προφανώς, τα αριστερά κόμματα στην Ελλάδα αποκομένα από τις ανάγκες των Ελλήνων και των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων, ασκούν μια αφ’ υψηλού πολιτική, που όμως εξυπηρετεί την τοπική ολιγαρχία και το παρασιτικό κεφάλαιο, και δεν μπορούν να διανοηθούν πως η ευελιξία και οι ιδεοληψίες τελικώς ζημιώνουν τους εργαζόμενους.
Η απαίτηση για ένα νέο Πολιτικό Υποκείμενο προβάλλει ως μια κίνηση απαραίτητη, που θα βγάλει τη χώρα και την Αριστερά από το αδιέξοδο μιας τυποποιημένης πολιτικής, που κρύβεται πίσω από απλοϊκά σχήματα -ναι ή όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ναι ή όχι στη λιτότητα όταν είναι προφανές πως η πολυπλοκότητα του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου κόσμου απαιτεί ευελιξία και μια πολιτική πρόσκαιρων συμμαχιών, που όμως βλέπουν μακριά…
No Replies to "Brexit: Οι ιδεοληψίες της Αριστεράς και η πεπατημένη που ακολουθεί το ευρωιερατείο"