Η ευρωπαϊκή ήπειρος «φλέγεται». Το βρετανικό Brexit αποτελεί την αποκορύφωση της αντίθεσης των Ευρωπαίων στο σημερινό απεχθές «προσωπείο» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που δημιουργήθηκε κατά την περίοδο της ηγεμόνευσής της από το Βερολίνο, με την εμμονική εφαρμογή της σκληρής μονεταριστικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής, που «έχει ρίξει στην πυρά» το «Ευρωπαϊκό όραμα» και τις ευρωπαϊκές αξίες.
Του Γεωργίου Παπασίμου, δικηγόρου (Twitter: @PapasimosG)
Οκτώ, περίπου χρόνια, μετά την εκδήλωση της σφοδρής παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, που ξεκίνησε από τις Η.Π.Α. το 2008, το «ιερατείο» της Ευρώπης και, κυρίως, η ισχυρή οικονομικοπολιτική γερμανική «ελίτ», στην πρόδηλη προσπάθειά της να «γερμανοποιήσει» το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, οδήγησε τη «φωτιά» μέσα στο «κάστρο» του μητροπολιτικού ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Έτσι, αφού στην αρχή της εμφάνισης της κρίσης «κουκούλωσε» το τεράστιο πρόβλημα των «τοξικών» τραπεζικών ομολόγων, χωρίς καμία επίπτωση στους υπαίτιους, με δραματική αύξηση του δημοσίου χρέους των ευρωπαϊκών χωρών, στην συνέχεια, όταν η «φωτιά» της κρίσης άγγιξε τους «αδύναμους κρίκους» του ευρωπαϊκού Νότου, αντί να «ρίξει νερό για να σβήσει», «έριξε βενζίνη» (εμπλοκή Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στα εσωτερικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σκληρή νεοφιλελεύθερη μονεταριστική πολιτική, τιμωρητική πολιτική και διάθεση στους «απείθαρχους του Νότου», με βασικό «πειραματόζωο» την Ελλάδα που έχει μετατραπεί σε «αποικία χρέους», αν και είναι τυπικά ισότιμο μέλος της Ευρωζώνης).
Η κατάληξη αυτής της πορείας είναι, πλέον, η απόσχιση της Μεγάλης Βρετανίας και η άνοδος ακροδεξιών εθνικιστικών κομμάτων στις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, που μπορεί να απειλήσουν στο μέλλον ακόμα και τα όποια επιτεύγματα σε επίπεδο ειρήνης έγιναν από την ενοποιητική πορεία.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, που δημιουργήθηκε στη δεκαετία του 1950, με διακηρυγμένο στόχο από τους οραματιστές της τη «θεραπεία των τεράστιων πληγών» που επέφεραν ο Α΄ και Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και αφού, στο μεταξύ, διευρύνθηκε και απέκτησε ενιαίο νόμισμα, χωρίς πολιτική και οικονομική ενοποίηση, αποδεικνύεται ότι είναι ένας «γίγαντας με πήλινα πόδια».
Είναι προφανές ότι οι επιλογές αυτές του ευρωπαϊκού «ιερατείου» και της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής «ελίτ» εκφράζουν τον σκληρό πυρήνα του χρηματοπιστωτικού τομέα, του σημερινού «καζινοκαπιταλισμού», ο οποίος αξιοποιώντας το πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης τις προηγούμενες δεκαετίες, ανέλαβε τα ηνία στο προσκήνιο πλέον και της πολιτικής εξουσίας. Πρόκειται για την εκχώρηση της πολιτικής εξουσίας στον παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό. Έτσι, ενώ σήμερα η κρίση «χτυπά δυνατά» στο κέντρο της Ευρώπης και το οικοδόμημα του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης «τρίζει» και απειλείται με άμεση κατάρρευση, το ευρωπαϊκό «ιερατείο», υπό την διεύθυνση της γερμανικής πολιτικοοικονομικής «ελίτ», συνεχίζει να «ρίχνει βενζίνη στη φωτιά», επιμένοντας στη σκληρή περιοριστική πολιτική λιτότητας, αντί της λήψεως γενναίων ριζοσπαστικών οικονομικών μέτρων, όπως αυτό της ανάληψης όλων των χρεών των ευρωπαϊκών χωρών από την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, με αντίστοιχο τύπωμα νέου χρήματος, που θα οδηγούσε την ισοτιμία του ευρώ σε λογικότερα επίπεδα, εν σχέσει με το δολάριο, καθώς και ανάληψη «επιθετικής» αναπτυξιακής πολιτικής σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, τα οποία «αγκομαχούν» ή βρίσκονται σε ύφεση πολεμικού τύπου, όπως για παράδειγμα η Ελλάδα.
Η τελευταία, που αποτέλεσε τον βολικό «σάκο του μποξ» και το «πειραματόζωο» αυτής της θλιβερής ευρωπαϊκής περιόδου, «βυθισμένη» στην απίστευτη «δυσωδία» που «αναδύει» κάθε μέρα το κλεπτοκρατικό σύστημά της και στα ανούσια «φληναφήματα» του τραγικού και «μοιραίου» της πολιτικού προσωπικού, παρακολουθεί τις εξελίξεις αυτές «παραιτημένη» και παραπαίουσα.
Η ιστορία όμως έχει δείξει ότι ο «κατήφορος» έχει πάντα ένα τέλος. Το Brexit, το οποίο θα δημιουργήσει, αντικειμενικά, πανταχόθεν προβλήματα στον ευρωπαϊκό χώρο, είναι ένα ακόμα λαμπρό δείγμα ότι η ιστορία των λαών δεν υπόκειται σε αυτόματους ντετερμινισμούς ούτε σε σιδερένιες νόρμες και κατευθύνσεις, ακόμα κι αν αυτές τις επιχειρεί, όπως στην περίπτωση της Μεγάλης Βρετανίας, όλο το φαραωνικό γραφειοκρατικό τέρας των Βρυξελλών και η παγκόσμια χρηματοπιστωτική «ελίτ», που «κρατούσε την μπαγκέτα του μαέστρου».
No Replies to "Brexit και ευρωπαϊκοί «εφιάλτες»"