Το καπιταλιστικό σύστημα, οι ανθρώπινες σχέσεις κι ένα απαραβίαστο πλέγμα εξουσίας

Του Γεωργίου Παπασίμου, Δικηγόρου, Μέλους Πολιτικής Γραμματείας του «ΠΡΑΤΤΩ», Twitter: @PapasimosG

Μπορεί η πολιτική επικαιρότητα και η κυβερνητική πολιτική να απασχολούν την ελληνική κοινωνία, που νιώθει παραδομένη στις ορέξεις της τρόικας και το αγροτικό, το ασφαλιστικό αλλά και τα κόκκινα δάνεια να δημιουργούν την «υποψία» μιας ολικής οπισθοχώρησης του ΣΥΡΙΖΑ, εν τούτοις είναι σημαντικό να αναδείξουμε και μερικές άλλες το ίδιο σημαντικές παραμέτρους.

Το καπιταλιστικό σύστημα έχει δομήσει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες με πανομοιότυπο τρόπο: βασισμένη σε ένα αυταρχικό μοντέλο και με μέσον την εκπαίδευση, την εκκλησία και τον στρατό έχει επιβάλλει ένα συγκεκριμένο τρόπο αντίληψης της καθημερινότητας και έχει διαμορφώσει ένα απαραβίαστο πλέγμα εξουσίας στις ανθρώπινες σχέσεις. Ένα ανελεύθερο καθεστώς θέλει ανελεύθερους πολίτες και ανελεύθεροι είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν βαθιά την πεποίθηση της ελευθερίας, του δικαιώματος για μια αξιοπρεπή ζωή που τους παρέχει τα εχέγγυα της εξέλιξης και της ευτυχίας. Που γαλουχημένοι σε ένα περιοριστικό πλαίσιο αντιλήψεων, περιθωριοποιούν ολόκληρες κοινωνικές ομάδες και αυτοπεριθωροποιούνται. Που κατατάσσουν τους ανθρώπους και τους κρίνουν στη βάση των πολιτικών, κοινωνικών αντιλήψεών τους ή με βάση το χρώμα, τη φυλή και τις σεξουαλικές προτιμήσεις τους.

Ο Μάνος Χατζιδάκις έλεγε πως η οικογένεια, η εκκλησία, το σχολείο, ο στρατός στραπατσάρουν τον ελεύθερο άνθρωπο, του στερούν το οξυγόνο της δημιουργίας και της ανοιχτής σκέψης και μάλιστα, χαριτολογώντας, έλεγε πως αν κάποιος έχει καταφέρει να ξεφύγει κάπως από τις δαγκάνες του αυταρχισμού, του πετάνε και μια βράβευση, τον κάνουν… ακαδημαϊκό και ξεμπερδεύουν μια κι έξω.

Οι σειρήνες της εξουσίας είναι παραπλανητικές, σαγηνευτικές και δύσκολα μπορεί κάποιος να τις αγνοήσει. Όμως, το θέμα δεν είναι μόνο η ανάληψη ή και κατάληψη της εξουσίας, όσο το πώς θα διαμορφωθούν νέες συνειδήσεις, πώς θα καταφέρει η ελληνική κοινωνία να ανασάνει, να ξαναποκτήσει προσανατολισμό και ιδεολογία.

Η στρεβλή αντίληψη πως άλλο πολιτική και άλλο συμπεριφορά και χαρακτήρας διαμόρφωσε μια ερμαφρόδιτη Αριστερά, που έδινε δείγματα προοδευτισμού στον πολιτικό προσανατολισμό της και συντηρητισμού σε κοινωνικά ζητήματα. Η ανανεωτική Αριστερά και ιδίως το ΚΚΕεσ., τα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, επιχείρησαν να εντάξουν στην πολιτική ορολογία και τη σεξουαλικότητα και τις ανθρώπινες σχέσεις και να επαναπροσδιορίσουν τη σημασία της οικογένειας στη διαμόρφωση μιας προοδευτικής κοινωνίας.

Όσο κι αν μοιάζει πολυτέλεια σήμερα που είμαστε παραδομένοι στη μέγγενη της κρίσης, με αποσαθρωμένο τον κοινωνικό ιστό, αποδιοργανωμένες τις εργασιακές σχέσεις και καταπατημένα τα εργασιακά δικαιώματα και με ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας να ζει κάτω από τα όρια τη φτώχειας, είναι καιρός η Αριστερά να επαναπροσδιορίσει τη σκέψη της.

Η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ, με τίτλο «Έχουμε έναν κόσμο να αλλάξουμε», ξεκινά εκστρατεία για τη σεξουαλική, λέει, διαπαιδαγώγηση, την αποποινικοποίηση των ναρκωτικών, την τακτοποίηση θεμάτων που αφορούν στους αρνητές στράτευσης κ.λπ.

Ήδη, η υποδοχή του από μερίδα του κατεστημένου Τύπου ήταν μεροληπτική και ειρωνική κι αυτή αποτελεί ένδειξη και για την παντελή έλλειψη γενικότερης παιδείας και μιας περιοριστικής αντίληψης της πολιτικής, αλλά και μια εμμονή στην παραδοσιακή πολιτική λογική που είναι αυταρχική και προάγει μια φασίζουσα αντίληψη.

Το ίδιο κοντόθωρη είναι και η αντίληψη που έχει επικρατήσει για τα ΜΜΕ, απέναντι στα οποία κάθε προσπάθεια εξομάλυνσης προσκρούει σε «υψηλά» συμφέροντα. Σύμφωνα με αυτήν, κάθε σχετική πράξη τακτοποίησης ενός άναρχου τοπίου σχετίζεται με τις προθέσεις περιορισμού της ελευθερίας διακίνησης ιδεών, κάτι που αφορά και στα social media.

Προφανώς και θα πρέπει να υπάρχει ολοκληρωτική έλλειψη λογοκρισίας και δεν θα πρέπει να υπάρχει κανένας περιορισμός στη φιλοσοφία των Μέσων, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να υπάρχουν θεσμοθετημένοι κανόνες και σε πολλές περιπτώσεις να μπαίνουν κριτήρια ποιότητας, Δημοκρατίας αλλά και διαφύλαξης της προσωπικότητας και του γενικότερου κοινωνικού συμφέροντος.

Η καταπάτηση θεμελιωδών δικαιωμάτων, ο αποκλεισμός κοινωνικών ομάδων, η προσβολή της ανθρώπινης προσωπικότητας, η προαγωγή της βίας και του ρατσισμού, το bulling, η παιδοφιλία και η εκμετάλλευση ανηλίκων, ακόμη όμως η εμμονή σε αντιλήψεις και η εσκεμμένη παραποίηση της αλήθειας, δεν μπορούν να έχουν θέση ούτε καν στο twitter ή το Facebook.

Αυτό που πίστευε και πιστεύει η Αριστερά είναι πως η δύναμη των ιδεών μπορεί να τις επιτρέψει να επικρατήσουν σε έναν ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας, μέσα από την ανταλλαγή απόψεων, τις συγκρούσεις αλλά και την ελεύθερη διακίνηση ακόμη και ανελεύθερων απόψεων. Δεν βλέπει τα ΜΜΕ ως μέσον μιας άγριας κατά Γκαίμπελς προπαγάνδας ή ως μέσα χειραγώγησης των μαζών.

Η Αριστερά οφείλει να είναι παρούσα όχι μόνο στους αγώνες αλλά και στη μεταλλαγή των κοινωνικών δομών, προς όφελος των Ελλήνων πολιτών και της εμπέδωσης μια όλο και πιο ουσιαστικής και βαθιάς Δημοκρατίας.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΙΜΟΣ

Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Φιλοτίου 2-4, Αθήνα, Τ.Κ. 11362, Τηλ.: 210.8237.140, 6972.924356

Fax: 210.8218.633, e-mail: g.papasimos@yahoo.com

Αθήνα, 21.2.2016

Κοινοποίηση Άρθρου σε