Εν μέσω του πνιγηρού καύσωνα και των τόνων σκουπιδιών στους δρόμους, η Ελλάδα συνεχίζει ακάθεκτα στο μονοπάτι της βύθισης και παρακμής της, καθεύδοντας, δυστυχώς, ολοταχώς προς τριτοκοσμικές καταστάσεις.
Του Γεωργίου Παπασίμου, Site: http://www.gpapasimos.gr, Twitter: @PapasimosG
Μια εκ των βασικών συνιστωσών αυτής της βύθισης αποτελεί, αναμφισβήτητα, το πολιτικό εποικοδόμημα, όπως διαμορφώθηκε στην περίοδο της «ύστερης Μεταπολίτευσης» και ολοκληρώθηκε κατά την περίοδο των μνημονίων, σε συνδυασμό με την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού των κομμάτων εξουσίας που αυτό διαμορφώνει.
Είναι αλήθεια ότι για τη χρεοκοπία μας, υπερτονίζεται ο οικονομικός παράγοντας και οι οικονομικές δομές, που είναι μεν σημαντικές και αποδίδεται, κυρίως, σε υπαρκτούς εξωτερικούς παράγοντες, όπως η διεθνής καπιταλιστική κρίση, η τοκογλυφική λειτουργία των αγορών και η οικονομικά «εθνικιστική» πολιτική του Βερολίνου. Συνέπεια, η υποτίμηση του πολιτικού συστήματος και της πολιτικής εξουσίας ως τρόπου λειτουργίας στο θεσμικό και εξουσιαστικό πλαίσιο, αλλά και των αδιαφανών πλευρών του που υπήρξαν η αιτία των λανθασμένων επιλογών για την καταστροφική πορεία προς τη χρεοκοπία.
Σημαντικές εξηγήσεις για τη σπουδαιότητα του εσωτερικού παράγοντα για τη χρεοκοπία της Ελλάδας αποτελεί η εμβριθής ανάλυση του σπουδαίου φιλοσόφου Παναγιώτη Κονδύλη, στον πρόλογο του βιβλίου του «Παρακμή του Αστικού Πολιτισμού», που γράφτηκε το 1992 και στο οποίο έχουμε πολλές φορές στο παρελθόν αναφερθεί.
«Κορωνίδα» της κρίσης και της κατάπτωσης του σημερινού πολιτικού εποικοδομήματος στην Ελλάδα αποτελεί ο δημόσιος λόγος και πράξη, που χαρακτηρίζονται από έντονα επικοινωνιακά «φληναφήματα», προσωπικές επιθέσεις, ισοπεδωτική λαϊκίστικη κριτική, έλλειψη παραγωγής πολιτικού λόγου και πράξης ουσίας, με αποτέλεσμα να γιγαντώνεται η απαξίωση του πολιτικού προσωπικού από το λαϊκό αίσθημα και να δημιουργείται η αίσθηση ότι «το σκάφος βυθίζεται αύτανδρο», χωρίς καμιά καθοδήγηση.
Πίσω από αυτή την κατάσταση κρύβεται η πρόδηλη πολιτική ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού εξουσίας, το οποίο έχει μετατραπεί σε υπαλληλικό προσωπικό «ηγεσιών», που η πραγματικότητα έχει αποδείξει, ότι είναι κατά συρροή ελλειμματικές σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες της Ελλάδας.
Όταν ο Max Weber, στο δοκίμιό του «Η πολιτική ως επάγγελμα» (εννοώντας λειτούργημα-αποστολή την έννοια της λέξεως «beruf»-επάγγελμα) έγραφε ότι για να μην γίνει υπάλληλος ο επαγγελματίας πολιτικός, χρειάζεται πάθος, αίσθημα ευθύνης και αίσθηση του μέτρου, δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί σε μια δυτική χώρα, όπως η Ελλάδα, θα απουσίαζαν από το πολιτικό της προσωπικό εξουσίας και οι τρεις προϋποθέσεις, λόγω της στρεβλής λειτουργίας των δομών του πολιτικού εποικοδομήματος, που ενσωματώνουν σχεδόν τους πάντες.
Έτσι, το αδιέξοδο και το πρόβλημα της Ελλάδος στον κρίσιμο αυτό τομέα είναι τεράστιο. Ο συνδυασμός της «παρασιτικής» οικονομικής ολιγαρχίας, χωρίς εθνική συνείδηση, πλην του ατομικού πλουτισμού και του πολιτικού προσωπικού εξουσίας, η εικόνα του οποίου ολοκληρώθηκε με την άνοδο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στην κυβέρνηση, εμφανιζόμενο κατώτερο των περιστάσεων, αποπνέοντας την αίσθηση του «γαντζώματος στην εξουσία» και της «λαφυραγώγησης» του κράτους χωρίς κανόνες και αρχές, συνιστά έναν «εκρηκτικό μηχανισμό» που την σπρώχνει στην παρακμή και το περιθώριο. Πρόκειται για ιστορική τραγωδία, αφού η μεν σημερινή κυβέρνηση, που μέσα από έναν ιδιότυπο λαϊκίστικο βερμπαλισμό, την προηγούμενη περίοδο, έδωσε ελπίδες στον λαό για έξοδο της χώρας από τη μνημονιακή «γάγγραινα», σήμερα παραπαίει πολιτικά, ιδεολογικά, αλλά και διαχειριστικά, η δε κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, μείζων και ελάσσων, εμφανίζει, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, σημάδια πλήρους πολιτικής μετριότητας.
Σήμερα πλέον, απαιτείται μία γνήσια κοινωνική «επαναστατική διαδικασία» από τους πολίτες, μέσα από την συνειδητοποίηση αυτών των μεγάλων κινδύνων, με τη δημιουργία ενός νέου Πολιτικού Υποκειμένου Ανατροπής, από άφθαρτες δημοκρατικές, προοδευτικές και πατριωτικές δυνάμεις. Πολιτικό Υποκείμενο που θα αποτελείται από πολιτικό προσωπικό που θα λειτουργεί σε εθελοντική βάση προσφοράς και δεν θα επιδιώκει προσωπικά ωφελήματα και το οποίο δεν θα είναι ενταγμένο, με τον έναν ή άλλο τρόπο, στα «πελατειακά» και κρατικά υπάρχοντα δίκτυα.
No Replies to "Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ"