Του Γεωργίου Παπασίμου, Δικηγόρου
Η αποκάλυψη της υπόθεσης είσπραξης της επιδότησης ενοικίου, εν μέσω της σημερινής σφοδρής κρίσης στην Ελλάδα, από το Υπουργικό ζεύγος Παπαδημητρίου- Αντωνοπούλου (από τους πιο πλούσιους, σύμφωνα με το «πόθεν έσχες» τους) αλλά και από άλλους εξωκοινοβουλευτικούς υπουργούς, πέραν του βαρύτατου πλήγματος, που επέφερε στην εικόνα της σημερινής κυβέρνησης, επανέφερε δραματικά και την μόνιμη αντίθεση που ταλανίζει το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Αυτήν μεταξύ του νόμιμου και του ηθικού, που έχει μετατραπεί σε άλυτη εξίσωση για ένα χαμηλής ποιότητας, με έντονα τα αμοραλιστικά στοιχεία, πολιτικού προσωπικού εξουσίας.
Οι βαρύτατες αυτές και απαξιωτικές συμπεριφορές για την πλειοψηφία του λαού, που αναπαράγονται από το πολιτικό προσωπικό, ανεξαρτήτως ιδεολογικών «ψευδοπροταγμάτων», έχουν ως αιτία και πυρήνα τους, την εξουσιαστική λαγνεία, την υπεροψία, την αλαζονεία και κυρίως την αντίληψη ότι έχει λαμβάνειν, διάφορες προσόδους από το Κράτος. Έτσι, ενώ σε βάρος της πλειοψηφίας του Λαού, νομοθετεί και ψηφίζει, με απόλυτη ευκολία, ένα τερατώδες πλέγμα κατάργησης εισοδημάτων και επιδομάτων σε συνδυασμό με την άγρια φορολόγηση ιδιαίτερα στα μεσαία στρώματα, για τον εαυτό του επιφυλάσσει προκλητικά προνόμια, χωρίς κανένα εισοδηματικό κριτήριο. Το ότι το συγκεκριμένο εξοργιστικό μέτρο, ψηφίστηκε το καλοκαίρι του 2015, με τον νόμο του Τρίτου Μνημονίου, που έχει γονατίσει την χώρα, μεγεθύνει αυτή την θλιβερή εικόνα.
Η διαχρονική αυτή συμπεριφορά του πολιτικού προσωπικού καθόλη την περίοδο της Μεταπολίτευσης αλλά και κατά την περίοδο του «μνημονιακού οδοστρωτήρα» συνιστά πλέον, «ύβρι», κατά την αρχαιοελληνική έννοια.
Αντί το πολιτικό προσωπικό, που άσκησε εξουσία, να αποτελέσει τον φραγμό και την επιβολή ενός ισχυρού εθνικού πλαισίου ανάπτυξης, με βάση τα ισχυρά συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ελλάδος, έχει μετατραπεί σε τμήμα της «παρασιτικής» οικονομικής ολιγαρχίας, που έχει αποικιοποιήσει τη χώρα, αποκτώντας συμφέροντα, ως επιμέρους ειδικό στρώμα στο Κράτος, μέσω των προνομίων και της ατιμωρησίας, τα οποία ενσωματώνουν σχεδόν τους πάντες, που συμμετέχουν στο πολιτικό εποικοδόμημα.
Το τραγικό και εξοργιστικό είναι ότι η διάσταση αυτή δεν αφορά μόνο το πολιτικό προσωπικό των κομμάτων του δικομματισμού, που έδωσαν, πραγματικά, στο παρελθόν «ρεσιτάλ» ενσωμάτωσης στην κλεπτοκρατική «παρασιτική» ολιγαρχία, αλλά, μετά την άνοδο στην εξουσία των εμφανιζομένων ως αντιμνημονιακών κομμάτων, ΣΥ.ΡΙΖ.Α.- ΑΝΕΛ, που εμφανίστηκαν να εκπροσωπούν κάτι «καινούργιο», η πλήρης μνημονιακή «μετάλλαξή» τους, η πρόδηλη πολιτική «αναξιοκρατία» στην αντιμετώπιση της στελέχωσης του Κράτους, και οι ατομικού τύπου φθηνές συμπεριφορές των «στελεχών» τους, διεύρυναν αυτή την εικόνα. Δηλαδή ότι το ελληνικό πολιτικό προσωπικό, έχει ειδικά συμφέροντα αναπαραγωγής του εντός του υπάρχοντος νόθου πολιτικού εποικοδομήματος και της σχέσης του με το Κράτος, με συνέπεια να υπάρχει πλήρης απόσταση από τα πραγματικά συμφέροντα του «χειμαζόμενου» Λαού και των λαϊκών τάξεων.
Η συνειδητοποίηση αυτού του ηθικού και «πολιτικού κατήφορου», οδηγεί στην ανάγκη συγκρότησης ενός νέου πολιτικού υποκειμένου κοινωνικής οργής και από πολιτικό προσωπικό, που δεν θα είναι ενταγμένο, με τον έναν ή άλλο τρόπο, στα «πελατειακά» και κρατικά υπάρχοντα δίκτυα, που σχηματίσθηκαν κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης και αφορούν το σύνολο του σημερινού πολιτικού προσωπικού και εποικοδομήματος.
Πολιτικό προσωπικό, που θα αποποιηθεί τα ιδιαίτερα προνόμια του ατομικού πλούτου και της ατιμωρησίας, που θα έχει την εμπειρία της παραγωγικής διαδικασίας, τη γνώση, την προοδευτική και πατριωτική συνείδηση.Το εάν αυτό είναι εφικτό, είναι το μέγα ερώτημα αλλά και το ζητούμενο της εποχής μας, εν μέσω της σήψης, της οργής και της απογοήτευσης.
No Replies to "«ΝΟΜΙΜΟ ΚΑΙ ΗΘΙΚΟ: ΜΙΑ ΑΛΥΤΗ ΚΑΙ ΕΦΙΑΛΤΙΚΗ ΕΞΙΣΩΣΗ»"