Mέτρα δυσβάσταχτα και ταξικά: υπάρχει εναλλακτική λύση;

Η ψήφιση των νομοσχεδίων για το Ασφαλιστικό και το Φορολογικό, της τροπολογίας για τον «κόφτη», το υπερταμείο των 99 χρόνων και η πλήρης αυτονόμηση της ΓΓΔΕ για το κλείσιμο της αξιολόγησης, διαμορφώνει ένα πλέγμα νόμων και μέτρων, που πιστοποιεί την παγίωση της μετατροπής της χώρας σε «αποικία χρέους», σε βάθος χρόνου, κάτι, που εξυπηρετεί συγκεκριμένα Ευρωπαϊκά ή και «Ελληνικά» συμφέροντα του «συστήματος παρακμής», αλλά όχι την Ελλάδα. Χωρίς κανένα αναπτυξιακό πρόσημο αποτελούν την «ταφόπλακα» της εφαρμογής μιας άλλης πολιτικής, που θα οδηγούσε στην έξοδο από την κρίση.

Του Γεωργίου Παπασίμου, δικηγόρου, μέλους Πολιτικής Γραμματείας του «ΠΡΑΤΤΩ» (Twitter: @PapasimosG)

Δεν είναι απλά οι αυξήσεις των έμμεσων φόρων, η συνέχιση του ΕΝΦΙΑ παρά τις κατηγορηματικές διαψεύσεις, οι αρνητικές ρυθμίσεις για τα κόκκινα δάνεια ή ο αυτόματος μηχανισμός δημοσιονομικής προσαρμογής που παρακάμπτει τη Βουλή, έως τουλάχιστον το 2030, όσο η έλλειψη προοπτικής να βγει αυτή η χώρα από το αδιέξοδο των μνημονίων, να βαδίσει προς την οικονομική ανάπτυξη και άρα η έλλειψη ελπίδας για βελτίωση των συνθηκών ζωής εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων.

Υπάρχει όμως και μια άλλη σημαντική πτυχή που αποσιωπάται ή δεν αγγίζεται από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., που πέρασε, δυστυχώς, δια της διολισθήσεως, στις μνημονικές δυνάμεις, με μέτρα που:

• αποδεκατίζουν κι άλλο τον εναπομείναντα παραγωγικό μισθό
• εντείνουν τις αντιθέσεις
• φτωχοποιούν ακόμη περισσότερο τα μικρά και μεσαία κοινωνικά στρώματα (και μόνο το «κόψιμο» και μάλιστα αναδρομικά του ΕΚΑΣ ισοδυναμεί με πράξη καθαρά ταξική)
• δεν θίγουν την οικογενειοκρατία
• δεν αντιμετωπίζουν το σύστημα κλεπτοκρατισμού που έχει επιβληθεί από τη μεταπολίτευση.
• αλλοιώνουν προκλητικά το πολίτευμα («κόφτης»), καθώς περνούν «σαρωτικές» επιβαρύνσεις μέσω προεδρικών διαταγμάτων.

Το γεγονός, πως ως πρώτη προτεραιότητα δεν τίθεται ο τερματισμός της ξένης επιτροπείας και της Τρόικας, αλλά και το τέλος της εξουσίας της Ολιγαρχίας του Πλούτου και της Διαπλοκής.

Γιατί, όπως είχε επισημανθεί στην Ιδρυτική Διακήρυξη του «ΠΡΑΤΤΩ», υπάρχει σύνδεση ανάμεσα στους εξωγενείς παράγοντες (Τρόικα) και την τοπική Ολιγαρχία.

Αν δεν υπήρξε η ντόπια Ολιγαρχία, που μαζί με τη διαπλοκή αποτελούν την πηγή των ιδιαίτερων προβλημάτων, που αντιμετωπίζει η Χώρα στη σημερινή κρίση, οι κυρίαρχοι Ευρωπαϊκοί κύκλοι, υπό τον κ. Σόιμπλε, θα δυσκολεύονταν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε «πειραματόζωο» και «αποικία χρέους».

Και αυτό επειδή, η συγκεκριμένη τάξη ή, καλύτερα, «κάστα», ελλείψει εθνικής και κοινωνικής συνείδησης και προκειμένου να μην έχει απώλειες από τη κρίση, διόλου δεν νοιάζεται για την εκχώρηση της κυριαρχίας της Χώρας ή την πλήρη φτωχοποίηση του Ελληνικού Λαού.

Ο τρόπος λειτουργίας του «νόθου» καπιταλισμού στη Χώρα μας έχει διαμορφώσει μια κοινωνία συνενοχής κι ένα κράτος στη βάση της λογικής της διαπλοκής, που δεν θίγονται από την επιβολή σωρείας μέτρων, ούτε από όσα έχει πράξει έως τώρα η κυβέρνηση. Απεναντίας βολεύονται, καθώς αυτό το «έκτρωμα», που έχει διαμορφωθεί με την πίεση του Δ.Ν.Τ., της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Ε.Ε., τείνει να αποκτήσει μόνιμα χαρακτηριστικά.

Η κρίση, όμως, παραμένει και η μνημονιακή λογική και πρακτική – με τα πρόσφατα, ακόμη πιο οδυνηρά μέτρα για μεγάλα κοινωνικά στρώματα – με τους «άπιαστους», και γι’ αυτό παράλογους, δημοσιονομικούς στόχους, δεν πρόκειται να αποφέρει καρπούς, ανάπτυξη και μείωση του χρέους, που διογκώνεται! Η Χώρα θα χρεώνεται και θα παραχωρεί.

Πώς θα μπορούσαμε να ανακάμψουμε; Υπάρχει άλλος δρόμος;

Το σενάριο καταφυγής στη δραχμή «έπαιξε» πρόχειρα προεκλογικά, και μάλιστα χρησιμοποιήθηκε ως φόβητρο από την «αντίπερα όχθη», αναγκάζοντας ακόμη κι αυτούς στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., που το πίστευαν, να «ανακρούσουν πρύμναν» (έστω κι αν αποδείχθηκε πως δεν υπήρχε ουσιαστική μελέτη, ανάλυση σε βάθος μιας τέτοιας προοπτικής, κάτι, που οφείλουν να κάνουν σήμερα, με καθαρό τρόπο, οι αντιμνημονιακές δυνάμεις).

Χρειάζεται, λοιπόν, να αναζητηθεί ένας εναλλακτικός οικονομικός δρόμος, που θα αντιμετωπίσει τη μνημονιακή λαίλαπα, αλλά και το χρέος. Που θα έχει στοιχεία ρεαλισμού και θα δίνει προοπτική ανάπτυξης, με αναπροσανατολισμό της Ελληνικής οικονομίας.

Όμως, είναι και θέμα κοινωνικής συμμετοχής, ανάπτυξης νέων συλλογικοτήτων και σοβαρής ερευνητικής δουλειάς.

Η εναλλακτική λύση οφείλει να είναι ορθολογική, ρεαλιστική και επιστημονικά τεκμηριωμένη, ιδίως μετά την αποτυχία της «πρώτης Αριστερής κυβέρνησης», να επιβάλλει άλλους όρους και να κάνει πράξει τις δεσμεύσεις και προαναγγελίες της.

Κοινοποίηση Άρθρου σε