Ένα εκ των μη αναμενόμενων χαρακτηριστικών της μνημονιακής περιόδου είναι οι κατά καιρούς τερατώδεις «μπαλαφάρες» του πολιτικού προσωπικού εξουσίας, που δείχνει να βρίσκεται «εκτός τόπου και χρόνου».
Του Γεωργίου Παπασίμου, Site: http://www.gpapasimos.gr, Twitter: @PapasimosG
Να θυμίσουμε ορισμένες απίστευτες κι όμως αληθινές δηλώσεις, που, μετά την πρώτη αυθόρμητη αίσθηση του γέλιου, δημιουργούν ένα βαθύ συναίσθημα πίκρας, όταν αναλογιζόμαστε σε ποιους έχει παραδοθεί διαχρονικά η εκπροσώπηση αυτής της άμοιρης πατρίδας.
Κατά πρώτον, ήταν η δήλωση του Γεώργιου Παπανδρέου στην αρχή της μνημονιακής περιόδου, όταν τον συνάντησε ένας συνταξιούχος και προσφέρθηκε να του κόψουν την σύνταξη, «αν είναι να σωθεί η πατρίδα». Ακολούθησε ο σημερινός υφυπουργός Εργασίας Τάσος Πετρόπουλος, που δήλωσε ότι τον σταματούν στο δρόμο ελεύθεροι επαγγελματίες λέγοντας «σωθήκαμε» και κάποιοι από αυτούς πως «πρέπει να αυξηθούν οι εισφορές» (!). Αποκορύφωμα, η πρόσφατη κορυφαία «ατάκα» του υφυπουργού Εσωτερικών Γιάννη Μπαλάφα, που δημοσιοποίησε περιχαρής, ότι τον σταμάτησε μηχανάκι στο δρόμο και του είπε, ότι «οι κυβερνώντες είναι ευεργέτες»!
Με τα παραπάνω και πολλά άλλα θα μπορούσε κάποιος να συνθέσει πολιτική επιθεώρηση στα καλύτερά της. Και θα ήταν ανώδυνες και ευχάριστες «γελοιότητες», εάν δεν αφορούσαν το πολιτικό προσωπικό μιας χώρας.
Εξηγούν όμως οι δηλώσεις αυτές, όντας χαρακτηριστικό δείγμα της ποιότητας του πολιτικού προσωπικού εξουσίας, τη δημοσιευθείσα «τραυματική» ετήσια έκθεση του ΟΟΣΑ, για την αξιολόγηση των κυβερνήσεων, με την Ελλάδα να βρίσκεται ανάμεσα στις τέσσερις χώρες με τη μεγαλύτερη παγκόσμια απώλεια εμπιστοσύνης των πολιτών απέναντι στην κυβέρνησή τους (οι άλλες τρεις είναι η Χιλή, η Φινλανδία και η Σλοβενία).
Στην έρευνα αυτή, μόλις το 13% του ελληνικού λαού δείχνει να εμπιστεύεται την κυβέρνηση, ενώ ο παγκόσμιος μέσος όρος ανέρχεται στο 42%. Τα ίδια ισχύουν και για το κράτος και τους θεσμούς του, ιδιαίτερα αυτούς που αγγίζουν τον σκληρό πυρήνα του λεγομένου κράτους Πρόνοιας, όπου η εμπιστοσύνη στο σύστημα υγείας ανέρχεται στο 31%, με μέσο παγκόσμιο όριο 70% και στο εκπαιδευτικό σύστημα 44%, με μέσο παγκόσμιο όριο 67%. Σε καλύτερη κατάσταση φαίνεται να είναι το δικαστικό σύστημα, με δείκτη εμπιστοσύνης 42% και μέσο παγκόσμιο όρο 55% και η αστυνομία, με δείκτη εμπιστοσύνης στο 69%, με παγκόσμιο μέσο όρο το 77%.
Όλα αυτά δεν απεικονίζουν παρά μια ανελέητη και βαθιά κρίση νομιμοποίηση στη συνείδηση του μέσου πολίτη του πολιτικού εποικοδομήματος και του πολιτικού προσωπικού, όπως αυτό διαμορφώθηκε στην περίοδο της «ύστερης Μεταπολίτευσης» και ολοκληρώθηκε κατά την περίοδο των μνημονίων.
Η μοναδική λύση, όσο κι αν, αντικειμενικά, είναι μια δύσκολη διαδικασία, περνάει μέσα από μία γνήσια κοινωνική «επαναστατική διαδικασία» από τους πολίτες, με τη δημιουργία ενός νέου Πολιτικού Υποκειμένου Ανατροπής, από άφθαρτες δημοκρατικές, προοδευτικές και πατριωτικές δυνάμεις, με τον έναν ή άλλο τρόπο, στα πελατειακά και κρατικά υπάρχοντα δίκτυα, που σχηματίσθηκαν κατά την περίοδο της «ύστερης Μεταπολίτευσης» και της μνημονιακής κηδεμονίας.
No Replies to " «ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ» ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΛΙΣΘΗΡΟΤΗΤΑ "