Δύο χρόνια από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία με σταθερό συμπαραστάτη τους ΑΝ.ΕΛ., αφού προηγήθηκε η γενναία πλειοδοσία ενός ριζοσπαστικού αντιμνημονιακού λόγου, που έδωσε μεγάλες ελπίδες στις ρημαγμένες από τον μνημονιακό «οδοστρωτήρα» λαϊκές τάξεις, βιώνουμε πλέον την οδυνηρή πραγματικότητα της πλήρους διάψευσης όλων των προσδοκιών και τον «ενταφιασμό» της ελπίδας που είχε «γεννηθεί».
Του Γεωργίου Παπασίμου, Δικηγόρου, twitter: @PapasimosG
Η συντελεσθείσα βαθμιαία μνημονιακή «μετάλλαξη» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., με την ψήφιση των σκληρών μονεταριστικών μέτρων τον περασμένο Μάιο, καθώς και των μόνιμων μνημονιακών μηχανισμών, με έντονο «άρωμα αποικιοποίησης» (αυτόματος δημοσιονομικός «κόφτης», υπερταμείο κ.λπ.), δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από οποιαδήποτε προσπάθεια επικοινωνιακής διαχείρισης και φληναφημάτων περί εξόδου από την κρίση.
Η πορεία και η κατάληξη της κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ κατέδειξε τρεις κρίσιμες παραμέτρους που αποτελούν μεταξύ άλλων τον πυρήνα του ελληνικού προβλήματος και συνιστούν και τη διέξοδο από αυτήν.
Πρώτον, η στείρα «κρατικοποίηση» των κομμάτων της Αριστεράς (οποιασδήποτε αποχρώσεως, σοσιαλιστικής, κομμουνιστικής και ανανεωτικής – ευρωκομμουνιστικής) αποτέλεσε, δυστυχώς, κατά την ιστορική διαδρομή, τη μεγάλη επαναλαμβανόμενη «πληγή» τόσο στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπου έχουμε την πλήρη ενσωμάτωση και την απόλυτη ιδεολογική και πολιτική «αφυδάτωση» του μεγάλου σοσιαλιστικού Κινήματος, που δημιούργησε το Κράτος Πρόνοιας στη μεταπολεμική Δυτική Ευρώπη, όσο και στη χώρα μας, η οποία, λόγω των ιστορικών ιδιαιτεροτήτων της, ακολουθεί «ασθμαίνουσα» τις εξελίξεις.
Πρόκειται για την επανάληψη του φαινομένου της «κρατικοποίησης» του αρχικά ριζοσπαστικού και αντιιμπεριαλιστικού προσανατολισμού κόμματος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στη δεκαετία του 1970 και μέχρι τα μέσα του 1980, που ήταν η βασική αιτία του πολιτικού και ιδεολογικού «εκφυλισμού» του. Η επανάληψη του φαινομένου της κρατικοποίησης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έγινε, χωρίς, μάλιστα, ιδιαίτερες αντιστάσεις και αντιδράσεις κι αυτό οφείλεται στον χαρακτήρα αυτού του κόμματος, ως ιδιότυπου πολιτικού σχηματισμού, χωρίς μαζικότητα και λαϊκή αντιστοίχιση στους κοινωνικούς θεσμούς και χωρίς απόλυτα καθαρές θέσεις στα ζητήματα της εξάρτησης και της εθνικής κυριαρχίας.
Πρόκειται για κακή επανάληψη του φαινομένου της «εργαλειακής» αντίληψης περί του κράτους, που έξοχα έχει αναλύσει ο σπουδαίος φιλόσοφος Νίκος Πουλαντζάς. Ενώ, δηλαδή, το κράτος, ως κεντρικός θεσμός στις καπιταλιστικές κοινωνίες αποτελεί τη συμπύκνωση και την έκφραση των κοινωνικών τάξεων και παραγωγικών σχέσεων σε αυτές, λόγω της μεγάλης δύναμης που έχει σε αυτούς τους σχηματισμούς η αστική τάξη (στην Ελλάδα, στη θέση αυτής υπάρχει μία «νόθα παρασιτική κλεπτοκρατική» οικονομική ολιγαρχία), μετατρέπεται σταδιακά στο πανίσχυρο όργανο επιβολής των προσανατολισμών αυτής και της διατήρησης των εκμεταλλευτικών σχέσεων στο εσωτερικό της και εξαρτήσεων στο εξωτερικό.
Δεύτερον, η πλήρης αποτυχία του πολιτικού προσωπικού της Μεταπολίτευσης, καθόλη την περίοδο της, κάτι που ολοκληρώθηκε με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Προσωπικό το οποίο έχει μετατραπεί σε τμήμα της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας, αποκτώντας συμφέροντα ως επί μέρους ειδικό κοινωνικό στρώμα στο ελληνικό κράτος, μέσω των προνομίων και της ατιμωρησίας, τα οποία ενσωματώνουν σχεδόν όλους όσοι συμμετέχουν σε αυτό το διεφθαρμένο και ανεπαρκές πολιτικό «οικοδόμημα». Αυτή η διάσταση δεν αφορά μόνο το πολιτικό προσωπικό των κομμάτων του δικομματισμού, αλλά μετά την άνοδο στη εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ, που φαινόταν να εκπροσωπεί κάτι καινούργιο, η μνημονιακή μετάλλαξή του, οι μεγάλες αστοχίες του στη διαχείριση, αλλά και η συνεχιζόμενη πολιτική αναξιοκρατία στην αντιμετώπιση της στελέχωσης του κράτους, διευρύνει και μεγεθύνει αυτή την εικόνα. Δηλαδή, το πολιτικό προσωπικό έχει ειδικά συμφέροντα αναπαραγωγής του εντός του υπάρχοντος νόθου πολιτικού «εποικοδομήματος» και της σχέσης του με το κράτος, με συνέπεια να υπάρχει πλήρης απόσταση από τα πραγματικά συμφέροντα του «χειμαζόμενου» λαού και των λαϊκών τάξεων, ανεξαρτήτως ιδεολογικών επικλήσεων και τυχόν επικοινωνιακών αντισυστημικών συμπεριφορών.
Τρίτον, απέναντι σε αυτό το αδιέξοδο και στην τραγωδία που βιώνει σήμερα η χώρα απαιτείται η συγκρότηση ενός νέου πολιτικού υποκειμένου από τα σπλάχνα της κοινωνικής οργής και από πολιτικό προσωπικό που δεν θα είναι ενταγμένο με τον ένα ή άλλον τρόπο στα πελατειακά και κρατικά υπάρχοντα δίκτυα, που ενσωματώνουν το υπάρχον πολιτικό προσωπικό. Πολιτικό προσωπικό που θα αποποιηθεί εκ των προτέρων τα ιδιαίτερα προνόμια του ατομικού πλουτισμού και της ατιμωρησίας και που θα έχει την εμπειρία της παραγωγικής διαδικασίας, τη γνώση και την προοδευτική και πατριωτική συνείδηση.
Και εν τέλει, θα είναι σε θέση να αντιστρέψει τον τίτλο του παρόντος άρθρου και αντί για «ενταφιασμό» να δημιουργήσει τις συνθήκες για την «άνθηση» της ελπίδας στον ελληνικό λαό.
No Replies to "Δύο χρόνια ΣΥΡΙΖΑ: Ο «ενταφιασμός» της ελπίδας"