Διακήρυξη 3ης Σεπτέμβρη: Από την εθνική ανεξαρτησία στην “αποικία χρέους”

Η διακήρυξη της 3^ης του Σεπτέμβρη το 1974 από τον Ανδρέα Παπανδρέου αποτέλεσε ένα εκ των σημαντικότερων ιστορικών – ριζοσπαστικών ντοκουμέντων της σύγχρονης Ιστορίας της Ελλάδας. Παρά τις γενικεύσεις, η διακήρυξη αυτή αποτύπωσε, συμβόλισε, αλλά, κυρίως, συγκρότησε κάτω από την ιδεολογική της «ομπρέλα», τον αριστερόστροφο ριζοσπαστισμό της Ελληνικής κοινωνίας, που διαμορφώθηκε καθ’ όλη την μετεμφυλιακή περίοδο. Το νεοσύστατο, τότε, ΠΑ.ΣΟ.Κ. έγινε ισχυρή πολιτική δύναμη και κυριάρχησε στην πολιτική ζωή κατά την Μεταπολίτευση, επειδή, με καταλυτικό τρόπο, εξέφρασε πολιτικά και ιδεολογικά τα λαϊκά στρώματα (εργάτες, αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι, μικρομεσαίοι), τα οποία ασφυκτιούσαν από την πολιτική καταπίεση και το παρακράτος της Δεξιάς, καθώς και από την έντονη κοινωνική και οικονομική τους περιθωριοποίηση στην μετεμφυλιακή συγκρότηση του νόθου και εξαρτημένου Ελληνικού περιφερειακού καπιταλισμού. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πέτυχε αυτή την πολιτική «ηγεμονία», γιατί εξέφρασε την μεγάλη συλλογική προσδοκία των στρωμάτων αυτών, η οποία αφορούσε, από τη μια μεριά, τον εκδημοκρατισμό της χώρας και την οριστική υπέρβαση των υπολειμμάτων του Εμφυλίου και την εθνική χειραφέτηση από τις στρεβλές εξωτερικές πολιτικές εξαρτήσεις και, από την άλλη μεριά, την δημιουργία μιας σύγχρονης κοινωνίας, με ισχυρά στοιχεία Κράτους Δικαίου και Πρόνοιας.

Η απομάκρυνση από το γράμμα και το πνεύμα της 3^ης του Σεπτέμβρη εμφανίσθηκε, από την πρώτη κιόλας στιγμή, κατά την άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., κορυφώθηκε την περίοδο της εκσυγχρονιστικής διακυβέρνησης (1996-2004), όπου κυριάρχησε ο τεχνοκρατικός και οικονομίστικος διαχειριστικός λόγος, μεπλείστα όσα νεοφιλελεύθερα ιδεολογικά «δάνεια» και γιγαντώθηκε κατά την περίοδο της μνημονιακής κηδεμονίας (2009 έως σήμερα), όπου «εξοντώθηκε» η Ελληνική κοινωνία.

Εν σχέσει με το κείμενο αυτής της διακήρυξης, υφίσταται μία τρομακτική αντίφασηκαι αυτή συνίσταται στο ότι, ενώ αυτή έχει επικληθεί και μνημονευθεί περισσότερο από οτιδήποτε άλλο καθ’ όλη την περίοδο της Μεταπολίτευσης, ιδιαίτερα στον χώρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ., καθ’ όλη την περίοδο της δημιουργίας, ανόδου και πτώσης αυτού, έχει κατ’ ελάχιστο εφαρμοσθεί στην πράξη. Γιατί, αν εξαιρεθεί η πρώτη τετραετία των κυβερνήσεων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. (1981 – 1985), όπου υπήρξε, πράγματι, ο εκδημοκρατισμός της Χώρας, η άρση των συνεπειών του Εμφυλίου Πολέμου και του μετεμφυλιοπολεμικού κράτους της Δεξιάς και τέθηκαν οι βάσεις για την δημιουργία θεσμών Κράτους Δικαίου και Πρόνοιας, η πλήρης «κρατικοποίηση» του κόμματος αυτού και η ενίσχυση των πελατειακών σχέσεων στην κοινωνία, όχι μόνο δεν «γιάτρεψαν» τις διαχρονικές «πληγές» της Ελλάδος (παρασιτισμός, κοτζαμπασισμός, πελατειακά δίκτυα, διαφθορά, αναξιοκρατία), αλλά τις ενίσχυσαν.

Σήμερα, σαράντα χρόνια μετά και ενώ η Ελλάδα αντιμετωπίζει τεράστιους κινδύνους σε εθνικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, εν μέσω της μνημονιακής «θυέλλης», απαιτείται η πρόταξη και η συγκρότηση ενός ριζοσπαστικού εθνικού πολιτικού σχεδίου εξόδου από την κρίση, ενός πολιτικού προγράμματος Σωτηρίας της Χώρας, στο οποίο σημαντικές πτυχές περιλαμβάνονται σ’ αυτή την ριζοσπαστική διακήρυξη, που θα υλοποιηθεί από ένα ισχυρό αντιμνημονιακό, προοδευτικό, πατριωτικό, δημοκρατικό κοινωνικό μέτωπο Σωτηρίας, με πυρήνα τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και άλλες προοδευτικές, δημοκρατικές, πατριωτικές δυνάμεις, για την οικονομική ανάταξη, τον παραγωγικό εκσυγχρονισμό, την δημιουργία Κράτους Δικαίου και Πρόνοιας και την αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας, που έχει παραχωρηθεί από το σύστημα παρακμής (παρασιτική οικονομική ολιγαρχία και μνημονιακό πολιτικό προσωπικό) στους διεθνείς κερδοσκόπους – δανειστές.

Όσο και αν φαντάζει απίστευτο, ένα εκ των κεντρικών αιτημάτων της διακήρυξης της 3^ης του Σεπτέμβρη το 1974 για εθνική ανεξαρτησία της Χώρας, αποτελεί σήμερα, εν μέσω του μνημονιακού «οδοστρωτήρα», ένα εκ των βασικών ζητουμένων για την Ελλάδα, η οποία έχει μετατραπεί από το σύστημα παρακμής σε σύγχρονη Ευρωπαϊκή «αποικία χρέους».

Κοινοποίηση Άρθρου σε