Δανειστές: Δεν είναι εγωιστές ή αλλαζόνες, συμφέροντα εξυπηρετούν

Του Γιώργου Παπασίμου δικηγόρου στον Άρειο Πάγο, μέλους Δ.Σ. του «ΠΡΑΤΤΩ»

Το παιχνίδι των εντυπώσεων και των ασφυκτικών πιέσεων οι θεσμοί και οι επαγγελματίες Ευρωπαίοι αξιωματούχοι γνωρίζουν να το παίζουν καλά. Αλλά ας μην γελιόμαστε! Αυτό δεν έχει να κάνει με μια εγωιστική προσέγγιση ενός ουσιαστικού προβλήματος, της αδυναμίας μιας μικρής χώρας- μέλους να ανταπεξέλθει στο χρέος της και την εκφρασμένη ανάγκη της να διαχειριστεί με τον δικό της τρόπο τη διέξοδο.

Δεν είναι κάποιες συνταγές που επιδιώκεται να εφαρμοστούν, απλώς επειδή φτιάχτηκαν από ηγεμονικούς ευρωπαϊκούς κύκλους, αλλά τα μεγάλα συμφέροντα που εκπροσωπούνται από τους Ευρωπαίους ιθύνοντες και τα κέντρα εξουσίας, τα οποία δουλεύουν βάσει σεναρίου και με συγκεκριμένο στόχο και σκοπό και στη βάση του νεοφιλελεύθερου δογματισμού.

Αν κάποιος ήθελε να κάνει κριτική στην κυβέρνηση Κοινωνική Σωτηρίας, θα εστίαζε στην αδυναμία της να χαράξει μια συγκεκριμένη στρατηγική απεμπλοκής από τα μνημόνια που μετέτρεψαν τη χώρα σε αποικία χρέους, υποταγμένη πλήρως στις επιδιώξεις μιας χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ γνώριζε πως οι δανειστές δεν είναι εμμονικοί ή απλώς παράλογοι και πως σήμερα τρεις είναι οι παράγοντες που καθορίζουν το οικονομικό παιχνίδι:

• Η συγκέντρωση των κεφαλαίων σε μικρές ομάδες διεθνών τραπεζών και θεσμικών επενδυτών και η εξάρτηση θεσμών και χωρών από αυτά.
• Η ισχυροποίηση του ΔΝΤ και της ΕΚΤ (με πολιτικό εκφραστή τους τη γερμανική οικονομικο-πολιτική ολιγαρχική δομή) που παίζουν τον ρόλο του χωροφύλακα για όσους θελήσουν να κινηθούν αυτοβούλως, να αμφισβητήσουν την πολιτική της λιτότητας ή να αποφασίσουν να έρθουν σε ρήξη αποδεχόμενες τη χρεοκοπία.

Η επιλογή του Μ. Ντράγκι στην προεδρία της ΕΚΤ, άλλοτε αντιπρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο της Goldman Sachs International και εκτελεστικό διευθυντή της Παγκόσμιας Τράπεζας, δεν ήταν τυχαία. Γύρω του στοιχίζονται μεγάλοι χρηματοπιστωτικοί όμιλοι και επιχειρήσεις, όπως η Black Rock,  η Capital Group και η Vangard.

• Η τοπική εξουσία ασκείται πια σε μεγάλο βαθμό από την Κεντρική Τράπεζα και το τραπεζικό σύστημα, το οποίο καθορίζει τους κανόνες της αγοράς με την ελεγχόμενη χρηματοδότηση.

Απέναντι σε ένα τόσο ισχυρό πλέγμα εξουσίας χρειάζεσαι κάτι παραπάνω από ένα κυβερνητικό πρόγραμμα που αναγνωρίζει πως το χρέος της χώρας δεν είναι διαχειρίσιμο και πως μόνο με ανάπτυξη και κοινωνική ευημερία θα μπορούσε να υπάρξει οικονομικό μέλλον.

Ένας τρόπος ήταν η ρήξη και η χρεοκοπία, βήμα για το οποίο δεν προϋπήρχε εναλλακτικό σχέδιο, γεγονός που επέτρεψε μονόπλευρους εκβιασμούς. Βέβαια, δεν θα μπορούσε παρά να λάβει κάποιος σοβαρά υπόψη του το βάρος της ευθύνης και τις τραγικές συνέπειες που θα είχε μία πιθανή χρεοκοπία της χώρας στη σημερινή της καθημαγμένη κατάσταση από τον μνημονιακό «οδοστρωτήρα». 

Θα κατορθώσει και η κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας να προστατεύσει τις ασθενέστερες και μεσαίες κοινωνικές τάξεις που «συνθλίφθηκαν» από τη μνημονιακή «λαίλαπα» και το κυριότερο με τη συμφωνία θα εξασφαλίσει χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα ώστε να χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη, να επανεκκινήσει την οικονομία  και να οργανωθεί καλύτερα στο εσωτερικό για τη μεγάλη ανατροπή;

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ “ΔΙΑΛΟΓΟΣ”, Εβδομαδιαία πολιτική εφημερίδα Τρικάλων

Twitter: @PapasimosGhttp://www.gpapasimos.gr/

https://www.facebook.com/syrizapapasimos?ref=settings

Κοινοποίηση Άρθρου σε