Πού πραγματικά «κρύβονται» οι κόκκινες γραμμές; Αυτές που μπορεί η παραβίασή τους να μην είναι τόσο φανερή όσο στις αποφάσεις για το ασφαλιστικό και τα εργασιακά, αλλά θα αποτελέσει προπομπό για την τύχη του εγχειρήματος της πρώτης Αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα;
Του Γιώργου Παπασίμου, δικηγόρου στον Άρειο Πάγο
Η εξουσία, δυστυχώς έχει τους δικούς της νόμους, ακριβώς επειδή εξυπηρετεί συγκεκριμένους σκοπούς. Πολιτικοί με τις καλύτερες των προθέσεων «έχασαν τον προσανατολισμό τους» μετά από μερικά χρόνια στην εξουσία, αφομοιωμένοι από ένα σύστημα και τους μηχανισμούς του, που παραπέμπει στον Τζωρτζ Όργουελ ή τον Ισμαήλ Κανταρέ.
Αυτό που κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ αναφέρουν στις κατ’ ιδίαν συνομιλίες τους, ότι δηλαδή ναι μεν ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε τη διακυβέρνηση δεν ασκεί όμως ακόμη την εξουσία, με την έννοια ότι δεν ελέγχει το κράτος και τις υποδομές του, κρύβει μια μεγάλη αλήθεια.
Όμως, δεν αρκεί να αναλάβεις τη διαχείριση του κράτους κι ας έχεις καλές προθέσεις, σύμφωνα και με τον Νίκο Πουλαντζά, για να γίνει πιο δημοκρατικό ή «αριστερό»! Το κράτος έχει τη δική του λογική, τη δική του αυτονομία.
Δεν αρκεί να αναλάβεις τη διακυβέρνηση για να ασκήσεις πολιτική, αλλά να αλλάξεις ριζικά τις δομές του κράτους και να το προσανατολίσεις σε αυτό που δεν έκανε ποτέ: στην εξυπηρέτηση του εργαζόμενου λαού και των «μη προνομιούχων», για να θυμηθούμε τον Ανδρέα Παπανδρέου, ή στην εξυπηρέτηση ενός άλλου κοινωνικού και οικονομικού μοντέλου, για να έρθουμε στην προχθεσινή αναφορά του Αλέξη Τσίπρα.
Τι συνέβη έως τώρα; Τι μας δείχνει η ευρωπαϊκή ή η ελληνική ιστορία; Πως κόμματα που εμφανίστηκαν στο προσκήνιο ως Αριστερά, μεταλλάχτηκαν σε κεντροαριστερά για να προσχωρήσουν στα σταδιακά στον φιλελευθερισμό, τον οποίο μάλιστα υποστήριξαν και υποστηρίζουν με ξεχωριστό πάθος και ορμή.
Ο Ρομάνο Πρόντι πολύ εύστοχα είχε επισημάνει: «Η Kεντροαριστερά ηττήθηκε στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες ακριβώς στη διάρκεια μιας διεθνούς οικονομικής κρίσης. Η αιτία της ήττας αυτής της μεγάλης φάσης πρέπει να εντοπιστεί στο γεγονός ότι οι κυβερνήσεις περιορίζονταν στο να μιμούνται τις πολιτικές των συντηρητικών, υιοθετώντας τα περιεχόμενά τους και συνοδεύοντάς τα με μια νέα γλώσσα».
Ό,τι ακριβώς έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ τη δεύτερη τετραετία της διακυβέρνησής του. Ξεκινώντας από τον… Φουκώ και τον τριτοκοσμικό σοσιαλισμό κατέληξε στην αγκαλιά του συντηρητισμού και εξυπηρέτησε τον εγχώριο Καπιταλισμό με τον καλύτερο τρόπο, επιφέροντας ισχυρά τραύματα στην ιδέα της μεταπολεμικής Αριστεράς.
Τώρα λοιπόν, με τις διαπραγματεύσεις δεν είναι μόνο αν θα καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ να κλείσει τα αυτιά στις ερινύες, οι οποίες του ζητούν να ξεχάσει τις κόκκινες γραμμές και να ενσωματωθεί στο μπλοκ των κυρίαρχων ευρωπαϊκών δυνάμεων, δορυφόρων κάποιων ισχυρών οικονομικών κέντρων. Αλλά κι αν τελικά θα επιδιώξει να εγκαθιδρύσει μια άλλη μορφή εξουσίας που θα διαφέρει στα σημεία και στην ουσία από εκείνη των προηγούμενων δεκαετιών, η οποία μας οδήγησε σε μια βαθιά οικονομική, κοινωνική και ηθική κρίση και τη χώρα στην ομηρία ως αποικία χρέους.
Αντίβαρο στις όποιες «δεξιές» μετατοπίσεις δεν μπορεί παρά να είναι τα ευρύτατα λαϊκά στρώματα, που δεν έχουν επίγνωση κι ας επιδιώκουν μηχανιστικά μια ουσιαστική αλλαγή, και οι «συνιστώσες» του ΣΥΡΙΖΑ που μέσα στην ακρότητά τους, επιμένουν στην τήρηση των γραμμών ασφαλείας από το σύστημα.
Μια απάντηση σε αυτό που βιώνουμε αυτή τη στιγμή έδωσε ο Μανώλης Γλέζος. «Οι εταίροι», είπε, συμπεριφέρονται «σαν να έχουν περάσει μια πλαστική σακούλα στο κεφάλι κάθε πολίτη της χώρας, από τη στιγμή που τόλμησε, ύψωσε το ανάστημά του και είπε: Φτάνει πια! Χρωστάμε στις γενιές που έρχονται να βγούμε στο δρόμο, για να πούμε στους τοκογλύφους πως δεν έχουμε άλλο αίμα να δώσουμε».
http://www.gpapasimos.gr/
https://www.facebook.com/syrizapapasimos?ref=settings
Twitter: @PapasimosG
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟ ΚΑΙ ΣΤΟ freesocial.gr.
No Replies to "Για να μην εκφυλιστεί το όραμα της Αριστεράς "