Η προ ημερών συνέντευξη Σόϊμπλε στα κρατικά γερμανικά τηλεοπτικά μέσα, κατά την οποία, κατά την προσφιλή του συνήθεια, εμφανίσθηκε ως συμπονών τον ελληνικό λαό και δείχνοντας ως αποκλειστικό αίτιο των δεινών του τις ελληνικές κυβερνήσεις, σε συνδυασμό με το «νέο ναυάγιο» της κυβερνητικής πολιτικής περί οριστικής και γενναίας ρύθμισης του δημοσίου χρέους μας υποχρεώνουν, για ακόμα μια φορά, να αναζητήσουμε τα αυτονόητα ως προς την σύγχρονη «τραγωδία της Ελλάδος».
Του Γεωργίου Παπασίμου, Δικηγόρου, Μέλους της «Πρωτοβουλίας της 14ης Μάη», Site: http://www.gpapasimos.gr, Twitter: @PapasimosG
Η σχετική απόφαση του Eurogroup πιστοποίησε οριστικά πόσο “άστοχη” ήταν ότι η υπεραισιοδοξία της κυβέρνησης και πως καταστρατηγώντας στοιχειώδεις συνταγματικές και πολιτικές αρχές, προκειμένου να προνομοθετήσει «τερατώδη» αντικοινωνικά μέτρα για το 2019 (!), έκανε άλλο ένα βήμα προς την αγκαλιά του πολιτικού κατεστημένου που για το μόνο που μεριμνεί είναι η διατήρηση των… κεκτημένων.
Τελικά, επτά χρόνια συνεχούς μνημονιακής κηδεμονίας, που συνδυάζεται με πολύ «μαστίγιο» και λίγο «καρότο» από την πλευρά των δανειστών και με έναν πρωτοφανή «ενδοτισμό» του πολιτικού προσωπικού εξουσίας και του ιδιότυπου μορφώματος οικονομικής ολιγαρχίας της Ελλάδος, που κυνικά και απροκάλυπτα την «αποικιοποιούν», οδηγούν τον κάθε σώφρονα άνθρωπο σε απόλυτη σύγχυση και απογοήτευση και τη νέα γενιά να «δραπετεύει» απ’ αυτήν, όχι γιατί λειτουργεί «προδοτικά», όπως απαράδεκτα δήλωσε ο συμπαθής κατά τα άλλα Κ. Καζάκος, αλλά γιατί αναζητά τη στοιχειώδη ποιότητα και αξιοπρέπεια για τη ζωή του. Κάτι που δυστυχώς αποτελεί, ολοένα και περισσότερο, μακρινή ανάμνηση για τη χώρα μας.
Η χαοτική αυτή κατάσταση απαιτεί απόλυτο ξεκαθάρισμα των «πρωταγωνιστών» του ελληνικού «δράματος», ώστε να μην μεγεθύνεται η εξαπάτηση και η σύγχυση του λαού και να συντηρείται η ελπίδα, ότι μπορεί να δημιουργηθούν οι συνθήκες ενεργούς συμμετοχής του κοινωνικού συνόλου για τη δημιουργία ενός νέου μεγάλου Πολιτικού Υποκειμένου Ανατροπής της παρακμής και θέσης των βάσεων για την αναγέννηση της Ελλάδος.
Κατ’ αρχάς, είναι καθαρή ακόμα και στον πλέον ανύποπτο, η τεράστια υποκρισία της γερμανικής ελίτ, που εκπροσωπείται από τον Σόιμπλε, αλλά και τη Μέρκελ, η οποία ευφυώς «κρύπτεται» πίσω από το σκληρό πρόσωπο του Υπουργού Οικονομικών της. Είναι προφανές ότι η κρίση χρέους και η εμφανιζόμενη ως αδυναμία λύσης της ως προς τη χώρα μας, συντηρείται αποκλειστικά και μόνο για τις ανομολόγητες επιδιώξεις των Γερμανών, που είναι η «αυτοκρατορικού τύπου» πρωτοκαθεδρία στην Ευρώπη. Παράλληλα, χρησιμοποιείται από αυτήν και ως «τοκογλυφικό εργαλείο» για την αποκόμιση τεραστίων ποσών, που ξεπερνούν την τελευταία επταετία τα 100 δισ. ευρώ.
Το ποσό αυτό προκύπτει από τη μεταφορά χρημάτων των επενδυτών στα «χαμηλού κινδύνου» γερμανικά ομόλογα, λόγω της κρίσης της Ευρωζώνης, με συνέπεια η Γερμανία, όχι μόνο να μην πληρώνει ως κράτος για να δανεισθεί, αλλά λόγω της δομής και της αβεβαιότητας που επικρατεί στην ζώνη του Ευρώ, να πληρώνουν σε αυτήν επενδυτές, για να εξασφαλίσουν τα χρήματά τους. Μάλιστα, τα κέρδη αυτά εμφανίζονται κάθε χρόνο στον γερμανικό προϋπολογισμό με τίτλο «διαφορά επιτοκίων», ανερχόμενα μεταξύ 10 και 17 δισ. ευρώ τον χρόνο!
Από την άλλη πλευρά, κατά την ίδια περίοδο υπάρχει η παταγώδης αποτυχία των Ελλήνων πολιτικών, που αναπαραγάγεται μέσω μιας ιδιότυπης «θεοκρατικού τύπου αυταρχικής κομματοκρατίας», εμφανίζοντας, μάλιστα, στοιχεία έντονης πολιτικής ανικανότητας σε σχέση με τις εθνικές ανάγκες, που συνδυαζόμενες με τη στρατηγική ήττα του ελληνικού κεφαλαίου, που εκπροσωπείται από μια κάστα ιδιότυπων «μαυραγοριτών» επιχειρηματιών, αποτελεί έναν «καταστροφικό συνδυασμό» για τα συμφέροντα της Ελλάδος και του λαού της. Κι αυτό επειδή αποδείχθηκε ότι οι βάσεις του «ενδοτισμού» που προϋπήρχαν κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης, σε πολλές από τις δυνάμεις της εξουσίας, παλιές και καινούργιες και οι οποίες υποκρύπτονταν πίσω από την περίοδο της «εικονικής ευμάρειας», γιγαντώθηκαν κατά την περίοδο της κρίσης και της μνημονιακής κηδεμονίας.
Έτσι, οι πολιτικές δυνάμεις εξουσίας σε όλο το ιδεολογικό φάσμα, αποδείχθηκαν, ως έτοιμες από καιρό, να «αποικιοποιήσουν» τη χώρα, ώστε να διατηρήσουν τα αυτοτελή προνόμια που τους παρέχει η ενάσκηση της εξουσίας. Η συνέπεια όμως είναι η πλήρης απονομιμοποίησή τους και η γιγάντωση του κυνικού αμοραλισμού (πλήρης διάσταση της πολιτικής με την ηθική), που διατρέχει το σημερινό πολιτικό εποικοδόμημα.
Η Ελλάδα πορεύεται στη σημερινή παγκόσμια «καταιγίδα» χωρίς «πυξίδα», χωρίς «οδικό χάρτη πορείας και εξόδου», βουτηγμένη στη σύγχυση, στην ασάφεια και την ανασφάλεια για το παρόν και το μέλλον της.
Η υπέρβαση αυτής της καταστροφικής κατάστασης είναι υπόθεση, πλέον, όλων των Ελλήνων, και ειδικότερα αυτών που δεν συμμετέχουν στο σημερινό «θέατρο του παραλόγου», που έχει «αλυσοδέσει» τη χώρα.
No Replies to "ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ «ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ» ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ «ΕΝΔΟΤΙΣΜΟΣ»"