Σαράντα ένα χρόνια έχουν περάσει από το σύγχρονο ορόσημο των αγώνων του Λαού μας, την μεγαλειώδη εξέγερση της Ελληνικής νεολαίας κατά της Χούντας των συνταγματαρχών, στο Πολυτεχνείο τον Νοέμβριο του 1973.
Το Πολυτεχνείο, αναμφισβήτητα, υπήρξε η «πυράκτωση» και ο «καταλύτης» των οραμάτων και ελπίδων του Λαού μας, για μια δημοκρατική κοινωνία ισοτιμίας, αλληλεγγύης και προόδου. Σε εκείνες τις «σκοτεινές» μέρες, τα οράματα αυτά και οι ελπίδες φαίνονταν εφικτά και υλοποιήσιμα στην νέα ιστορική περίοδο, που άνοιγε για την Χώρα, αυτήν της Μεταπολίτευσης του 1974.
Σήμερα όμως, σαράντα ένα χρόνια μετά την εξέγερση στο Πολυτεχνείο, αυτό που βιώνει η Ελληνική κοινωνία, και ειδικά η νεολαία, είναι μια πικρή, «στυφή» γεύση μιας Χώρας υπό στενή μνημονιακή κηδεμονία και την μεγάλη πλειοψηφία του Λαού στην ανεργία και κάτω από το όριο της φτώχειας, με αδικαίωτα τα όνειρα και «θρυμματισμένες» τις ελπίδες.
Και δεν είναι μόνο αυτή η τεράστια οικονομική βύθιση και χρεοκοπία, αλλά και η έκπτωση των αξιών, μέσα από τις διαδικασίες της διάχυσης της διαφθοράς από το κλεπτοκρατικό «σύστημα παρακμής», που, ως «οδηγός της αμαξοστοιχίας», σε όλη αυτή την περίοδο της Μεταπολίτευσης, «εκτροχίασε τα βαγόνια του τρένου».
Οι αναλογίες του τότε με το σήμερα, παρά τις μεγάλες επιφανειακές διαφορές, είναι υπαρκτές: Τότε, υπήρχε σοβαρή πολιτική κρίση, εξαιτίας της ξενοκίνητης δικτατορίας και της καταδυνάστευσης του Ελληνικού Λαού, πλην όμως, μέσα στο «σκοτάδι», που «έζωνε» την Χώρα, υπήρχε ελπίδα, ιδιαίτερα στις παλλόμενες ψυχές της νεολαίας, για την δημιουργία μιας δημοκρατικής κοινωνίας Δικαιοσύνης και Ισονομίας. Σήμερα, βιώνουμε μία σοβαρότατη κρίση της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, του κοινοβουλευτισμού και των ενδιάμεσων θεσμών, με την έντονη απαξία των πολιτών, απέναντι κυρίως στο μνημονιακό πολιτικό προσωπικό και το «σύστημα παρακμής», χωρίς, μάλιστα, να έχουμε «πιάσει ακόμα πάτο».
Χρειάσθηκαν μόλις πέντε χρόνια (2010 – 2014) κάτω από τον μνημονιακό «οδοστρωτήρα» και την παράδοση της Χώρας από το «σύστημα παρακμής» στα χέρια των διεθνών κερδοσκόπων τοκογλύφων, για να εξαφανισθεί το εικονικό και ψεύτικο φαντασιακό κατασκεύασμα της «ισχυρής Ελλάδος», που «φιλοτεχνήθηκε» κατά την καταστρεπτική περίοδο της ύστερης Μεταπολίτευσης, στις δεκαετίες 1990 – 2000.
Σήμερα η Ελλάδα, που, ως «διεθνές πειραματόζωο» του χρηματοπιστωτικού παγκόσμιου «γεροντικού» καπιταλισμού, μετατρέπεται, από ισότιμη Ευρωπαϊκή Χώρα, σε «αποικία χρέους», συνεχίζει αυτόν τον αδιέξοδο και καταστροφικό μνημονιακό «δρόμο», με συνέπεια να έχουμε οδηγηθεί σε μία απροσδιόριστα μεγάλη ήττα σε κοινωνικό, πολιτικό, αλλά και εθνικό επίπεδο.
Τώρα, μετά την περίοδο της εικονικής ευημερίας και της καταναλωτικής «φούσκας» της ύστερης περιόδου της Μεταπολίτευσης, η βίαιη πτώση του βιοτικού επιπέδου, η περιθωριοποίηση μεγάλων κοινωνικών τμημάτων και η διάρρηξη και καταπάτηση στοιχειωδών κατακτημένων δημοκρατικών δικαιωμάτων, σε συνδυασμό με την συνέχιση της λειτουργίας του κλεπτοκρατισμού, οδηγεί την Χώρα σε απροσδιόριστες και «αχαρτογράφητες» συνθήκες, που απειλούν άμεσα και το, ήδη, «τραυματισμένο» Δημοκρατικό πολίτευμα, το οποίο αποκαταστάθηκε με τον αγώνα της νεολαίας και του Λαού μας το 1974.
Και αυτό, γιατί η διεύρυνση της ανισοκατανομής του πλούτου, που συντελείται με πιο βίαιο τρόπο στην σημερινή μνημονιακή περίοδο, υπέρ μιας μικρής παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας και μικρών «ιδιοτελών» κοινωνικών στρωμάτων, στα οποία συμπεριλαμβάνεται και το μνημονιακό πολιτικό κατεστημένο και προσωπικό της Χώρας, του οποίου, σημειωτέον, τα προνόμια και οι απολαβές παραμένουν σε υψηλό επίπεδο, πλήττει ευθέως τον πυρήνα του δημοκρατικού πολιτεύματος.
No Replies to "Αδικαίωτα όνειρα και "θρυμματισμένες" ελπίδες"