Η οργή να μετατραπεί σε πολιτική συνείδηση

Όλοι οι Έλληνες, που έδωσαν την ψήφο τους στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και ανέδειξαν την Κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας, δεν απέκτησαν ξαφνικά αριστερή πολιτική συνείδηση. Η οργή τους για τα μνημόνια, που τους αποδεκάτισαν ξεχείλισε και έτσι, έγινε ψήφος στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΔΙΑΛΟΓΟΣ)

Του Γιώργου Παπασίμου

Η Αριστερά, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ήταν γι’ αυτούς κάτι το νέο, το αδοκίμαστο, άρα και άφθαρτο. Και σε αυτό «ακούμπησαν» και ελπίζουν.

Αυτό όμως που συνέβη, η ανορθόδοξη μετακίνηση ψηφοφόρων από όλα τα πολιτικά κόμματα, ακόμη και από την συντηρητική παράταξη, προς τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και τις συνεργαζόμενες με αυτόν πολιτικές δυνάμεις, με σαφή αντιμνημονιακά χαρακτηριστικά, ήταν μάλλον φυσική! Μέσω αυτής της διαδικασίας, χιλιάδες πολίτες επανήλθαν στην φυσική τους ευρύτερη πολιτική κοιτίδα.

Θα ήταν λογικό, οι άνθρωποι του μόχθου, οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι συνταξιούχοι, οι χαμηλοεισοδηματίες, οι επιστήμονες, που αντιλαμβάνονται την επιστήμη ως ένα πεδίο έρευνας και όχι υψηλών αμοιβών και δυνατοτήτων ρεμούλας, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι «σκεπτόμενοι», να στηρίζουν ενεργά την Αριστερά και τα όσα πρεσβεύει: Την κοινωνική δικαιοσύνη, την ανακατανομή του πλούτου προς όφελος των πολλών, την προστασία του περιβάλλοντος και της μέριμνας για την υγεία όλων, αλλά και την κοινωνική συμμετοχή, την συλλογικότητα, τον απόλυτο σεβασμό των ιδιαιτεροτήτων κάθε πολίτη και ομάδας.

Είναι προφανές ότι, η ψήφος στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν σηματοδοτεί απόλυτα, ότι το σύνολο των ψηφοφόρων συνειδητοποίησε πολιτικά και ιδεολογικά στην διάρκεια 3-4 χρόνων, ποιο είναι το πραγματικό του ταξικό συμφέρον ή σε τι διαφέρει ένας φιλελεύθερος οργανισμός από έναν αριστερό, μεταρρυθμιστικό. Ούτε, επίσης, συνειδητοποίησε, πως η ενεργή συμμετοχή του στις κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες αποτελεί θεμέλιο της Δημοκρατίας και εγγύηση για ομαλή λειτουργία των θεσμών. Πως η συνεχής συμμετοχή του και η κριτική του στάση στις αποφάσεις επιτρέπει στο Κράτος να λειτουργεί προς όφελος των πολλών και αποτρέπει φαινόμενα απορρόφησης των στελεχών μιας κυβέρνησης από τις αυταρχικές δομές της εξουσίας.

Επίσης, είναι βέβαιο, ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και η έκφρασή του, η Κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας, ανέλαβαν πόστα, υπουργικούς θώκους, όμως ακόμη «δεν έσπασαν τον γόρδιο δεσμό», που συνδέει τα ύπατα αυτά αξιώματα της πολιτικής εξουσίας με την διαπλοκή και την διαφθορά στην Ελλάδα και την μετατροπή της σε ένα ιδιότυπο κλεπτοκρατικό καθεστώς, από τις δυνάμεις του μεταπολιτευτικού δικομματισμού. Δεν άλλαξαν ακόμη τον συσχετισμό προς όφελος των πλέον δημιουργικών δυνάμεων της Ελληνικής κοινωνίας, ώστε οι ριζικές, ουσιαστικές, επαναστατικές μεταρρυθμίσεις να αποτελούν απόρροια κινημάτων και απαιτήσεων της πλειοψηφίας των Ελλήνων.

Γιατί, όσο και αν θέλουν κάποιοι, τόσο του συντηρητικού χώρου, όσο και πρώην στελέχη της Αριστεράς, που εντάχθηκαν στο «Ποτάμι» και σε άλλες παράπλευρες «νεοφιλελεύθερες φόρμες», να εμφανίσουν πως δήθεν σήμερα δεν υπάρχουν κοινωνικές τάξεις σε σύγκρουση και κόμματα που τις εκφράζουν, η πραγματικότητα δείχνει το αντίθετο και ένα μικρό δείγμα αυτής εισπράττουμε από τις λυσσαλέες επιθέσεις, που δέχεται η Κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας από Ευρωπαίους και εγχώριους υποστηρικτές τους. Και αυτό, για να μην «χαλάσει η σούπα» και να μην αλλοιωθεί το νεοφιλελεύθερο πνεύμα, που, μέσω της σκληρής, επώδυνης λιτότητας, φιλοδοξεί να διευρύνει το χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς και να δημιουργήσει τις «Κοινωνίες των 2/3» και «του 1/5», μετατρέποντας και Ευρωπαϊκές Χώρες, όπως η Ελλάδα, σε «αποικίες χρέους»

Η Κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας, συνεπώς, χρειάζεται το στήριγμα ενός ισχυρού αντινεοφιλελεύθερου, δημοκρατικού, πατριωτικού Κινήματος, με μέλη και στελέχη, που συμμετέχουν στις διαδικασίες και κοινωνικές διεργασίες, που συμβάλλουν στην υλοποίηση της μεταρρυθμιστικής προοδευτικής πολιτικής, που μπορεί να αλλάξει και να μετασχηματίσει την Ελληνική κοινωνία. Χρειάζεται, ακόμα, και την συμμετοχή κάθε πολίτη και της ευρείας πλειοψηφίας, που σταδιακά θα αντιλαμβάνεται τη σημασία των αλλαγών και του κοινωνικού μετασχηματισμού και θα συμβάλλει πιο ενεργά ο καθένας σε αυτές.

Χρειάζεται και ένα ιδεολογικό «οπλοστάσιο», που θα εμπλουτίζεται διαρκώς. Γιατί, αυτή τη στιγμή, αυτοί που αντιδρούν στην υλοποίηση μιας διαφορετικής πολιτικής, δεν είναι μόνο όσοι φαίνονται. Δεν είναι μόνο τα πρόσωπα. Είναι η λογική και η νοοτροπία πίσω από τα πρόσωπα και τις πράξεις, και κυρίως είναι ο «μονόδρομος» της νεοφιλελεύθερης αντίληψης.

Ο στόχος του εκδημοκρατισμού και της κοινωνικής προοδευτικής μεταρρύθμισης της Ελληνικής κοινωνίας δεν είναι «ανοιξιάτικος περίπατος», ούτε πολιτική «εργαλειακή» πρακτική. Και αυτό, γιατί η αντίσταση ενάντια στην όποια ριζοσπαστική αλλαγή αρχίζει από την εγκαθιδρυμένη, ήδη, νοοτροπία του εγωκεντρισμού, της έλλειψης αλληλεγγύης και ευαισθησίας για τους πάσχοντες, από την συμπεριφορά, δηλαδή, με την οποία έχουν διαποτισθεί οι συνειδήσεις της Ελληνικής κοινωνίας, από το επιβληθέν ψευδοκαταναλωτικό μοντέλο του ατομισμού και της επίδειξης, που ως φιλοσοφία ζωής και πρακτική, απαιτείται πολύ μεγάλη προσπάθεια και αγώνας, να χτυπηθεί και να εξαλειφθεί.

Κοινοποίηση Άρθρου σε