Σύμφωνα με τον Καρλ Μαρξ, κάτι που αποδείχθηκε διαχρονικά ιστορικά στις δυτικές κοινωνίες, τα αποτελέσματα της ατομικής τρομοκρατίας ήταν η μεγέθυνση της αυταρχικοποίησης των μηχανισμών του κράτους.
Του Γεωργίου Παπασίμου, Blog: papasimos.wordpress.com, Twitter: @PapasimosG
Έτσι, ανεξάρτητα από τα συναισθήματά μας για τα πρόσωπα που μπαίνουν στο στόχαστρο κάθε φορά τέτοιων τρομοκρατικών «κλειστών» ομάδων, που αυτοαποκαλούνται «εκτελεστές» στο όνομα της κοινωνίας, είναι ξεκάθαρο ότι δεν λύνουν κανένα πρόβλημα (αντίθετα, δημιουργούν μεγαλύτερα). Εάν η τελευταία δεν ενεργοποιηθεί και δεν αποκτήσει ένα λειτουργικό Πολιτικό Υποκείμενο Ανατροπής των «κακώς κειμένων» της σημερινής παρακμιακής μνημονιακής Ελλάδας.
Εξαιτίας του ότι το φαινόμενο των τρομοκρατικών επιθέσεων έχει λάβει μορφή πολλαπλού «σκοτεινού ειδώλου», είναι απαραίτητο να υπάρξει σοβαρή και νηφάλια ανάλυση του φαινομένου αυτού, να αποκαλυφθούν οι μύθοι και να τονισθούν οι αλήθειες.
Κατ’ αρχάς, το φαινόμενο της τρομοκρατίας στις δυτικές χώρες, παρά τη λεκτική αριστερίστικη φρασεολογία που συνήθως χρησιμοποιείται (είτε υπαρκτώς είτε ως «προκάλυμμα»), δεν έχει καμία σχέση ιδεολογική ή οργανική με το αριστερό Κίνημα και τους αγώνες των λαϊκών στρωμάτων για τη δρομολόγηση μιας δίκαιης κοινωνίας έναντι του κράτους και του καπιταλιστικού συστήματος.
Ως προς το θέμα αυτό, ισχυρές απαντήσεις έδωσε ο μαρξιστής Ιταλός καθηγητής Λουίτζι Φεραγιόλι, στο βιβλίο του «Βία και Πολιτική», επισημαίνοντας χαρακτηριστικά ότι «ο πολιτικός γιακωβινισμός και η ηθικοϊστορική τελεολογία, που αποτελούν αντικειμενικά τον κοινωνιολογικό χαρακτήρα της τρομοκρατίας, αντιστοιχούν εξίσου σε ακλόνητα αρχέτυπα της αστικής πολιτικής σκέψης και ακριβέστερα του αυταρχικού ανελεύθερου ρεύματός της. Συγκεκριμένα, είναι η παράδοση του πολιτικού ρεαλισμού και του πραγματιστικού βολονταρισμού από τον Μακιαβέλι μέχρι τον Carl Schmit. Η ιδεολογία, δηλαδή, της αυτονομίας της πολιτικής ως επιστήμης και ως τεχνικής εξουσίας ξεχωριστής από την ηθική και πιστής μόνο στη λογική της ιστορικο-πρακτικής επιτυχίας, καθώς και της ενσάρκωσής της σε ένα αντιδημοκρατικό “πολιτικό υποκείμενο”, όπως κράτος, ηγεμών ή ελίτ, στην εξουσία ως εκτελεστής για λογαριασμό και αντιπροσώπευση της κοινωνίας».
Η ιστορική ανάλυση και εμπειρία έδειξε ότι η τρομοκρατία όχι μόνο δεν αποσταθεροποιεί το κράτος και το καπιταλιστικό σύστημα, όπως «θεωρητικά» διατείνεται ότι επιδιώκει, αλλά, αντίθετα, αποτελεί ισχυρό νομιμοποιητικό παράγοντα για την ενίσχυση των πιο σκληρών κατασταλτικών μηχανισμών και λειτουργιών του κράτους, μέσα από την προώθηση και νομιμοποίηση του αυταρχισμού και της κρατικής τρομοκρατίας, στο όνομα της κοινωνικής ασφάλειας. Είναι χαρακτηριστικό ότι τόσο στη Γερμανία όσο και στην Ιταλία, για την αντιμετώπιση του τρομοκρατικού φαινομένου στις δεκαετίες 1970-1980, ανασύρθηκαν οι πιο αντιδραστικοί νόμοι από το ναζιστικό και φασιστικό ποινικό «οπλοστάσιο», προς όφελος του Αστικού Κράτους και των ιδεολογικών και κατασταλτικών μηχανισμών του και, αντίστοιχα, σε βάρος της κοινωνίας και των μαζικών προοδευτικών κινημάτων.
Τον κίνδυνο αυτό αντιμετωπίζει και η ελληνική κοινωνία, με τα φαινόμενα αυταρχισμού και κρατικής βίας στη σημερινή μνημονιακή «αποικιοκρατική» περίοδο να έχουν λάβει και «στρατηγικό» χαρακτήρα για το «σύστημα παρακμής» που κυβερνά τη χώρα, με στόχο τη χειραγώγηση του λαού ενάντια στην μνημονιακή πολιτική της εκποίησής της στο διεθνές και ντόπιο κερδοσκοπικό «παρασιτικό» κεφάλαιο.
Από τα παραπάνω διαφαίνονται οι μεγάλοι κίνδυνοι για την ανάπτυξη ενός λαϊκού Κινήματος από την επιλεκτική χρησιμοποίηση του τρομοκρατικού φαινομένου στη χώρα μας. Γιατί είναι το ίδιο επικίνδυνη για τους δημοκρατικούς θεσμούς της και την προστασία των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του λαού τόσο η τρομοκρατία, όπως αυτή έως σήμερα έχει εκφραστεί, όσο και η εκμετάλλευσή της για ανομολόγητους σκοπούς από διάφορα στεγανοποιημένα κέντρα του σκληρού πυρήνα του κράτους και των ξένων κέντρων.
Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση απαιτείται κριτικός λόγος και σκέψη απέναντι στο φαινόμενο της τρομοκρατίας-«τρομολαγνείας» και προσέγγισή του με ιδεολογικούς και πολιτικούς όρους για την απομυθοποίησή του. Το ίδιο απαιτείται και απέναντι στην επικίνδυνη άνθηση της κρατικής βίας, της καταστολής και των πάσης φύσεως αυτοαποκαλουμένων «σωτήρων» της χώρας, μέσα από το πλαστό σύνθημα της «τάξης και ασφάλειας», στο σημερινό «μνημονιακό χαοτικό φόντο» της Ελλάδας.
No Replies to "«ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΕΙΔΩΛΑ» ΣΕ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ «ΦΟΝΤΟ»"