Του Γεωργίου Παπασίμου, Site: http://www.gpapasimos.gr, Twitter: @PapasimosG
Ποιοι ευθύνονται για το γεγονός πως η ελληνική οικονομία, σύμφωνα με την τελευταία εσωτερική αξιολόγηση του ΔΝΤ, θα κατορθώσει να βγει από την κρίση είκοσι χρόνια μετά, μόλις το 2036; Τότε που αναμένεται το ΑΕΠ της να επανέλθει στα επίπεδα του 2008;
Αν και η οικονομική κρίση, που επισήμως εκδηλώθηκε το 2010, έχει καθορίσει με τρόπο δραματικό τη ζωή όλων των Ελλήνων, φτωχοποιώντας μεγάλα κοινωνικά στρώματα, υποθηκεύοντας την κρατική περιουσία, επιφέροντας τεράστια πλήγματα στις εργασιακές σχέσεις, που μετέτρεψε τη χώρα σε «αποικία» χρέους, δεν έχει συζητηθεί επαρκώς σε ό,τι αφορά τις ευθύνες των ελληνικών πολιτικών ηγεσιών.
Η αλατώδης αύξηση του χρέους συνεχίστηκε από το 2008, έστω κι αν υπήρξε πολιτική αλλαγή, έστω κι αν από τις παρυφές της εξουσίας πέρασαν τα τρία μεγαλύτερα κόμματα, από εκείνο της «επάρατης» Δεξιάς, της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας και της «πρώτης φορά Αριστερά».
Σύμφωνα με την αξιολόγηση του ΔΝΤ, αν το 2008-2009 υπήρξε κούρεμα και παράλληλες κινήσεις, όπως έγινε και στην Κύπρο, ακόμη και το 2010 θα μπορούσε το χρέος της Ελλάδας να έχει κατέβει στο 100% του ΑΕΠ και να αναπτυχθεί η οικονομία, με ήπια δημοσιονομική προσαρμογή, χωρίς ύφεση και κατάρρευση της οικονομίας.
Οι απώλειες από την περίοδο 2008-2009 –οπότε και στο Μέγαρο Μαξίμου είχε εγκατασταθεί ο Κώστας Καραμανλης– οπότε έγιναν εμφανή τα σημάδια της κρίσης, με αύξηση των εξόδων και μείωση των φορολογικών εσόδων, συνεχίστηκαν και εκτοξεύτηκαν, όπως αποδεικνύεται και επί Αλέξη Τσίπρα. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσει τον έλεγχο η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και να προσφύγει στις κάλπες, για να αναλάβει το ΠΑΣΟΚ υπό την ηγεσία του Γιώργου Παπανδρέου.
Η νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν είχε αντιληφθεί την αληθινή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, ούτε πως ήταν απολύτως απαραίτητες οι μεταρρυθμίσεις και οι δομικές αλλαγές, προκειμένου να υπάρξει αλλαγή ρότας, ανασύνταξη δυνάμεων και επαναφορά σε τροχιά ανάπτυξης. Μέχρι να συνειδηστοποιήσει τι συμβαίνει και τι πρέπει να πράξει, είχαν ήδη περάσει 8 μήνες που επιδείνωσαν τους δείκτες της ελληνικής οικονομίας και αύξησαν το χρέος σε σχέση με το ΑΕΠ της χώρας. Η ανακοίνωση της σύμβασης του Καστελόριζου και η είσοδος στο παιχνίδι του ΔΝΤ, σήμανε και το οριστικό τέλος της γρήγορης εξόδου από την κρίση.
Ποιος φταίει, αναρωτιέται το ΔΝΤ, που δεν υπήρξε έγκαιρη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, ώστε αυτό να γίνει βιώσιμο και η ελληνική οικονομία να βρει τρόπους να ανταποκριθεί στις νέες συνθήκες και απαιτήσεις;
Οι παραδοχές του Διεθνούς Ταμείου για τις ευθύνες των τεχνοκρατών του είναι γνωστές, όχι όμως και οι ευθύνες των ελληνικών κυβερνήσεων, που, απ’ ό,τι φαίνεται, έκαναν… το αγροτικό τους, διαχειριζόμενες τα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας, στις πλάτες του ελληνικού λαού. Οι όποιες αναφορές, υπακούουν στη γνωστή αντιπολιτευτική ή και κυβερνητική λογική «οι άλλοι φταίνε περισσότερο», «κι εμείς αναλάβαμε χάος», που μεσουρανεί στην Ελλάδα από τη Μεταπολίτευση.
Δεν ήταν όμως, μόνο η αδυναμία του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης Καραμανλή που δεν αντιλήφθηκε πού οδηγεί τη χώρα, η λογική των υπέρμετρων κρατικών εξόδων και η άγνοια και η επιπολαιότητα της κυβέρνησης Παπανδρέου, με την εγκληματική καθυστέρηση μηνών ανάληψης δράσεων, αλλά, τελικά, και οι ιδεοληψίες και η έλλειψη σχεδιασμού και στρατηγικής διαχείρισης των μνημονίων και μιας βαθιάς ύφεσης του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι διαπραγματεύσεις του Γιάννη Βαρουφάκη και του νέου οικονομικού επιτελείου, που δεν βασίστηκαν παρά στις δικές τους εκτιμήσεις για «υποχώρηση» των Ευρωπαίων μέσα από μια επίθεση λογικής και αλήθειας, επέφεραν νέες απώλειες στην ελληνική οικονομία και νέα διόγκωση του χρέους.
Σύμφωνα με τις αναλύσεις του ανεξάρτητου οργανισμού Lisbon Council, οι απώλειες από τις εκ νέου πολύμηνες διαπραγματεύσεις, της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τους εκπροσώπους του ΔΝΤ, της Ε.Ε. και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, προσμετρώνται σε ένα επιπλέον 25% του ΑΕΠ. Που σημαίνει πως και πάλι οι δείκτες από το 2005 στο 2006 επιβαρύνθηκαν σημαντικά.
Την πολιτική στάση των ελληνικών κομμάτων και τις αναλύσεις των οικονομικών επιτελείων τις επηρέαζαν, δυστυχώς, οι αντιλήψεις κρατισμού που υπήρξαν ανάμεσα στα στελέχη τους και η ανάπτυξη ενός ολόκληρου δικτύου πελατειακών σχέσεων, διαπλοκής μεταξύ αυτών και της οικονομικής ελίτ, η διαφθορά κρατικών και κομματικών παραγόντων που έχει διαποτίσει θεσμούς και οργανισμούς και τέλος, το στρεβλό καταναλωτικό μοντέλο που θεοποιήθηκε, κυρίως τις δεκαετίες του ΄80 και του ΄90 και επηρέασε καθοριστικά τους Έλληνες πολίτες και την ελληνική κοινωνία.
Η έλλειψη μιας σοβαρής αστικής τάξης στην Ελλάδα, όπως συνέβη στις δυτικές καπιταλιστικές χώρες, και η δημιουργία μιας σοβαρής οικονομικής εθνικής βάσης, κυρίως στον βιομηχανικό χώρο, στον πρωτογενή τομέα αλλά και στις υπηρεσίες, με βάση τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας, έχουν επανειλημμένα επισημανθεί από αυτή τη στήλη.
Στην Ελλάδα επικράτησε, τελικά, στα ηγετικά οικονομικά στρώματα ο απόλυτος «παρασιτισμός» και ο ατομικός πλουτισμός, ο οποίος, σε πολλές περιπτώσεις, θα μπορούσε να παρομοιασθεί με τον μαυραγοριτισμό. Αυτά λειτούργησαν ως εισαγωγείς και ραντιέρηδες και όχι παραγωγοί σε εθνικό επίπεδο και η μαζική εξαγωγή των ληστρικών κερδών τους της προηγούμενης περιόδου «ψευδοευημερίας» στις τράπεζες του εξωτερικού, όταν η Ελλάδα βρέθηκε μπροστά στο φάσμα της χρεοκοπίας, δείχνει τις εγκληματικές ευθύνες τόσο των ιδίων όσο και των πολιτικών ηγεσιών που ανέλαβαν από τότε τα ηνία της διακυβέρνησης.
No Replies to "Πότε θα αναλυθούν σε βάθος οι ευθύνες των κομμάτων για τη διόγκωση του χρέους; "