Ο ένας χρόνος από την υπογραφή της τελευταίας συμφωνίας της χώρας με τους δανειστές, δεν αποτελεί απλώς μια επέτειο οικτρών διαψεύσεων και την αρχή του τέλους της ελπίδας για μια εντελώς διαφορετικού τύπου διακυβέρνηση της χώρας από την Αριστερά, αλλά και υπενθύμιση των πόσων δεινών υπέστησαν οι Έλληνες πολίτες με την ανοχή ή και απόλυτη ευθύνη των κομμάτων και του πολιτικού προσωπικού της χώρας.
Του Γιώργου Παπασίμου, Site: http://www.gpapasimos.gr, Twitter: @PapasimosG
Το γεγονός πως δύο αρχηγοί, δύο αντιδιαμετρικών πολιτικά «πόλων», έγιναν πρωθυπουργοί της χώρας με αντιμνημονιακή ρητορική, και πως και οι δύο υπέγραψαν ή εφάρμοσαν σκληρά μνημόνια, υποθάλποντας το μέλλον της χώρας, φτωχοποιώντας μεγάλα κοινωνικά στρώματα, άροντας μια προς μια όλες τις εργασιακές κατακτήσεις, καταρρακώνοντας το ηθικό των Ελλήνων, αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση έκπτωσης και αξιών και ιδεών.
Στον 9ο χρόνο κρίσης, κι ενώ πουθενά δεν διαφαίνεται ούτε καν μια προοπτική εξόδου από την οδυνηρή κρίση και τη λαίλαπα του μνημονίου, τα κόμματα, πρωτίστως ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβερνητικό κόμμα, και δευτερευόντως οι ΑΝΕΛ, η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, δεν είναι ορατή η αποτίμηση με κριτική διάθεση της πολιτικής που εφάρμοσαν από το 2008 ή και πολύ νωρίτερα.
Από τη Μεταπολίτευση τα κόμματα, περιχαρακωμένα γύρω από τις υποτιθέμενες τεράστιες ιδεολογικές αντιθέσεις τους, επέβαλαν μια πολιτική πρακτική έντονης δημαγωγίας, παντελούς έλλειψης στρατηγικής, κατεδαφιστικής αντιπολιτευτικής στάσης και αναπτύχθηκαν ως γραφειοκρατικοί μηχανισμοί, παραφυάδες που αναπτύχθηκαν επάνω στις κρατικές δομές.
Ο πελατειακός τους χαρακτήρας, η διαπλοκή με την ολιγαρχία του πλούτου και η αφομοίωση από την παρασιτική οικονομία, που αναπτύχθηκαν λόγω της έλλειψης εσωτερικής δημοκρατίας, ισχυρών πεποιθήσεων και πολιτικής παιδείας ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων, δεν τους επέτρεψαν να δημιουργήσουν ικανά στελέχη, που θα μπορούσαν, στην προοπτική αυτοδύναμης ανάπτυξης της χώρας, να διαχειριστούν τα πιο δύσκολα προβλήματα έλλειψης υποδομών και τις λεπτές ισορροπίες στον βαλκανικό ή ευρύτερα στον ευρωπαϊκό χώρο.
Τα ερωτήματα, για το πώς οδηγήθηκε η χώρα στην οικονομική ασφυξία και τη δραματική μείωση όλων των δεικτών της οικονομίας, παραμένουν αναπάντητα, εξαιτίας της αδιαφορίας και του «εγωκεντρισμού» των πολιτικών κομμάτων. Η ανυπαρξία στρατηγικής από τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση μετά το μεγάλο πατατράκ του αναπροσανατολισμού τους απέναντι στις μνημονιακές δυνάμεις και την υιοθέτηση νέων αβάσταχτων μέτρων στο πλαίσιο του ενός ακόμη πιο σκληρού μνημονίου, που δυναμιτίζει την όποια προοπτική ανάκαμψης και διατηρεί την ύφεση στην οικονομία για 9ο χρόνο.
Η έλλειψη αυτοκριτικής και σχεδίου που θα ανασύντασε τις υγιείς δυνάμεις του τόπου και θα έβλεπε πολύ πέρα από τα μνημόνια. Η παντελής έλλειψη θέλησης αλλά και ικανότητας των κομμάτων της αντιπολίτευσης να μιλήσουν τη γλώσσα της αλήθειας, χωρίς λαϊκισμούς και δημαγωγικές αντιπολιτευτικές κορώνες, αποδεικνύουν πως κανείς δεν έχει αντιληφθεί, δεν θέλει ή δεν τον συμφέρει να δει με αυτοκριτική διάθεση και άλλη ματιά το χθες και το αύριο της χώρας.
Χαρακτηριστική είναι η ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα με την οποία «τα στοιχεία που έδωσε σήμερα στη δημοσιότητα η ΕΛΣΤΑΤ, ακυρώνουν εν τη γενέσει του και το νέο μύθο περί ανάπτυξης που διακινούσαν το τελευταίο διάστημα οι θλιβεροί κυβερνητικοί εταίροι».
Τα κόμματα δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται την ανάγκη εκσυγχρονισμού της χώρας, πέρα από τη θεωρητική παραδοχή της, την ανάγκη να ξεκόψουν από τις συνήθειες των πελατεικών σχέσεων και της διαπλοκής, την υποχρέωση μιας σοβαρής αντιπολιτευτικής τακτικής προς όφελος της χώρας. Για τις αντιπολιτευόμενες δυνάμεις η κυβέρνηση είναι έρμαιο του κομματισμού και των επιταγών των μνημονίων, όταν οι ίδιες εμφανίζονται ως φιλεργατικές, δημοκρατικές και λάτρεις της διαφάνειας και της χρηστής οικονομικής διαχείρισης.
Στην ίδια ανακοίνωσή του, το ΠΑΣΟΚ αναφέρει ότι η πρόβλεψη όλων των διεθνών οργανισμών για ανάπτυξη 6-6,5% στη διετία 2015-16, έχει μετατραπεί σε ύφεση 1,5-2%, λες και δεν έχει αποδειχθεί πως όλες οι διεθνείς προβλέψεις, κυρίως αυτές του ΔΝΤ και της τρόικα, διαψεύστηκαν οικτρώς…
Υπήρξε απάτη με την απογραφή του 2004, οι υπολογισμοί της ΕΛΣΤΑΤ το 2009 οδήγησαν την Ελλάδα στο μνημόνιο, επιδεινώθηκαν τραγικά οι δείκτες της οικονομίας την τελευταία διετία της διακυβέρνησης Καραμανλή, άργησε να καταλάβει τι συμβαίνει ο Γιώργος Παπανδρέου και αύξησε το χρέος, σε σχέση με το ΑΕΠ, ο Αλέξης Τσίπρας;
Για όσο τα ερωτήματα παραμένουν αιωρούμενα και τα κόμματα συνεχίζουν να μιλούν για «λύσεις» που θα προέλθουν από τη σύσταση εξεταστικών επιτροπών, η χώρα θα βαδίζει τον δρόμο του ολέθρου, μέχρι νέες πολιτικές δυνάμεις, που δεν χρεώνονται τον μεταπολιτευτικό κύκλο και τη διαπλοκή της οικονομικής με την πολιτική εξουσία.
Οι πρόσφατες επισημάνσεις, σύμφωνα με τις οποίες «η υπερφορολόγηση και το φορο-ασφαλιστικό Κατρούγκαλου, οδήγησαν σε πτώση της καταναλωτικής δαπάνης των νοικοκυριών και σε μαζική φυγή επιχειρήσεων στις γειτονικές χώρες», αναδεικνύουν για πολλαστή φορά την πολιτική ανευθυνότητα των κομμάτων και των εκπροσώπων τους, έναν φαύλο κύκλο αδιέξοδης πολιτικής αντιπαράθεσης.
No Replies to "Πολιτική διακυβέρνηση της χώρας: έκπτωση αξιών και ιδεών"