Πολιτικά κόμματα: Σάρκα εκ της σαρκός της «παρασιτικής» ολιγαρχίας και της διαπλοκής

Η κυβερνητική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από τις διαψεύσεις των προσδοκιών εκατομμυρίων Ελλήνων και την υποθήκευση, για δεκαετίες ίσως, της ιδέας της «άσπιλης» και «εμμονικής» με τη δικαιοσύνη, την κοινωνική ειρήνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα Αριστεράς, άνοιξε νέους δρόμους προβληματισμού.Του Γεωργίου Παπασίμου (Twitter: @PapasimosG / https://www.facebook.com/gpapasimos)

Η περίοδος που διανύουμε θα είναι δύσκολη, αλλά είναι ταυτόχρονα ιστορική και ελπιδοφόρα, καθώς μέσα από τα συντρίμμια των ψευδαισθήσεων, μπορεί να αναδυθεί ένα νέο Πολιτικό Υποκείμενο, προοδευτικό, εθνικό, ρεαλιστικό, αμέτοχο σε όλο αυτό το σύστημα διαπλοκής, πελατειακών σχέσεων και παρασιτισμού, που μπορεί, με πλήρη συνείδηση, να αποτελέσει τη μοναδική εναλλακτική λύση-προοπτική…

Τα ερωτήματα που τίθενται, μετά την ολική αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ να διαχειριστεί την ελληνική «κρίση» με αριστερούς όρους, είναι πολλά και αγκαλιάζουν ένα ευρύ πλέγμα πραγμάτων, με δεδομένο το ελληνικό πρόβλημα και τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής κοινωνίας και της δόμησης του ελληνικού κράτους, όπως έχουμε επισημάνει διεξοδικά σε προηγούμενα άρθρα μας (έλλειψη εθνικής αστικής τάξης, πελατειακά κόμματα, παρασιτική οικονομία κ.λπ.).

Στη σημερινή κατάσταση πλήρους διάλυσης της ελληνικής οικονομίας και εξευτελισμού της πλειονότητας των Ελλήνων, που με τρόπο βίαιο αναγκάστηκαν να προσαρμοστούν σε ένα νέο «ραγιαδισμό» με τη χώρα και τον πλούτο υποθηκευμένο σε ξένα κεφάλαια και συμφέροντα, συνετέλεσαν τα μέγιστα τα ελληνικά πολιτικά κόμματα.

Γραφειοκρατικά, αρχηγικά, αντιδημοκρατικά χωρίς ιδεολογία και χαρακτήρα στη λειτουργία τους, και με εξαιρέσεις στον προσανατολισμό τους, παίζουν ρόλο αρνητικό, αναχρονιστικό και ανασταλτικό σε κάθε προσπάθεια ουσιαστικών δομικών μεταρρυθμίσεων. Αποκομμένα από τα αληθινά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, πλήρως στοιχισμένα πίσω από τα συμφέροντα μια μικρής κάστας ανθρώπων, της ελληνικής και ξένης ολιγαρχίας, λειτουργούν ως προπέτασμα καπνού, ως ενδιάμεσοι κρίκοι σε μια αλυσίδα που κρατά δέσμια τη χώρα στην υπανάπτυξη.

Τα αριστερά κόμματα, σε αντίθεση με τα δεξιά, είχαν όμως μια ολόκληρη προϊστορία στον τρόπο λειτουργίας τους, ιδιαίτερα μετά τη Μεταπολίτευση. Δομημένα στα μαρξιστικά πρότυπα, αλλά και δουλεύοντας για δεκαετίες σε καταστάσεις παράνομες ή ημιπαράνομες, έμαθαν να λειτουργούν με έναν συγκεκριμένο τρόπο, επικαλούμενα πάντοτε ένα «νοητό» υποκείμενο: την εργατική τάξη, τον αγροτικό κόσμο, τα μικρά και μικρομεσαία στρώματα… Αυτό επικαλούνταν ακόμη κι όταν, κατά παράβαση  κάθε κανόνα δημοκρατίας, στιγμάτιζαν «συντρόφους» και τους έριχναν… στην πυρά ή απλώς τους διέγραφαν, κατ’ απαίτηση της πολιτικής ηγεσίας, και με συνοπτικές διαδικασίες.

Τα ίδια αριστερά κόμματα έχασαν μια μοναδική ευκαιρία να μετεξελιχτούν σε ζωντανούς, βαθιά δημοκρατικούς θεσμούς αμέσως μετά την πτώση της χούντας και τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ. Ο κόσμος έβγαινε από μια πολύχρονη σκοτεινή περίοδο και οι δυνάμεις της Αριστεράς περνούσαν στο προσκήνιο ως φρέσκες, ζωντανές δυνάμεις που μπορούσαν να αλλάξουν τα δεδομένα. Το αντιαμερικανικό κλίμα της Μεταπολίτευσης, το κλίμα του «Μάη του ΄68», που έφτασε στην Ελλάδα, παραποιημένο έστω, με μεγάλη καθυστέρηση, δημιούργησαν ιδανικές συνθήκες. Νεότευκτα κόμματα δημιουργήθηκαν, ο ιδέες άρχισαν να «κυκλοφορούν», αυτοοργανώθηκαν εκατοντάδες προοδευτικοί πολίτες, που κατά κύριο λόγο αμφισβητούσαν τη «σοβαρότητα» και τον αυταρχικό χαρακτήρα του ΚΚΕ.

Βασισμένα, υποτίθεται, στον λεγόμενο «δημοκρατικό συγκεντρωτισμό», τα αριστερά πολιτικά κόμματα, σταδιακά, έχασαν κάθε δυναμισμό και «ανεξαρτησία» και άρχισαν να υπηρετούν με πολλές βέβαια αποχρώσεις, την εκάστοτε πολιτική ηγεσία.

Με στελέχη «φιλάρεσκα» (που ενέδιδαν σε μια απίστευτη φλυαρία και μια αμετροεπή επίδειξη γνώσεων, επαγγελματίες με μικροκομματική αντίληψη) «καπέλωναν» κάθε φωνή που ήθελε να συμβάλλει ή να συμμετέχει στη λήψη των αποφάσεων. Για ένα διάστημα «κατέβαιναν» προτάσεις προς τις τοπικές οργανώσεις από την Κεντρική Επιτροπή –που στη συνέχεια έγιναν προτάσεις μόνο του γραμματέα ή του προέδρου του κόμματος– που εγκλώβιζαν τη… σκέψη. Συνήθως ήταν διπλής κατεύθυνσης, έπρεπε δηλαδή το μέλος να αποφασίσει να ψηφίσει τη μια ή την άλλη άποψη, αλλά δεν είχε τη δυνατότητα να στηρίξει… μια τρίτη. Κι αν το έκανε ήταν μια χαμένη υπόθεση!

Ψύλος στα άχυρα… Με τον καιρό η γραφειοκρατία του κόμματος έγινε πιο ισχυρή των ιδεών και η ηγεσία αποκόπηκε από τη «μάζα» των μελών που έτσι κι αλλιώς άρχισαν να περιορίζονται δραστικά, να παραμένουν μέλη στα χαρτιά ή να άγονται και να φέρονται από τοπικούς «αρχηγίσκους».

Δυστυχώς, οι αριστερές ιδεοληψίες τραυμάτισαν θανάσιμα σχεδόν τα κόμματα της Αριστεράς, όπως και η με διάφορους τρόπους εμπλοκή τους στη διαχείριση τομέων του κράτους. Ο συνδικαλισμός, η άκριτη υποστήριξη κάθε «εργατικού» αιτήματος, ο πελατειακός χαρακτήρας τους (σε μικρότερο βαθμό, υπήρξε όμως καταλυτικός), η υπεράσπιση των συμφερόντων της ομήγυρης του προέδρου, η συνδιαλλαγή με τα «αστικά» κόμματα και οικονομικά κέντρα, πάνω απ’ όλα όμως η αποκοπή τους από τη λαϊκή ψυχή και τα προβλήματα της πλειονότητας των Ελλήνων, τα μετέτρεψαν σε άδειο σακί.

Ο έλεγχος του κόμματος, το «καπέλωμα» των οργανώσεων, οι «στημένες» εκλογικές διαδικασίες, ασφαλώς η έλλειψη πληροφόρησης των απλών μελών, η αδυναμία τους να αναρριχηθούν στα υψηλά κλιμάκια, αν δεν είχαν στήριξη από το «κέντρο» και τη γραφειοκρατία, αποτέλεσαν πλευρές του ιδίου νομίσματος. 

Σήμερα, τα αριστερά κόμματα και οι «κινήσεις» δεν αποτελούν «κομμάτι» ενός ευρύτερου κινήματος, δεν εκφράζουν παρά περιορισμένες ομάδες ανησυχούντων και προβληματιζόμενων, δέσμιες οι περισσότερες των «αμαρτιών» της καθεστηκυίας Αριστεράς.

Οι «Αγανακτισμένοι», αν και κινήθηκαν αυθόρμητα και χωρίς πατρονάρισμα, έδειξαν τα όρια του αυτοσχέδιου και αυθόρμητου. Απαιτείται ένα νέο Πολιτικό Υποκείμενο που να μπορεί να οργανώσει, αλλά πάνω απ’ όλα να εκφράσει τους Έλληνες και να παράγει πολιτική. Με μέλη ισότιμα, πληροφορημένα, χωρίς επαγγελματίες, χωρίς σχέσεις με το κράτος, που δεν έχουν προσωπικές βλέψεις, που συμμετέχουν και συνδιαμορφώνουν τη χάραξη πρακτικής, ρεαλιστικής πολιτικής.

Αυτό που αποδείχθηκε, με αποκορύφωμα τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., είναι η μετατροπή του πολιτικού προσωπικού σε «σάρκα εκ της σαρκός» της «παρασιτικής» οικονομικής ολιγαρχίας και της διαπλοκής και πως το πολιτικό εποικοδόμημα έχει λάβει μια ιδιότυπη μορφή «ολιγαρχικής κομματοκρατίας» και αποτελεί ένα μεγάλο εμπόδιο σε κάθε ουσιαστική λύση του «ελληνικού προβλήματος», καθώς ενσωματώνει με «πελατειακούς» και άλλους όρους, μεγάλα τμήματα του ελληνικού λαού.

Κοινοποίηση Άρθρου σε