Ποιος θα τολμήσει να αμφισβητήσει έμπρακτα την κυρίαρχη πολιτική και οικονομική ελίτ;

Του Γιώργου Παπασίμου, www.gpapasimos.gr, www.facebook.com/gpapasimos, Twitter: @PapasimosG

Ο προσυνεδριακός διάλογος για το 2^ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ είναι αποκαλυπτικός της αμηχανίας των στελεχών του, που παλαντζάρουν ανάμεσα στον… ρεαλισμό και στο χαμένο αριστερό πρόσημό του.

Η ανάληψη της εξουσίας και η «στροφή» προς τον ρεαλισμό, ξαναθέτει ζητήματα που αρνιόταν να αγγίξει στη διάρκεια της γρήγορης ανάδειξής του σε κυρίαρχη πολιτική δύναμη και από τη στιγμή που στο βάθος του εκλογικού ορίζοντα έβλεπε την επικράτησή του και βεβαίωνε με τρόπο, όπως αποδείχτηκε, «υπερφίαλο» και «λαϊκίστικο» πως επέρχεται η μεγάλη ανατροπή. Η απόρριψη των μνημονίων, η καταδίκη του «Μερκελισμού» και η ανάδειξη των προβλημάτων του Νότου μέσα από την αλλαγή των ευρωπαϊκών συσχετισμών των δυνάμεων.

Πριν όμως αναφερθούμε στο πλήθος των απόψεων που εκφράζονται από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στον φιλικό Τύπο, στο πλαίσιο της ανάδειξης των αληθινών προβλημάτων διαχείρισης της εξουσίας από ένα αριστερό κόμμα, καλό θα ήταν να επισημάνουμε τις νέες αναφορές του νομπελίστα Αμερικανού οικονομολόγου Τζόζεφ Στίγκλιτς στην Ελλάδα και τη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση.

«Απέτυχε το ευρώ» λέει ο Στίγκλιτς κι αυτό που οφείλουμε να κρατήσουμε από τον τρόπο που διατυπώνει τη σκέψη του, είναι η λογική που αναπτύσσει, ζητούμενη στις πολιτικές αντιπαραθέσεις στην Ελλάδα.

«Απέτυχε» λέει, καθώς στόχος του ήταν «να εξασφαλίσει την ανάπτυξη και να φέρει μεγαλύτερη αλληλεγγύη στην Ευρώπη. Συνέβη, όμως, το ακριβώς αντίθετο. Ορισμένες χώρες βρίσκονται σε βαθιά οικονομική ύφεση, η οποία είναι μεγαλύτερη από τη μεγάλη ύφεση της δεκαετίας του ΄30».

Το πιο απλό και κατανοητό εδώ, στην πολιτική αρένα της σκοπιμότητας και της διαπλοκής, δεν συζητείται. Πιθανώς ούτε καν στην προοπτική ενός συνεδρίου.

Κι όταν ένα μέσον αποτυγχάνει, είσαι υποχρεωμένος να αναζητήσεις τις αιτίες, τους τρόπους ξεπεράσματος προς όφελος της κοινωνίας και των ανθρώπων της εργασίας. Κι αν τα εμπόδια αποδεικνύονται ανυπέρβλητα, είσαι αναγκασμένος με τρόπο δημιουργικό να αναζητήσεις νέους δρόμους.

Τα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα με την παγκοσμιοποίηση, τον άγριο νεοφιλελευθερισμό (που βλέπει τα ελλείμματα και τον πληθωρισμό αλλά όχι την ανάπτυξη, τον φιλελευθερισμό που αποτελεί «επενδυτικό φρένο») που κυριαρχεί στην Ευρώπη και επιβάλλει μια θανάσιμη θηλιά λιτότητας στις κοινωνίες και στο κοινωνικό κράτος, είναι τόσο πολύπλοκα που δεν επιτρέπονται ούτε οι βεβαιότητες ούτε οι εμμονές στο αλάθητο της Αριστεράς.

«Τα κατασκευαστικά λάθη του, μοιάζουν αξεπέραστα -η δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κατά το πρότυπο της γερμανικής Ομοσπονδιακής- Είναι καιρός να σκεφτεί κανείς την κατάργησή του» λέει ο Αμερικανός νομπελίστας στο νέο του βιβλίο και κατονομάζει τη Γερμανία υπεύθυνη για την αποτυχία του.

Το ευρώ είναι εμπόδιο για την ανάκαμψη της ευρωπαϊκής οικονομίας, καθώς δεν επιτρέπει την άσκηση κυβερνητικής πολιτικής για την εξισορρόπηση των διαφορών στον ρυθμό ανάπτυξης. Γι’ αυτό και η κατάργησή του προσφέρεται ως μοναδική δυνατότητα.

«Εάν η νομισματική ένωση συνεχίσει να υπάρχει με τη σημερινή της αναποτελεσματική μορφή θα έχει τρομακτικές απώλειες της τάξεως των 200 τρισεκατομμύριων ευρώ σε πλούτο και ευημερία» επιμένει ο Στίγκλιτς, που ζητά να μετατραπεί, επιτέλους, η ευρωζώνη σε μια πραγματική νομισματική ένωση. Η «διάσπαση» του ευρώ είναι ο μόνος πολιτικά εφικτός δρόμος και για να περιοριστούν οι ζημιές, και μάλιστα προτείνει τη δημιουργία ενός βόρειου κι ενός νότιου ευρώ.

Την ίδια ώρα, οι απόψεις που εκφράζονται για το συνέδριο και την κυβερνητική εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, μόνο θλίψη μπορεί να προκαλούν! Οι αναλύσεις πιθανώς να δείχνουν το πρόβλημα, αλλά οι λύσεις, με τη ματιά καθηλωμένη στον νεοανακαλυφθέντα ρεαλισμό, μοιάζουν ευχολόγια. Πουθενά απαντήσεις στα συγκεκριμένα προβλήματα που δημιουργεί η λαίλαπα των μνημονίων και η γερμανική ηγεμονία. Πουθενά οι διέξοδοι απέναντι στο ενδογενές πρόβλημα που αφορά στο ελληνικό πολιτικό σύστημα και στο ζήτημα του ελληνικού κράτους και του ρόλου του.

Πουθενά οι συγκεκριμένες απαντήσεις σε ερωτήματα, όπως αυτά που ακολουθούν:

• Πώς μπορούν να αμφισβητηθεί έμπρακτα η κυρίαρχη πολιτική και οικονομική ελίτ των funds και του χρηματιστηριακού κεφαλαίου;
• Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβέρνηση, πού ακριβώς ήρθε σε ρήξη με τη μνημονιακή αντίληψη της κατεδάφισης του κράτους δικαίου και της φτωχοποίησης του πληθυσμού;
• Πώς μπορεί να ανατραπεί η πολιτική της λιτότητας σε όφελος της κοινωνικής Ευρώπη και της ανάπτυξης με κοινωνικό πρόσημο;
• Πώς μπορεί να υπάρξει ανάκαμψη και βάση ποιου σχεδίου πολιτικής ανατροπής και κοινωνικής χειραφέτησης;
• Πώς μπορεί να μπει ο ελληνικός λαός στο παιχνίδι της Δημοκρατίας και της συμμετοχής στις αποφάσεις;
• Πώς μπορεί να ποδηγετηθεί το κυρίαρχο καταναλωτικό μοντέλο;
• Πώς θα μπορέσει να υπάρξει κοινωνική εκπροσώπηση στο πολιτικό πεδίο και να σχηματοποιηθεί η ταξική πάλη;
• Πώς θα μπορέσει να διαμορφωθεί οδικός χάρτης στο πεδίο των κοινωνικών διεργασιών και των συγκρούσεων;
• Ποιοι θεσμοί είναι απαραίτητοι για τον αναπροσανατολισμό της ελληνικής οικονομίας, με νέες μορφές οικονομικής δραστηριότητας, που θα είναι φιλική προς το περιβάλλον, θα ωθεί την ανάπτυξη και θα ευνοεί την απασχόληση;

Κοινοποίηση Άρθρου σε