Του Γεωργίου Παπασίμου, δικηγόρου, twitter: @PapasimosG
Ένα από τα χαρακτηριστικότερα βιβλία, με τεράστια επίδραση και επιρροή στο ευρύ κοινό, στην παγκόσμια λογοτεχνία, υπήρξε, αναμφισβήτητα, ο «Θάνατος του εμποράκου», που έγραψε το 1948 ο Άρθουρ Μίλλερ, επιδιώκοντας να θίξει τις συνέπειες του οικονομικού Κραχ του 1929 στην Αμερική, τις διαψεύσεις και καταρρεύσεις των προσδοκιών, που η οικονομική κρίση και ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είχαν φέρει.
Χωρίς να είναι υπερβολικό, η αντιστοιχία με τη σημερινή μνημονιακή Ελλάδα είναι οδυνηρά προφανής στον χώρο των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, και ειδικότερα στον πολυπληθή χώρο των ελευθέρων επαγγελματιών.
Η εφαρμογή του λεγόμενου «Νόμου Κατρούγκαλου», που είχε με «κούφιες» μεγαλοστομίες προπαγανδιστεί από την τότε ηγεσία του υπουργείου Εργασίας, ως ένα σημαντικό σχέδιο «σωτήριας ασφαλιστικής μεταρρύθμισης», δικαιώνει, δυστυχώς, τις φωνές και τις επισημάνσεις πολλών στην προηγούμενη χρονιά, ότι, στην ουσία, επρόκειτο για ένα «συμβόλαιο θανάτου» των ελευθέρων επαγγελματιών, των αγροτών και των εν γένει αυτοαπασχολούμενων, που αποτελούν σημαντικά τμήματα της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας.
Και μπορεί ο κ. Κατρούγκαλος να παραμένει, έστω και αθέατος, στο Υπουργικό Συμβούλιο, οι επιπτώσεις, όμως, αυτού του νομοθετικού «τερατουργήματος» είναι οδυνηρές και συντριπτικές, τόσο για το σύνολο των ελευθέρων και μικρομεσαίων επαγγελματιών, όσο και για την οικονομία της Ελλάδος, η οποία βρίσκεται σε δραματική «βύθιση», μετά από επτά χρόνια μνημονιακής κηδεμονίας, εσωτερικής υποτίμησης και διάλυσης κάθε παραγωγικού μηχανισμού.
Κι αυτό γιατί πρέπει να γίνει κατανοητό, πέραν των επικοινωνιακών φληναφημάτων, ότι η Ελλάδα, ως περιφερειακός καπιταλιστικός σχηματισμός από την ίδρυσή της έως σήμερα, δεν είχε ποτέ σοβαρή αστική τάξη, αλλά μια ομάδα «παρασιτικής ολιγαρχίας», με έντονη, μάλιστα, την «κλεπτοκρατική» ροπή.
Το γεγονός αυτό είχε ως συνέπεια, αφενός, τη μη δημιουργία σοβαρής βιομηχανικής βάσης και, αφετέρου, την έλλειψη σοβαρών παραγωγικών υποδομών στον πρωτογενή και τριτογενή τομέα της οικονομίας. Κατά δε την κρίσιμη περίοδο της Μεταπολίτευσης, οπότε και θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν τα κοινοτικά κονδύλια για τη δημιουργία ανταγωνιστικών δομών, στους τομείς που η Ελλάδα είχε συγκριτικά πλεονεκτήματα, όπως στην αγροτική παραγωγή, τον τουρισμό, τον ορυκτό πλούτο, τις υπηρεσίες κ.λπ., επικράτησε ο «κλεπτοκρατισμός», η διαπλοκή, η διαφθορά και ο εύκολος ατομικός πλουτισμός. Με αυτό το αντιπαραγωγικό «πελατειακό», και διεφθαρμένο πολιτικό και οικονομικό σύστημα, οδηγηθήκαμε στη χρεοκοπία και στη μνημονιακή κηδεμονία. Κηδεμονία που, πέραν της δραματικής επιδείνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας, οδήγησε και στην εκχώρηση κυριαρχίας στους δανειστές, μετατρέποντας έτσι τη χώρα μας σε ιδιότυπη, ευρωπαϊκή «αποικία χρέους».
Κι ενώ το μεγάλο ζητούμενο είναι η έξοδος από τη δεκαετή καταστρεπτική ύφεση, που αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία, η εφαρμοζόμενη υποτιθέμενη «ασφαλιστική μεταρρύθμιση» συνιστά το «κύκνειο άσμα» της παραπαίουσας ελληνικής οικονομίας, καθώς η μνημονιακή αποδοχή για μείωση του προϋπολογισμού για το Ασφαλιστικό κατά 1,8 δισ. επιλέχθηκε από τη σημερινή κυβέρνηση να «πέσει στις πλάτες» των μοναδικών παραγωγικών τμημάτων της ελληνικής οικονομίας (πρωτογενής τομέας, υπηρεσίες και μικρομεσαίες επιχειρήσεις).
Η δραματική αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, η οποία, σημειωτέον, αγγίζει τα όρια «παρανοϊκής οικονομικής επιλογής», καθόσον δεσμεύει το 75 – 80% των εισοδημάτων για φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, σε συνδυασμό με τη βαρύτατη και υπέρμετρη υφιστάμενη φορολογία, έχει ήδη ως αποτέλεσμα την έξοδο χιλιάδων επαγγελματιών από την παραγωγική διαδικασία, χωρίς, μάλιστα, να υπάρχει καμία εναλλακτική λύση για τους περισσότερους από αυτούς, πλην της πιο καταστροφικής για τους νέους επαγγελματίες, που είναι η έξοδός τους από τη χώρα στο εξωτερικό, όντας η πιο μορφωμένη γενιά στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδος.
Αποτελεί, άλλωστε, παγκόσμια οικονομική πρωτοτυπία και απαύγασμα, να αναμένει κάποιος έστω και την παραμικρή ένδειξη ανάπτυξης της χώρας, τη στιγμή που έχει σχεδόν καταστραφεί ο παραγωγικός ιστός της και επιβάλλονται τεράστιοι νέοι φόροι, που αγγίζουν τα 3 δισ. τον χρόνο επιπλέον, καθώς και καινούργιες παράλογες επιβαρύνσεις στο Ασφαλιστικό, κυρίως σε βάρος των ελεύθερων επαγγελματιών, αγροτών, μικρομεσαίων επιχειρηματιών.
Έτσι, ο εφαρμοζόμενος, ήδη, ασφαλιστικός νόμος λαμβάνει τον χαρακτήρα της «δαμόκλειας σπάθης», όχι μόνο για τα παραπάνω κοινωνικά στρώματα, τα οποία πλήττονται ευθέως, αλλά και κατά της παραπαίουσας ελληνικής οικονομίας
No Replies to "Ο «θάνατος» του ελεύθερου επαγγελματία"