Ο «εκφυλισμός» των πολιτικών συγκεντρώσεων και η ανάγκη να εκφραστούν από ένα νέο Πολιτικό Υποκείμενο

Οι ανταλλαγές πυρών ανάμεσα σε στελέχη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τη συγκέντρωση του «Κινήματος» «Παραιτηθείτε» της Τετάρτης, 15 Ιουνίου, είναι χαρακτηριστικές του τρόπου που αντιλαμβάνονται τον λαϊκό παράγοντα και την έκφραση δυσαρέσκειας για τη λαίλαπα των μνημονίων και την άγρια λιτότητα που έχει αλλάξει με βίαιο τρόπο τη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων.

 Του Γεωργίου Παπασίμου (https://www.facebook.com/gpapasimos/ Twitter: @PapasimosG)

Αν είναι αλήθεια πως οι πολιτικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας από τη Μεταπολίτευση έως τώρα, ήταν, συνήθως, κατευθυνόμενες από τα πολιτικά κόμματα, ιδίως εκείνα της αντιπολίτευσης άλλο τόσο  είναι αλήθεια πως η φθορά τους, μετά τη συντριβή του διπόλου ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και τη μείωση της δύναμης του δικομματισμού στα χαμηλότερα ιστορικά ποσοστά, τα απογύμνωσε από τη δύναμη του εγκλωβισμού του λαϊκού παράγοντα.

Βέβαια, οι εκδηλώσεις έπαψαν να είναι μαζικές και να αποτελούν την άλλη όψη ενός συνειδητού κινήματος, ιδίως έπειτα από την «ανεξήγητη» μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ, που πέρασε τη διαχωριστική γραμμή προς την πλευρά των συστημικών κομμάτων.

Οφείλουμε όμως, να σημειώσουμε μερικούς άκρως σημαντικούς παράγοντες που έπαιξαν ρόλο σε αυτήν την κάπως χλιαρή πια σύνδεση κομμάτων και συγκεντρώσεων:

• Τον πλήρη εκφυλισμό του συνδικαλισμού και την απαξίωση των συνδικαλιστών που ταυτίστηκαν με το υπάρχον συντηρητικό κατεστημένο και την ολιγαρχική αντίληψη δόμησης και λειτουργίας του ελληνικού κράτους.
• Την ολική κατεδάφιση κάποιων «αριστερών» ιδεοληψιών πως κάθε αίτημα είναι δίκαιο και πως η διατήρηση των κεκτημένων αποτελεί στοιχειώδες δικαίωμα των εργαζομένων. Πως κάθε απεργία είναι ευπρόσδεκτη και κάθε μισθολογική απαίτηση λογική.
• Την αντίληψη που άρχισε να κατακάθεται στη συνείδηση ευρύτερων μαζών πως ο συνδικαλισμός είναι κατευθυνόμενος και πως οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας ή θα είναι υποχείρια κομματικών σκοπιμοτήτων ή θα είναι απολίτικες και άρα αδύναμες να επιτύχουν σημαντικές αλλαγές, όπως την ανακατονομή του πλούτου, την ανατροπή των συσχετισμών των δυνάμεων σε επίπεδο εξουσίας, το χτύπημα της ελληνικής παρασιτικής ολιγαρχίας κ.λπ.
• Την απογοήτευση για την κατάληξη των συγκλονιστικών κινητοποιήσεων των «Αγανακτισμένων», με σαφή αντιμνημονιακό πρόσημο, που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και το πείραμα της «πρώτης φοράς Αριστερά», με τη γνωστή κατάληξη της πλήρους στοίχισης με τα κελεύσματα των ακραίων νεοφιλελεύθερων κύκλων εντός και εκτός Ε.Ε.

Αυτό που συμβαίνει, κατά κύριο λόγο, στην Ελλάδα είναι πως οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας δεν αποτελούν παρά σπάνια οργανικά κομμάτια ενός ευρύτερου συνειδητού, οργανωμένου κινήματος, αλλά παρακλάδια της προσπάθειας ενός κόμματος να πιέσει την κυβέρνηση, ώστε να την οδηγήσει στο καναβάτσο και κατ’ επέκταση να αναλάβει το ίδιο την εξουσία, με προφανές στόχο να επωφεληθεί ως γραφειοκρατικός μηχανισμός και ως εκπρόσωπος συγκεκριμένων συμφερόντων (της παρασιτικής ολιγαρχίας, των κομματικών ελίτ, των γραφειοκρατών, των συνδικαλοπατέρων).

Οι λαϊκές συγκεντρώσεις πολύ σπάνια αποτέλεσαν αποκορύφωμα των κινητοποιήσεων μιας οργανωμένης μάζας ανθρώπων με τα δικά τους ταξικά συμφέροντα, αλλά άγονταν και φέρονταν από κομματικούς ηγέτες κι ενός στενού κομματικού πυρήνα γύρω από τον πρόεδρο, που έπειθαν με παλλαϊκά αιτήματα που όμως ποτέ δεν εκπλήρωναν. Οι πελατειακές σχέσεις και η διαπλοκή και ελλείψει εθνικής αστικής τάξης, ήταν που καθόριζαν το μέγεθος και την ποιότητα των κινητοποιήσεων ή που «εκ των υστέρων» αφομοίωναν κάθε αυθόρμητη, προοδευτική κίνηση.

Δυστυχώς, ελλείψει παιδείας και μιας συνειδητής Αριστεράς, ή μιας Αριστεράς που να έπαιζε ρόλο στη διαμόρφωση της εσωτερικής πολιτικής, το ευρύ κοινό δεν έβγαινε στους δρόμους για να απαιτήσει το δίκιο του, στην κατεύθυνση όμως μιας πιο δίκαιης, προοδευτικής κοινωνίας (και όχι στη λογική προφύλαξης κεκτημένων από προνομιούχες κοινωνικές ομάδες, όπως συνέβαινε με τους δημοσίους υπαλλήλους, που σήκωσαν το βάρος της αντεπίθεσης του ΣΥΡΙΖΑ και της ανάληψης της εξουσίας).

Δεν υπήρχε στοίχιση ανάμεσα στις ανάγκες και τις ελλείψεις κάποιων κοινωνικών ομάδων ή μιας κοινωνικής τάξης και τις κινητοποιήσεις.

Το ονομαζόμενο «Κίνημα» «Παραιτηθείτε» μοιάζει αφερέγγυο, καθώς υιοθετεί μια κομματική προτροπή (το «κίνημα της γραβάτας» και η μεγάλη συγκέντρωση των μεταλλωρύχων των Σκουριών αποτέλεσαν μάλλον εξαίρεση) και δεν θέτει αιτήματα αλλαγής μιας πολιτικής που έχει εξουθενώσει μια ολόκληρη κοινωνία, στην κατεύθυνση ουσιαστικών με προοδευτικό προσανατολισμό δομικών μεταρρυθμίσεων, που θα δώσουν παραγωγική ορμή σε αναπτυξιακή κατεύθυνση.

Αποτελεί κίνηση εντυπωσιασμού μιας και η κοινή γνώμη δεν δείχνει πρόθυμη να μπει σε νέες εκλογικές περιπέτειες και επειδή δεν πιστεύει πως θα μπορούσε να υπάρξει λύση από τα υπάρχοντα «διεφθαρμένα» κόμματα, που υπηρέτησαν το ίδιο παρασιτικό κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο.

Η κινητοποίηση ευρύτερων μαζών υπέρ της ανατροπής μια «εγκληματικής» οικονομικής πολιτικής που τις φτωχοποιεί και τις περιθωριοποιεί (τόσο η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου όσο και αυτή του Αντώνη Σαμαρά έπεσαν και επειδή ήταν φανερό, μέσω των μεγάλων πολιτικών συγκεντρώσεων, πως είχαν χάσει κάθε λαϊκό έρεισμα), είναι σημαντικό μέσον συνειδητοποίησης, αλλά και ερέθισμα για ένα νέο Πολιτικό Υποκείμενο να μπορέσει να την εκφράσει πολιτικά.

Οι συνεχείς συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, οι κινητοποιήσεις και οι απεργίες μπορεί να συσπειρώσουν πλήθος κόσμου, θα πρέπει όμως να υπάρχει ο «ιθύνων νους», αυτός που θα συμβαδίζει με τη λαϊκή οργή, που θα κατορθώνει να μετουσιώνει σε άσκηση πολιτικής τα δίκαια αιτήματα, που θα τα εντάσσει (μέσα από μια αμφίδρομη σχέση αλληλοεπιδράσεων και συναντίληψης της τρέχουσας πολιτικής) σε μια προοπτική αλλαγής αυτού του ξεπεσμένου, γραφειοκρατικού, αντιπαραγωγικού, παρασιτικού μοντέλου εξουσίας.  

Αυτό ακριβώς το νέο Πολιτικό Υποκείμενο θα πρέπει να είναι φτιαγμένο από τα σπλάχνα της κοινωνικής οργής και από πολιτικό προσωπικό που δεν θα είναι ενταγμένο στα «πελατειακά» και κρατικά υπάρχοντα δίκτυα, που σχηματίσθηκαν κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης.

Ένα Πολιτικό Υποκείμενο που θα καταγράψει με σαφήνεια αυτό που συμβαίνει και τις βαθύτερες αιτίες του, επιχειρώντας να δει διεξοδικά το πώς λειτούργησε από τη Μεταπολίτευση το κράτος, πώς δομήθηκε και ποιους εξυπηρέτησε και κυρίως να προτείνει πολιτικές λύσεις, που είναι αυτονόητες για την Ελλάδα της «κλεπτοκρατίας» με στόχο την υπέρβαση της κρίσης και την αναγέννηση της χώρας.

Κοινοποίηση Άρθρου σε