Οι «σικέ» νεοφιλελεύθερες και οι αναγκαίες δομικές μεταρρυθμίσεις

Αναρωτιόταν ο Ρόλαν Μπαρτ «καλύτερο το διαρκώ ή το καίγομαι;» και η Ρόζα Λούξεμπουργκ «κοινωνική μεταρρύθμιση ή επανάσταση;», κι όσο άσχετα αν μοιάζουν τα δύο ερωτήματα, δίνουν το μέτρο των αναζητήσεων της Αριστεράς διαχρονικά…

Του Γεωργίου Παπασίμου

Του στρατηγικού της στόχου της να αναλάβει την ευθύνη της εξουσίας, εγκαθιδρύοντας ένα άλλο καθεστώς με τη βίαιη κατάλυση του πρότερου συστήματος εξουσίας ή ενός νέου, πρωτοφανέρωτου, μέσα από σκληρές, δομικές μεταρρυθμίσεις.

Η έφοδος στα… ανάκτορα και η κατάληψη της εξουσίας, από την Οκτωβριανή επανάσταση, απέδειξε πως δεν αρκεί να καταλάβεις την εξουσία…

Αυτό μάλλον κατάλαβε και η κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας, με τρόπο επώδυνο είναι η αλήθεια: η παρασιτική και κλεπτοκρατική οικονομική ολιγαρχία, το κράτος της διαφθοράς και της διαπλοκής, δεν μπορούν να καταλυθούν με «διατάγματα» αλλά μέσω μιας σειράς από  δομικές μεταρρυθμίσεις.

Για ποιες μεταρρυθμίσεις μιλάμε όμως, όταν έχουν γίνει «σημαία» του «Ευρωϊερατείου» και της ολιγαρχικής ελίτ, για τις οποίες μάλιστα εγκαλείται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και συνεργαζόμενων δυνάμεων; 

Οι μεταρρυθμίσεις υπήρξαν κάποτε η ουσία της σοσιαλδημοκρατίας, που αποτέλεσε τη μετεξέλιξη των σοσιαλιστικών κομμάτων, όταν αυτά σκαρφάλωσαν στην εξουσία και έκαναν στροφή προς τον ρεαλισμό.

Το αποτέλεσμα αυτής της μεταστροφής ήταν το «θαύμα» του κοινωνικού κράτους και των προοδευτικών μεταρρυθμίσεων: ο κοινωνικός έλεγχος των αγορών και της οικονομίας, η πλήρης απασχόληση, η βελτίωση της καθημερινότητας, η ασφάλιση, το ωράριο εργασίας, η βελτίωση των υποδομών, το αποδοτικό κράτος.

Αντιλαμβανόμενος ο φιλελευθερισμός πως για να κυριαρχήσει πολιτικά έπρεπε πρώτα να κερδίσει την ιδεολογική μάχη –όπως έλεγε και ο Αντόνιο Γκράμσι– υιοθέτησε τους όρους του «εκσυγχρονισμού» και των «μεταρρυθμίσεων», έστω κι αν τους έδωσε αντιδραστικό περιεχόμενο. 

Σήμερα, λοιπόν, τα γεράκια του νεοφιλελευθερισμού προβάλλοντας ως σήμα-κατατεθέν της προόδου και της ανάπτυξης τις «δικές τους» μεταρρυθμίσεις, αναγκάζουν την Κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας να απολογείται στο ευρωπαϊκό κοινό ως εχθρός των αλλαγών, δηλαδή των μεταρρυθμίσεων. Ως κυβέρνηση που δεν θέλει να αλλάξει τίποτα, άρα είναι υπέρ της στασιμότητας και των… δανείων χωρίς δεσμεύσεις.

Οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της οικονομικής ελίτ, που έχει στοιχηθεί πίσω από τον αδίστακτο Σόιμπλε, και οι εκπρόσωποι των Θεσμών, γνωρίζουν άριστα το παιχνίδι των εντυπώσεων, μπορούν να παραποιούν την πραγματικότητα και να καλύπτουν τα νώτα τους (δείτε την εμμονική επανάληψη εκ μέρους του προέδρου της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ της φράσης «εμείς δεν ζητήσαμε περικοπές συντάξεων»).

Οι μεταρρυθμίσεις ως όρος και «νοοτροπία» έχουν γίνει μπαλάκι που πετιέται συνεχώς προς την ελληνική πλευρά, που δείχνει ανίκανη, όντας απροετοίμαστη, να ανταποδώσει.

Σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη «σύλληψη», «μεταρρυθμίσεις» σημαίνουν πλήρης απελευθέρωση των αγορών, κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών κεκτημένων, «ακραίες» ιδιωτικοποιήσεις, ασύδοτο κέρδος και «χρηματολαγνεία» της μεταπρατικής οικονομίας. Αποτελούν προοίμιο, δηλαδή, μιας νέας Ευρώπης δύο ταχυτήτων, με χώρες «μητροπόλεις του χρήματος» και χώρες «αποικίες χρέους». 

Άρα, αυτό που οφείλει να κάνει η Κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας και η Αριστερά είναι με σαφή πολιτικό λόγο και σχέδιο να μιλήσουν για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, που θα αλλάξουν το κράτος, θα το κάνουν πιο μοντέρνο και αποδοτικό, προς όφελος των Ελλήνων, θα εκσυγχρονίσουν την ελληνική οικονομία και την παραγωγική της βάση, θα επιμερίσουν τα βάρη, θα πατάξουν διαφθορά και φοροδιαφυγή.

Με λίγα λόγια, η ίδια η πραγματικότητα για την κυβερνώσα Αριστερά δεν μπορεί παρά να είναι οι μεγάλες σταδιακές, διαρθρωτικές και συστημικές μεταρρυθμίσεις που θα θέσουν τα θεμέλια για μια άλλη κοινωνία με αριστερό πρόσημο. 

Απέναντι σε αυτό το εγχείρημα η Αριστερά δεν έχει και πολλές δυνατότητες… Δεν μπορεί να κάνει πίσω, επειδή θα θεωρηθεί αποτυχία της «πρώτη φορά» Αριστερής κυβέρνησης, προς όφελος –με δραματική μετατόπιση του εκλογικού σώματος–, πιθανώς της ακροδεξιάς, αλλά και επειδή θα ζημιώσει ανεπανόρθωτα τη χώρα.

Η μετάβαση στη νέα εποχή είναι δύσκολη αλλά θα πρέπει να γίνει με την Αριστερά στην πρώτη γραμμή και όχι στο βολικό περιθώριο. 

«Σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη «σύλληψη», «μεταρρυθμίσεις» σημαίνουν πλήρης απελευθέρωση των αγορών, κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών κεκτημένων, «ακραίες» ιδιωτικοποιήσεις, ασύδοτο κέρδος και «χρηματολαγνεία» της μεταπρατικής οικονομίας. Προοίμιο, δηλαδή, μιας νέας Ευρώπης δύο ταχυτήτων, με χώρες “μητροπόλεις του χρήματος” και χώρες “αποικίες χρέους”».

Site: http://www.gpapasimos.gr/ 

Twitter: @PapasimosG 

https://www.facebook.com/syrizapapasimos?ref=hl

Κοινοποίηση Άρθρου σε