Με την αμαρτία του εγωκεντρισμού και των οργανωμένων μειοψηφιών

Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης, που βρίσκεται η χώρα από το 2010 με την επιβολή των βάρβαρων μνημονίων, επέβαλε την Κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας, συνεργία του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων συμμαχικών δυνάμεων, όπως του ΠΡΑΤΤΩ, με έναν και μοναδικό στόχο: να κάνει παρελθόν την Ελλάδα- «αποικία χρέους», τον «μνημονιακό οδοστρωτήρα» αλλά και να ανοίξει το δρόμο για την εγκαθίδρυση της ουσιαστικής δημοκρατίας, της αξιοκρατίας και της διαφάνειας.

του Γεωργίου Παπασίμου, μέλους του ΠΡΑΤΤΩ, δικηγόρου στον ΄Αρειο Πάγο  

Η ενότητα των δυνάμεων τότε, αλλά και η συσπείρωση εντός του ΣΥΡΙΖΑ συνιστωσών με εντελώς ιδεολογικό υπόβαθρο και πολιτική κουλτούρα, επετεύχθη ακριβώς επειδή σύσσωμος ο ελληνικός λαός και η ελληνική κοινωνία αντιμετώπιζαν τον κοινωνικό αφανισμό, την απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, τη ταξική διεύρυνση των ανισοτήτων και την περιθωριοποίηση ολόκληρων κοινωνικών ομάδων με την ισοπέδωση των μικρομεσαίων και μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων.

Σήμερα, έξι μήνες μετά την άνοδο στην εξουσία για πρώτη φορά από το πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μιας αριστερής κυβέρνησης και μάλιστα σε ολόκληρη την Ευρώπη, οι συνθήκες, μετά την υποχρεωτική «στροφή» της Κυβέρνησης Κοινωνικής Σωτηρίας, που κάποιοι ονόμασαν στροφή στον ρεαλισμό, παραμένουν συνθήκες έκτακτης ανάγκης.

Η αρχική αμηχανία για την υιοθέτηση εκ μέρους του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησης ενός νέου μνημονίου, έστω υπό την απειλή μιας άτακτης χρεοκοπίας, σταδιακά άρχισε να δίνει τη θέση της σε νέους προβληματισμούς για το αύριο της πρώτης αριστερής κυβέρνησης αλλά και στη θεμελίωση ενός εσωκομματικού διχασμού ανάμεσα σε αυτούς που αντιλήφθηκαν πως δεν υπήρχε εναλλακτική λύση και σε εκείνους που επιμένουν πως δεν μπορεί να δικαιώνεται ο μονόδρομος του ευρώ, όταν πάντα υπάρχει ένας άλλος δρόμος ανοιχτός σε αυτούς που θέλουν να τον διαβούν.

Νομίζουμε πως θα ήταν σκόπιμο σε αυτή τη νέα εσωτερική διαμάχη, να αναδείξουμε μια σημαντική πολιτική πτυχή που απαντά στο ερώτημα «μα πώς είναι δυνατόν ένα ολόκληρο κόμμα να πέσει τόσο έξω στις εκτιμήσεις του τόσο για το ευρωπαϊκό πλαίσιο, όσο και για τις δυνατότητες ενός εναλλακτικού σχεδίου – που αρκετοί τώρα πια ονοματίζουν ως έξοδο από την ΕΕ και το ευρώ, σε μια διαδικασία επαναφοράς σε εθνικό νόμισμα».  Που απαντά όμως και σε μια άλλη παράγραφο στην οποία αναφέρονται όλο και πιο συχνά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όταν μιλούν για τη λειτουργία των συνιστωσών και τον ρόλο μελών και κοινωνικών στρωμάτων στις αποφάσεις του κόμματος και άρα στην άσκηση της εξουσίας.

Σε συνθήκες ενός άγριου οικονομικού πολέμου με το «Ευρωϊερατείο» και την ακραία ομάδα υπό τον Σόιμπλε και των «δορυφόρων του» να έχουν απροκάλυπτα πια πάρει το «παιχνίδι της λιτότητας» επάνω τους, πώς μπορείς να κινητοποιήσεις μεγαλύτερες δυνάμεις, εκτός από τις κομματικές, ώστε να πολλαπλασιάσεις τις πιθανότητες αναστροφής από την εφαρμογή ενός καταλυτικού νέου μνημονίου που θα βυθίσει σε ένα ακόμη πιο βαθύ τέλμα  μισθωτούς κα συνταξιούχους;

Η Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε έκτακτο συνέδριο και στην προοπτική του ο γραμματέας του Τάσος Κορωνάκης μίλησε για στροφή στην ελληνική κοινωνία, για ενεργό εμπλοκή τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας –ανέργους, νέους, εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα– αλλά και ανάπτυξη των οργανώσεων, ώστε να είναι πρωτοπόρες και να βοηθάνε στην οργάνωση της κοινωνίας και την ανασυγκρότηση του κοινωνικού ιστού.

Πώς αλήθεια θα επιτευχθεί αυτή η φιλόδοξη συμμετοχή όταν οι μηχανισμοί των αριστερών κομμάτων δεν έχουν «μάθει» να συμμετέχουν στις αποφάσεις; Όταν απλώς καλούνται σε συνελεύσεις, στις οποίες στέλεχος από τα κεντρικά ενημερώνει και μονοπωλεί τη συζήτηση που δεν… οδηγεί πουθενά; Ποιες οργανώσεις παίρνουν αποφάσεις; Τους τίθενται ζητήματα κεντρικής πολιτικής σκηνής και συναποφασίζουν; Σε ποιο ζήτημα κλήθηκαν να πάρουν θέση; Υπάρχει πρόταση της Κεντρικής Επιτροπής που να μην πέρασε από τις οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή είχαν άλλη άποψη;

Λειτουργεί, το λιγότερο, ο πάλαι ποτέ «δημοκρατικός συγκεντρωτισμός» –«ελευθερία συζήτησης, ενότητα δράσης» (Λένιν) – σύμφωνα με τον οποίο τα μέλη έχουν την ελευθερία να ανταλλάσσουν απόψεις γύρω από θέματα προσανατολισμού του κόμματος, αλλά απέναντι στην τελική απόφαση που οριστικοποιείται με απόφαση της πλειοψηφίας, όλα τα μέλη την υποστηρίζουν;

Τι ακριβώς αποφασίστηκε για τις συνιστώσες στο τελευταίο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ; Δεν αποφασίστηκε να διαλυθούν; Γιατί ζουν και βασιλεύουν; Μήπως επειδή τα αριστερά κόμματα κουβαλούν την αμαρτία του εγωκεντρισμού και των οργανωμένων μειοψηφιών (φράξιες) που λειτουργούν αντιδημοκρατικά εκτός καταστατικού και σε βάρος της ισότιμης συμμετοχής όλων των μελών που συνεχώς «πιάνονται αδιάβαστα»;

Τα αριστερά κόμματα, πόσω μάλλον ένα κυβερνητικό κόμμα, οφείλουν να κινούν τις οργανώσεις τους θέτοντας ερωτήματα και προτάσεις προς διαβούλευση και ψηφοφορία. Να τις προτρέπουν να ενσωματωθούν στον κοινωνικό ιστό και να συμμετέχουν στην αλλαγή της τοπικής κοινωνίας, αποκτώντας εμπειρία οργάνωσης, διακυβέρνησης και συμμετοχής στον μετασχηματισμό της.

Οφείλουν να ενημερώνουν τα μέλη τους και για τις πιο λεπτές αποχρώσεις της πολιτικής τους, ώστε να είναι ενήμερα και πάντα έτοιμα να συναποφασίζουν.

Οφείλουν να αναδεικνύουν τα μέλη τους που έχουν τη γνώση και την ηθική ακεραιότητα, κι αυτά να στέλνουν στα συνέδρια που θα πρέπει να είναι ανοιχτά στις  νέες τάσεις, στις νέες ιδέες , στους άξιους ανθρώπους και όχι να εκπληρώνουν απλώς τις αρχηγικές φιλοδοξίες μέσα από ελεγχόμενους συσχετισμούς δυνάμεων.

Η οπισθοχώρηση της Κυβέρνησης Κοινωνικής Σωτηρίας και ο διάλογος που έχει ανοίξει, είναι απαραίτητο να αναδείξει όλον τον πλούτο της Αριστεράς σε ιδέες, που έχουν όμως μπολιαστεί από τον ρεαλισμό, ώστε να μπορούν να υλοποιηθούν, με απώτερο στόχο μια περισσότερο δίκαιη κοινωνία, με αναδιανομή του πλούτου, εθνική ανεξαρτησία και ουσιαστική δημοκρατία.

Η συμφωνία με τους Θεσμούς, παρά τα προφανή αρνητικά της στοιχεία, θα μπορούσε να αποτελέσει ένα πλαίσιο εξόδου από τη βαθιά κρίση και το «σπιράλ θανάτου» που βρίσκεται η χώρα, δίνοντας πολιτικά συγκριτικό πλεονέκτημα στην Αριστερά για το άμεσο μέλλον.

Κοινοποίηση Άρθρου σε