Η πώληση των «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων (με ενέχυρο, στα περισσότερα, την πρώτη κατοικία) στα ξένα κερδοσκοπικά «κοράκια» και η πιθανή ανάλογη αντιμετώπιση εκείνων των δανείων των νοικοκυριών, δεν αποτελεί μονόδρομο και δεν προσφέρει καμία οικονομική ανάσα στη χώρα και τους πολίτες της.
Του Γεωργίου Παπασίμου (Twitter: @PapasimosG)
Απεναντίας, αποτελεί το επιστέγασμα μιας άγριας οικονομικής πολιτικής, που έχει στόχο τον μεγαλύτερο έλεγχό της, τη βίαιη είσοδο ξένων συμφερόντων (με την πώληση της πρώτης κατοικίας στο 10-20% της ονομαστικής της αξίας), το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου και τη μεγαλύτερη φτωχοποίηση του λαού της. Η μετατροπή της Ελλάδας σε διεθνές «πειραματόζωο» αποδεικνύεται περίτρανα και μάλιστα κατά παράβαση ακόμη και βασικών καπιταλιστικών κανόνων ή μιας δοκιμασμένης πρακτικής.
Η διαδικασία που είναι σε εξέλιξη, έχει οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο και αντίκτυπο και απογυμνώνει τον ΣΥΡΙΖΑ από κάθε δικαιολογία. Είχε δεσμευτεί για την εφαρμογή «σεισάχθειας» υπέρ των πολιτών, μέσω της δημιουργίας ενός ενδιάμεσου κρατικού φορέα και έθετε όρο απαράβατο την προστασία της πρώτης κατοικίας, που τώρα απειλείται από ξένα επιθετικά κεφάλαια.
Στη δικαιοδοσία αυτού του ενδιάμεσου φορέα θα περνούσαν τα «κόκκινα» δάνεια, αφού θα διαγράφονταν από το ενεργητικό των τραπεζών. Στη συνέχεια θα μπορούσε να ακολουθηθεί η πρακτική που ακολουθήθηκε στις ΗΠΑ, κατά τη μεγάλη καπιταλιστική κρίση του 2008, και στην Ισλανδία, το 2010, όταν «κούρεψε» όλα τα δάνεια σε ποσοστό 30-70%, ανάλογα με την οικονομική δύναμη των δανειοληπτών. Λογική που έδειξε να είναι αποτελεσματική καθώς έδωσε ανάσα στην οικονομία και στην κοινωνία και έθεσε τις βάσεις για μια μελλοντική ανάπτυξη.
Η εμπειρία των δύο χωρών θα μπορούσε να προσαρμοστεί στην Ελλάδα και το «κούρεμα» να γίνει με βάση την τρομακτική μείωση της αγοραστικής δύναμης των Ελλήνων καταναλωτών κατά την περίοδο του μνημονιακού οδοστρωτήρα και την «καταβαράθρωση» των αξιών των ακινήτων.
Η έλλειψη ενδιαφέροντος για τη διεθνή στάση και πρακτική, σε σχετικές περιπτώσεις οικονομικών κρίσεων, θέτει πολλά αναπάντητα ερωτήματα, αλλά και γι’ αυτό αποκαλυπτικά, για τον αληθινό σκοπό του ασφυκτικού pressing της Ελλάδας και της εμμονής σε «αδιέξοδους» πειραματισμούς.
Γιατί άραγε η τρόικα δεν συμφωνεί με αυτή την αυτονόητη και ορθολογική διαχείριση των κόκκινων δανείων, που θα αποτελούσε και μια οικονομικά και κοινωνικά αποδεκτή ρύθμιση; Γιατί αρνείται την εφαρμογή και στην Ελλάδα μιας μη «απαγορευμένης λύσης» για τον παγκόσμιο νεοφιλελευθερισμό, που προέρχεται και από τη μητρόπολη του καπιταλισμού, τις Η.Π.Α.;
Είναι προφανές πως άλλες είναι οι επιδιώξεις των δανειστών και οι οποίες προωθούνται με την υποστήριξη των ελληνικών τραπεζών και του εξαρτημένου ελληνικού παρασιτικού κεφαλαίου και με ευθύνη της κυβέρνησης Τσίπρα.
Οι «εταίροι», η ευρωπαϊκή τράπεζα και το ΔΝΤ θέλουν, όπως λένε, την αποπληρωμή του χρέους; Αν ναι, τότε γιατί εφαρμόζουν πολιτική λιτότητας, που αυξάνει το δημόσιο χρέος και την ανεργία και καταστρέφει την παραγωγική βάση; Μα αυτός δεν είναι ο μοναδικός φερέγγυος δρόμος αποπληρωμής του δημοσίου και ιδιωτικού χρέους;
Ακόμη, όμως, κι αν «περνούσε» η πώληση σε ξένα «funds» απάντων των «κόκκινων» δανείων, η κυβέρνηση όφειλε να επιβάλλει ρήτρα προτεραιότητας του δανειολήπτη έναντι αυτών, όπως ακριβώς συνέβη στην Κύπρο, όταν της επιβλήθηκε βιαίως μνημόνιο και λιτότητα. Που σημαίνει πως θα έπρεπε να δίνεται η δυνατότητα σε κάθε δανειολήπτη να αναλαμβάνει ο ίδιος το δάνειό του, προσφέροντας τιμή μεγαλύτερη από το ποσοστό με το οποίο πωλούνται σε αυτά.
Γιατί καταχρεώθηκαν οι Έλληνες επιχειρηματίες και τα νοικοκυριά; Γιατί παρασύρθηκαν από τις σειρήνες του καταναλωτισμού και την άγρια κερδοσκοπική πολιτική των ελληνικών τραπεζών, σε ένα γενικότερο όμως κλίμα ανορθολογικότητας, διαπλοκής και διαφθοράς, που προωθούσε, ως «ιδεολογικό» αποκούμπι τον «κλεπτοκρατισμό» και τον εύκολο ατομικό πλουτισμό.
Η ιδιόκτητη κατοικία όμως αποτελούσε, δεκαετίες τώρα, μέσον ασφάλειας και κοινωνικής καταξίωσης για τους Έλληνες πολίτες και με το να γίνει επίθεση στον πυρήνα της, είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει σε κοινωνική «έκρηξη», καθώς θίγεται ένα θεμελιώδες δικαίωμα, σε μια περίοδο που έχει συρρικνωθεί σε εγκληματικό βαθμό η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων κι τα ενοίκια αποτελούν γάγγραινα.
Οι ακόμη μεγαλύτερες ρωγμές που θα ανοιχθούν στον κοινωνικό ιστό, ο αφελληνισμός και η έλλειψη οποιασδήποτε αναπτυξιακής λογικής ενδέχεται να οδηγήσουν σε καταστάσεις επικίνδυνες και ανεξέλεγκτες και την ευθύνη δεν θα την έχουν μόνο οι συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις του τόπου…
No Replies to " «Κόκκινα» δάνεια: πειραματισμοί με σκοπιμότητα"