Η στρατηγική μιας Αριστεράς σε ομηρεία

Η εποχή της αθωότητας για την κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας πνέει τα λοίσθια. Έπειτα από την αναγκαστική προσγείωση και τη συμφωνία μνημονίου με την τρόικα και το «όχι» της Αριστερής Πλατφόρμας, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Αριστερά οφείλουν να επαναπροσδιορίσουν τη φυσιογνωμία τους αλλά και τη στρατηγική τους στη νέα εποχή. Το τέλος της Μεταπολίτευσης, μετά το 2012 και τη σοβαρή ανακατάταξη του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα, σηματοδοτεί πολιτικές εξελίξεις και ιδεολογικές αναζητήσεις. Αφετηρία εξελίξεων θα αποτελέσουν οι όποιες μετακινήσεις εντός ή από τον ΣΥΡΙΖΑ, με το ενδεχόμενο της αποχώρησης και της δημιουργίας ενός νέου «αντιμνημονιακού» σχηματισμού να μην θεωρείται απίθανο.

Μια τέτοια κίνηση θα αναγκάσει τον Αλέξη Τσίπρα σε αναδίπλωση και θα επηρεάσει την Κεντροαριστερά (το ΠΑΣΟΚ, το ΠΟΤΑΜΙ) αλλά και όλα τα πολιτικά κόμματα που έτσι κι αλλιώς παλαντζάρουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Κάποιοι ήδη μιλούν για μετατόπιση του «επίσημου» ΣΥΡΙΖΑ προς τις απόψεις της κεντροαριστεράς, την πλήρη απορρόφηση του εναπομείναντος κοινωνικού ΠΑΣΟΚ και τη δημιουργία κενού αριστερά του. Όμως, οι μετατάξεις θα είναι εμφανείς και προς τα δεξιά, με την αποχώρηση του Αντώνη Σαμαρά και την εκδήλωση ενδιαφέροντος για την ηγεσία να απασχολεί πολλά πρωτο(και δευτερο)κλασάτα στελέχη που κινούνται μεταξύ καραμανλισμού, νεοφιλελευθερισμού, κοινωνικού φιλελευθερισμού και ακροδεξιάς.

Ανεξάρτητα όμως από το ρευστότητα του πολιτικού τοπίου η Αριστερά οφείλει να συμπεριλάβει στις σκέψεις της τα νέα δεδομένα.

Την πρωτοκαθεδρία και επικράτηση στο πολιτικό σκηνικό του Αλέξη Τσίπρα, σε ιδιαίτερα δύσκολες, σχεδόν ασφυκτικές συνθήκες, άσκησης πολιτικής.

Την πλήρη σύγχυση και εσωστρέφεια πλήθους στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που δεν μπορούν ακόμη να συνειδητοποιήσουν πώς βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο, να απολογούνται για το πώς οδηγήθηκαν στην υποταγή στα κελεύσματα του «ευρωϊερατείου» και στην υιοθέτηση σκληρών μνημονίων, αλλά και να ανακατανείμουν τον πλούτο προς όφελος των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων που περιθωριοποίησε η «μνημονιακή λαίλαπα».

Τη σημαντική διαπίστωση πως οι ιδεολογικές αντιπαραθέσεις εντός της Ε.Ε. έχουν λάβει πολεμικό χαρακτήρα και ταξικό περιεχόμενο κι αυτή τη στιγμή τον έλεγχο στις εξελίξεις τον ασκεί κατ’ αποκλειστικότητα η Μέρκελ και ο σκληρός δεξιός πυρήνας υπό τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Το «ωμό» πρόσωπο που επέδειξε η ευρωπαϊκή ολιγαρχία πιθανώς να θέτει ερωτήματα που χρήζουν άμεσης απάντησης, για το πώς μπορεί να κινηθεί ένα Αριστερό κόμμα στο πλαίσιο ιδίως του Eurogroup.

Δεν υπάρχει ιδεολογική «καθαρότητα» και ιδεολογική υπεροχή που με τρόπο αυτοματοποιημένο θα επιβάλλει λύσεις προς όφελος του καθημαγμένου ελληνικού λαού. Την αποκάλυψη πως η κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας δεν είχε Plan B και άρα προσήλθε στις πιο σκληρές, εθνικές διαπραγματεύσεις χωρίς εφεδρείες και εναλλακτικό σχέδιο.

Ακόμη και η εκδοχή της δραχμής που τόσο συζητήθηκε προεκλογικά και επανατέθηκε από την Αριστερή Πλατφόρμα, ως εναλλακτική ρεαλιστική λύση ή ως ισχυρό διαπραγματευτικό ατού, δεν αναλύθηκε, δεν προετοιμάστηκε. Ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίστηκε γυμνός στην πιο κρίσιμη Σύνοδο Κορυφής, όταν εκβιάστηκε ξεδιάντροπα και του επιβλήθηκε, εν είδει πραξικοπήματος, η επιλογή ενός νέου, σκληρού μνημονίου ως η μόνη λύση απέναντι στο Grexit και την άτακτη χρεοκοπία, που θα οδηγούσε την χώρα σε καταστρεπτικούς δρόμους.

Η μετατόπιση του εκλογικού σώματος μοιάζει να συνεχίζεται και να αποκτά πιο μόνιμα χαρακτηριστικά. Οι φτωχότεροι στρέφονται προς το «φυσικό τους σπίτι», ασυνείδητα αρχικά, στην Αριστερά.

Η Αριστερά στις νέες συνθήκες εφαρμογής ενός τριετούς μνημονίου οφείλει να αναζητήσει μια νέα στρατηγική διαχείρισης, εξόδου, αλλά και μείωσης και οριστικής ανάσχεσης των μέτρων λιτότητας και παραπέρα φτωχοποίησης του ελληνικού λαού. Οφείλει να σχεδιάσει ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, να εκσυγχρονίσει τις κρατικές δομές και να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο ενός αριστερού κόμματος σε συνθήκες «ομηρείας».

Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας αν και υποβαθμίστηκαν και περιφρονήθηκαν ίσως να αποτελούν ένα κάποιο, ελάχιστο έστω, αντίβαρο στον νεοφιλελευθερισμό.

Στην προοπτική της εθνικής επιβίωσης σε μια ισοπεδωτική Ε.Ε., κυβερνήσεις άλλων χωρών, όπως της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ιρλανδίας ή και της Ισπανίας, ενδέχεται να «συγκρουστούν» με τις ηγεμονικές βλέψεις της Γερμανίας. Παρά τα ελληνικά λάθη, η κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας κατόρθωσε να αναδείξει (και να ανακαλύψει) τις αντιθέσεις ανάμεσα σε κράτη-έθνη αλλά και κόμματα που μάχονται εντός του Ευρωκοινοβουλίου να αλλάξουν τους συσχετισμούς δυνάμεων. Κατόρθωσε να φέρει στο προσκήνιο συζητήσεις για αναμόρφωση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Οι πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν την Κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΡΑΤΤΩ κλπ) θα πρέπει να εκμεταλλευτούν απόψεις που προκαλούν ρωγμές στην επίσημη ιδεολογική, επικοινωνιακή γραμμή πλεύσης, όπως αυτές του Αμερικανού νομπελίστα οικονομολόγου Τζόζεφ Στίγκλιτς.

Απόψεις που μιλούν με απόλυτη σαφήνεια για την εμμονή της Γερμανίας και των πιο επιθετικών χρηματοπιστωτικών κεφαλαίων σε οικονομικά μοντέλα που είναι αντιπαραγωγικά, αναποτελεσματικά και που δημιουργούν αδικίες και ανισότητες («το να συνεχίζουν να ζητούν από την Ελλάδα πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ για το 2018, πρόκειται για τυφλή ηλιθιότητα» – «Δεν γνωρίζω κανένα άλλο παράδειγμα παρόμοιας ύφεσης που να προκλήθηκε με τέτοιο σκόπιμο τρόπο και με τόσο καταστροφικές ανθρώπινες συνέπειες»).

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΡΙΚΑΛΩΝ “ΔΙΑΛΟΓΟΣ”

Κοινοποίηση Άρθρου σε