Τα νέα από τον χώρο της οικονομίας, πως η ύφεση το 2015 ενδέχεται να είναι πιο ήπια, δημιουργούν μια κάποια αισιοδοξία πως η κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας θα κατορθώσει να εκπληρώσει μια από τις πιο σημαντικές δεσμεύσεις της: να ελαφρύνει ουσιαστικά το βάρος των μέτρων που συμφωνήθηκαν στο πλαίσιο του 3ου πακέτου στήριξης και να άρει, κάπως, τις συνέπειες σε ευρεία κοινωνικά στρώματα του μνημονιακού «οδοστρωτήρα».
Του Γεωργίου Παπασίμου, δικηγόρου, μέλους Πολιτικής Γραμματείας του «ΠΡΑΤΤΩ» (Twitter: @PapasimosG)
Από το -4% η εκτίμηση της ύφεσης έπεσε στο -2,3% και ακολούθως στο -0,9%. Μάλιστα, υπήρξε ακόμη μια πιο αισιόδοξη εκτίμηση, αυτή του Economist, σύμφωνα με την οποία η ύφεση του 2015 μπορεί να συρρικνωθεί στο -0.5%.
Το κλίμα που είχε διαμορφωθεί μετά τη νέα επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ και των συνεργαζόμενων δυνάμεων (του ΠΡΑΤΤΩ κ.λπ.) στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, δεν ήταν καθόλου ευοίωνο. Η οικονομία έδειξε εγκλωβισμένη στην αβεβαιότητα, τα capital controls στέρησαν την αγορά από τη αναγκαία ρευστότητα, οι επιχειρήσεις εισαγωγής αντιμετώπισαν δυσκολίες επιβίωσης, οι μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις είδαν να αναγεννιέται το κλίμα στασιμότητας του 2011-2012. Η απαισιοδοξία αποτελούσε τον κυρίως ανασταλτικό παράγοντα ώστε να μπορέσει να κινηθεί η οικονομία.
Πέραν, όμως, όλων αυτών το πιο κρίσιμο μέγεθος για την πρώτη Αριστερή κυβέρνηση αφορά στη διάθεση απέναντί του της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, που όλα αυτά τα χρόνια της πιο άγριας, ληστρικής λιτότητας, υπέφερε, έχασε τη δουλειά του, είδε τον μισθό του να εξαϋλώνεται και τη σύνταξή του να πέφτει κάτω από τα όρια μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης.
Υπήρξαν πολλοί που ψήφισαν για δεύτερη φορά την κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας χωρίς ενθουσιασμό, χωρίς να υιοθετούν τη ρητορικής της, απογοητευμένοι από τα πεπραγμένα της, κυρίως στο πεδίο των διαπραγματεύσεων με τον σκληρό φιλελεύθερο ευρωπαϊκό άξονα υπό τη γερμανική κηδεμονία. Η άρση της πιο επώδυνης λιτότητας δεν ήρθε, το 2ο μνημόνιο έγινε ένα 3ο, δίνοντας παράταση χρόνου στην απεχθή μνημονιακή κηδεμονία.
Παρόλα αυτά, βλέποντας πως ήταν μεγάλος ο κίνδυνος να επανέλθει η διακυβέρνηση της χώρας στα χέρια των εγχώριων φιλελεύθερων δυνάμεων, αυτών που διέλυσαν τον κοινωνικό ιστό, κατέστρεψαν το Εθνικό Σύστημα Υγείας, επέβαλαν ένα αναχρονιστικό, «κλεπτοκρατικό» καθεστώς διαφθοράς, διαπλοκής και πελατειακών σχέσεων και παρέδωσαν τη χώρα σε μια κάστα ολιγαρχών, κατάλαβαν πως έπρεπε να δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία στην κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας, που στο κάτω κάτω δεν έφερε προπατορικές αμαρτίες και είχε δείξει την πρόθεσή της να άρει τις αιτίες της κρίσης.
Η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, πάνω απ’ όλα όμως η ίδια η Αριστερά, έχει πια να αναμετρηθεί όχι μόνο με την εξουσία, την οποία τώρα προσπαθεί να κατανοήσει και να «καταβάλλει», αλλά και με τον ίδιο της τον εαυτό. Για να γίνει πιο αποτελεσματική προς όφελος των δεινοπαθούντων Ελλήνων, για να αποδείξει πως μπορεί να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες, να ασκήσει μια νέα στρατηγική που θα βλέπει «αντικειμενικά» και μακριά.
Καθήκον της κυβερνώσας Αριστεράς είναι να κερδίσει αυτόν τον κόσμο που τώρα τη στήριξε χωρίς πάθος και να κινητοποιήσει πρώτα τις δικές της δυνάμεις και έπειτα όλο και πιο ευρεία στρώματα, ώστε μέσα από την αυτοοργάνωση και τη δράση των τοπικών οργανώσεων και μέσα από συγκρούσεις να επιβάλλει σταδιακές ουσιαστικές αλλαγές και δομικές μεταρρυθμίσεις, που θα εκσυγχρονίσουν την ελληνική οικονομία και θα θέσουν τις βάσεις για μια πιο δίκαιη, δημοκρατική χώρα.
Ο κόσμος έχει κουραστεί. Έχει αποδεκατιστεί, είναι απελπισμένος και βαθιά απογοητευμένος από τις πολιτικές δυνάμεις. Ανεξάρτητα από το ποιος τον οδήγησε μέχρι εδώ, πρέπει, το οφείλει η Αριστερά στον εαυτό της, να πειστεί πως αυτή η κυβέρνηση, η κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας δεν θα απορροφηθεί και δεν θα παρασυρθεί από τις σειρήνες της εξουσίας. Και τώρα πια δεν πείθεται με λόγια… Θέλει συγκεκριμένες πράξεις, θέλει να δει να μειώνονται, σταδιακά έστω, οι συνέπειες των μνημονίων, να αρχίσει να αναπνέει, να ζει καλύτερα.
Για να γίνουν πράξει οι δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς θα πρέπει να κινηθεί η οικονομία.
Ήδη, εκτός από τις νεότερες εκτιμήσεις για την ύφεση, υπάρχουν και τα 4 περίπου δισ. ευρώ από την επιτάχυνση του ΕΣΠΑ και τα 3 δισ. που θα εξασφαλίσει η χώρα μετά την πρώτη αξιολόγηση, ποσά που θα διοχετευθούν στην πραγματική οικονομία. Με αυτόν τον τρόπο, αυξάνονται οι πιθανότητες μιας ταχύτερης ανάσχεσης της οικονομικής κρίσης και επανόδου σε ρυθμούς ανάπτυξης το δεύτερο ή το τρίτο τρίμηνο του 2016.
Για κάθε πράξη όμως, για κάθε βελτίωση των δεικτών της οικονομίας, θα πρέπει να γίνεται εμφανές το κοινωνικό πρόσημο, το πρόσημο της Αριστεράς. Αυτό που θα αλλάξει το κλίμα μεταξύ των Ελλήνων ψηφοφόρων που, επιτέλους, θα αρχίσουν να νιώθουν πως έχουν μια κυβέρνηση που αφουγκράζεται τις ανάγκες τους και στρέφει τη χώρα προς τον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ “ΕΡΕΥΝΑ” ΤΩΝ ΤΡΙΚΑΛΩΝ
No Replies to "Η στήριξη από την «κοινή γνώμη»: Το πιο κρίσιμο μέγεθος για την Αριστερά"