Καλούμαστε αύριο Κυριακή 5 Ιουλίου στην κάλπη του δημοψηφίσματος, που προκήρυξε η κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας της χώρας, ύστερα από το τελεσίγραφο των δανειστών για συνέχιση του πενταετούς μνημονιακού «οδοστρωτήρα», που κατέστρεψε την οικονομία και την κοινωνία.
Του Γεωργίου Παπασίμου, Δικηγόρου, Μέλους Πολιτικής Γραμματείας του «ΠΡΑΤΤΩ»
Γιατί δεν είναι μόνο τα δημοσιονομικά μέτρα που σε μεγάλο βαθμό είμαστε υποχρεωμένοι να λάβουμε ως χώρα στο πλαίσιο μιας έντιμης συμφωνίας, αλλά η κατανομή των βαρών στους «έχοντες και μη έχοντες», η ρύθμιση του μη βιώσιμου χρέους, προκειμένου να χορηγηθεί οικονομικό «οξυγόνο», και η συγκεκριμενοποίηση ενός αναπτυξιακού προγράμματος που θα μας βγάλει τη χώρα από την ύφεση και την κρίση.
Ήδη, μετά από ένα πεντάμηνο διαπραγμάτευσης με ειλικρινή, καλή θέληση από την πλευρά του Πρωθυπουργού και της κυβέρνησης Κοινωνικής Σωτηρίας, βρισκόμαστε εκτός προγράμματος και με κλειστές τράπεζες, «πέφτοντας», έτσι, στην «παγίδα που μας έστησαν» οι δανειστές και ειδικότερα το τμήμα εκείνο του «ευρωϊερατείου» που εκφράζει και καθοδηγεί ο κατεξοχήν εκφραστής του γερμανικού κεφαλαίου κ. Σόιμπλε.
Υπό την έννοια αυτή, παρά το δίκαιο και το ηθικό των αιτημάτων και της προσπάθειας της ελληνικής κυβέρνησης, μπορεί καλόπιστα να διατυπωθεί κριτική και ενστάσεις για τη μεθοδολογία και την τακτική της διαπραγματευτικής ομάδας.
Πρέπει, όμως, ως Έλληνες να αναγνωρίσουμε την μεγάλη προσπάθεια του Έλληνα Πρωθυπουργού για μία έντιμη και επωφελή λύση τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Ευρώπη, η οποία απομακρύνεται σταθερά από τις βασικές της αρχές της ισοτιμίας και της αλληλεγγύης, καθώς, για την επίτευξη αυτής, έγιναν προτάσεις ακόμα και πέρα από τις «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης και της λαϊκής εντολής της 25ης Ιανουαρίου.
Κι ενώ θα περίμενε κάποιος ότι θα υπήρξε κατάληξη σε μια επωφελή συμφωνία, όπως αφήνονταν να εννοηθεί επανειλημμένως από την επίσημη πολιτική ηγεσία της Ευρώπης, το τμήμα του «σκληρού ευρωϊερατείου», συνεπικουρούμενο από το Δ.Ν.Τ., «τορπίλισε» κάθε συμβιβασμό.
Ως εκ τούτου, το δημοψήφισμα ήρθε ως «λύση ανάγκης», προκειμένου να εκφρασθεί ο ελληνικός λαός και να στείλει ένα «βροντερό» μήνυμα σ’ αυτούς τους κύκλους, που επιβουλεύονται την αξιοπρέπεια, το παρόν και το μέλλον του.
Γι’ αυτό, παρά τις επιμέρους διαφωνίες, που μπορεί κάποιος να έχει, οφείλουμε να περιφρουρήσουμε με την ψήφο μας την αξιοπρέπεια της Ελλάδος και να στείλουμε το μήνυμα ότι δεν θα επιτρέψουμε να μετατραπεί σε «αποικία χρέους», καθώς και το κύρος της κυβέρνησης Κοινωνικής Σωτηρίας σ’ αυτή τη σκληρή «μάχη», αφού το δημοψήφισμα αποτελεί μέρος της συνεχιζόμενης και ανοιχτής διαπραγμάτευσης.
Σε καμία περίπτωση δε, δεν έχει υπόσταση το παραπλανητικό δίλημμα που εμφανίζουν οι δανειστές, συνεπικουρούμενοι από τις μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις της χώρας, περί παραμονής ή εξόδου της από το ευρώ, στην προσπάθειά τους να φοβίσουν και να χειραγωγήσουν την ελεύθερη βούληση του λαού.
Έτσι, το «ΟΧΙ» στις σκληρές μονεταριστικές πολιτικές, που επιχειρεί να συνεχίσει το «ευρωϊερατείο» στην Ελλάδα, μπορεί να αποτελέσει τη «λυδία λίθο» για την επίτευξη μίας έντιμης και επωφελούς συμφωνίας για όλα τα μέρη, γιατί εκτός των άλλων, τυχόν έξοδός της από το ευρώ θα αποτελέσει βαρύτατο πλήγμα, οικονομικό και πολιτικό, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κι αυτό το γνωρίζουν ακόμα και αυτοί, που ιδεοληπτικά επιθυμούν την αποπομπή της.
Το «ΟΧΙ», συνεπώς, στην κάλπη αποτελεί την λύση για την έξοδο από την «ποντικοπαγίδα» των δανειστών, οι οποίοι, μέσω του «ΝΑΙ» θα αποκτήσουν ισχυρότερα «εργαλεία» περαιτέρω υποταγής της Ελλάδος και της συνέχισης εφαρμογής σκληρών προγραμμάτων λιτότητας σε βάρος του λαού, ως «διεθνούς πειραματόζωου».
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ “ΕΡΕΥΝΑ”.
No Replies to "Η «παγίδα» των δανειστών, η κάλπη και η λύση"