Οι παράλογες επιταγές και ο κατήφορος των υποχωρήσεων

Του Γιώργου Παπασίμου, δικηγόρου, μέλους της Πολιτικής Γραμματείας του «Πράττω»

Τα νέα δυστυχώς δεν είναι ευχάριστα! Σε όλα τα πεδία η κυβέρνηση δέχεται απανωτά πλήγματα και η Αριστερά, στο σύνολό της, εγκαλείται καθώς δείχνει να επωμίζεται το βάρος της εφαρμογής ενός άλλου μνημονίου, χωρίς να πείθει πως κινείται παράλληλα με ένα άλλο εναλλακτικό σχέδιο, που θα μείωνε τη βαρύτητα των μέτρων, ιδίως για τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα.

Η ριζοσπαστική Αριστερά δείχνει αδύναμη να εφαρμόσει κυβερνητικό πρόγραμμα, δίνοντας το στίγμα της και η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στη συνάντηση σοσιαλδημοκρατών ηγετών εγείρει ερωτήματα και γεννά την υποψία της πλήρους ενσωμάτωσής του στον κυβερνητισμό.

Στο ασφαλιστικό φαίνεται πως οι δηλώσεις του πρωθυπουργού για διασφάλιση των συντάξεων δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα ή στις προθέσεις των δανειστών, με πρώτο θύμα το αφορολόγητο, που τώρα είναι 9.500 ευρώ, τις συντάξεις (κάτω των 1.200 με πλαφόν τα 1.000), τις επικουρικές και τη μείωση της βασικής σύνταξης: η βασική σύνταξη προτείνεται να μείνει στα 320 από τα 384 για 20 έτη ασφάλισης και άνω για πολίτες που έχουν συμπληρώσει τα 67 έτη ηλικίας. Από τα δε 15 έως τα 20 έτη ασφάλισης θα δίδεται ποσόν κλιμακωτά, μπορεί ακόμη και από τα 180 ευρώ.

Σε ό,τι αφορά τα κόκκινα δάνεια, το πιο πιθανό είναι να επιβληθεί η θέληση των γερακιών του νεοφιλελευθερισμού και να πωληθούν σε ξένους οίκους, που θα επιχειρήσουν το αδιανόητο: να κατασχέσουν ακόμη και πρώτες κατοικίες.

Στο προσφυγικό η συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας καταγγέλθηκε από την ύπατη αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες (παραβιάζει τη Συνθήκη της Γενεύης –1951) και παρουσιάστηκε από όλες σχεδόν τις μεγάλες εφημερίδες της Ευρώπης ως επαίσχυντη, που μειώνει την Ελλάδα, μετετρέποντάς την, κατά τον εκδότη της γερμανικής Die Zeit, Γιόζεφ Γιόφε στον βρετανικό Guardian, σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων ή ως αίθουσα υποδοχής της Ευρώπης κατά το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel.

Η απόφαση της προηγούμενης Συνόδου θεωρείται σε μεγάλο βαθμό ανεφάρμοστη, αλλά το παράλογο που έρχεται να διαποτίσει την κυβερνητική πολιτική και να θέσει υπαρξιακά διλλήματα στον Αλέξη Τσίπρα, επεκτείνεται σε ένα ευρύτερο πεδίο. Έως τώρα, και με την πάροδο των μηνών, αυτό που είναι προφανές είναι πως η ηγετική ομάδα της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ, ποντάρει πολλά στη μείωση ή τη ρύθμιση του ελληνικού χρέους.

Όμως, οι δυσκολίες που θα συναντήσει θα είναι τεράστιες, καθώς η ομάδα Σόιμπλε και η εθνικιστική Γερμανία επιδιώκουν τη ρύθμιση του χρέους (ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ξεκαθάρισε η Ελλάδα δεν έχει να περιμένει καμία ουσιαστική ρύθμιση του χρέους, επειδή… δεν μπορεί να πείσει τους βουλευτές του να ψηφίσουν κάτι τέτοιο), με τρόπο που όχι μόνο δεν θα επιβαρύνει τη χώρα τους, αλλά θα κινηθεί στα όρια αντοχής της ελληνικής κοινωνίας και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Θα πιέσει σε ακόμη μεγαλύτερες περικοπές, μέχρι του σημείου της πλήρους κατάρρευσης, που όμως προϋποθέτει ισορροπία σε τεντωμένο σχοινί.

Το ευρωπαϊκό περιβάλλον με την αδυναμία χάραξης ενιαίας στρατηγικής στο μεταναστευτικό και την έλλειψη αλληλεγγύης που απογυμνώνει την Ευρώπη από τα μεταπολεμικά ιδανικά και το όραμα της ειρήνης και της ευημερίας, και τις πολιτικές αλλαγές στο ευρωπαϊκό Νότο –Πορτογαλία και Ισπανία- επιτρέπουν στην ελληνική κυβέρνηση να χαράξει μια εθνικά υπερήφανη στρατηγική αλλά και να επαναφέρει τις κόκκινες γραμμές στις διαπραγματεύσεις.

Δεν φαίνεται όμως ικανή, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, να υψώσει τα δικά της τείχη και να βάλει ένας τέλος στον κατήφορο των υποχωρήσεων και στη στοίχισή της πίσω από τις παράλογες επιταγές της τρόικα και του τρίτου μνημονίου.            

Ακόμη κι αν αποκομίσει θετικές αποφάσεις στο μεταναστευτικό, με δεδομένες τις αντιφάσεις, τον εθνικισμό και τα αντικρουόμενα συμφέροντα των ευρωπαϊκών κρατών -με τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συµβουλίου Ντόναλντ Τουσκ να ευχαριστεί (!) τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων για την υλοποίηση µέρους της συνολικής στρατηγικής της ΕΕ για την αντιµετώπιση της µεταναστευτικής κρίσης (!)-, άρει τα αδιέξοδα που δημιουργούν οι απαιτήσεις της ΄Αγκυρας, και καταφέρει να αποσπάσει μια θετική συμφωνία για το χρέος -με επιμήκυνση της αποπληρωμής και μείωση των επιτοκίων- και πάλι θα βρεθεί απέναντι στα δικά του αδιέξοδα.

Η κυβέρνηση Τσίπρα θα πρέπει να αποδείξει πως έχει έτοιμο αναπτυξιακό πρόγραμμα, που η εφαρμογή του θα σηματοδοτήσει την ουσιαστική έξοδο από μια βαθιά κρίση και τη στροφή προς την ανακατονομή όχι των βαρών αλλά του πλούτου, προς όφελος των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων και στην προοπτική εγαθίδρυσης μιας πιο δίκαιης κοινωνίας.

Κοινοποίηση Άρθρου σε