Του Γεωργίου Παπασίμου (Twitter: @PapasimosG)
Είναι πλέον πασιφανές ότι τόσο η υπόθεση του δημοσίου χρέους της Ελλάδος και η μετατροπή αυτής σε διεθνές «πειραματόζωο», όσο και η διαχείριση του εσωτερικού χρέους των «κόκκινων» δανείων, των οποίων επίκειται η πώληση σε ξένα «κοράκια», με την εκκολαπτόμενη συμφωνία για την αξιολόγηση, δεν έχουν απλώς και μόνο σημαντική οικονομική πτυχή, αλλά αποτελούν, ταυτόχρονα, μία τεχνική διακυβέρνησης και ελέγχου της χώρας και των πολιτών της.
Για το μείζον αυτό πολιτικό και κοινωνιολογικό ζήτημα, ο Ιταλός φιλόσοφος Maurizio Lazzarato στο βιβλίο του «Η κατασκευή του χρεωμένου ανθρώπου» περιγράφει ευφυώς ότι: «Το χρέος λειτουργεί ταυτόχρονα σαν μηχανή αρπαγής, ’’λεηλασίας’’ ή ’’αφαίμαξης’’ της κοινωνίας στο σύνολό της, σαν εργαλείο μακροοικονομικής διαχείρισης και καθοδήγησης και σαν μηχανισμός αναδιανομής των εισοδημάτων. Λειτουργεί, επίσης, σαν μηχανισμός παραγωγής και ’’διακυβέρνησης’’ συλλογικών και ατομικών υποκειμενικοτήτων… Η σχέση πιστωτή-οφειλέτη δεν περιορίζεται στην ικανότητα “να επηρεάζει άμεσα τις κοινωνικές σχέσεις”, καθώς είναι και η ίδια μια σχέση εξουσίας, μία από τις σημαντικότερες και πιο καθολικές του σύγχρονου καπιταλισμού».
Έξι χρόνια αδιέξοδης μνημονιακής «επέλασης» και μετατροπής της Ελλάδος σε «μεγάλο ασθενή» της Ευρωζώνης και της παγκόσμιας οικονομίας, «φωτογραφίζουν» τον ρόλο και τις πραγματικές προθέσεις των κυρίαρχων δανειστών – «φεουδαρχών» του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, που είναι η χρησιμοποίηση του δημοσίου χρέους ως μηχανισμού ελέγχου. Γιατί, πέρα από τις κολοσσιαίες ευθύνες της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας της χώρας και του «ασθενικού» πολιτικού συστήματος και πολιτικού της προσωπικού, η επιβαλλόμενη οικονομική πολιτική λιτότητας από την ευρωπαϊκή «ελίτ» και του Δ.Ν.Τ. («κορωνίδα» της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας), είναι, κατά κυριολεξία, αυτοκαταστρεφόμενη. Αυξάνει το δημόσιο χρέος και την ανεργία, καταστρέφει την παραγωγική βάση και την οικονομική μεγέθυνση, η οποία είναι αναγκαία για τη ρευστότητα, που απαιτεί η αποπληρωμή του δημοσίου και ιδιωτικού χρέους και αποσυνθέτουν πλήρως το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Η πολιτική αυτή οδήγησε στις τραγικές κοινωνικές συνέπειες που βιώνουμε στη χώρα, χωρίς καμία πιθανότητα ανάκαμψης της φερεγγυότητας του δημοσίου τομέα, χαλάρωση της πιστωτικής «ασφυξίας» και εξόδου αυτής από την «ποντικοπαγίδα» της χρεοκοπίας.
Προς την ίδια κατεύθυνση οδηγεί και η προτεινόμενη «λύση» του εσωτερικού χρέους των «κόκκινων» δανείων, τόσο αυτά που αφορούν την εναπομείνασα επιχειρηματική τάξη στην Ελλάδα, όσο και αυτά της πλειονότητας των ελληνικών νοικοκυριών, τα οποία έπεσαν στην «παγίδα» του τραπεζικού συστήματος κατά την περίοδο της καταναλωτικής «έκρηξης», λόγω των χαμηλών επιτοκίων του ευρώ, πριν τη μεγάλη καπιταλιστική κρίση του 2008 και την τρομακτική κερδοσκοπία του τραπεζικού συστήματος σε βάρος του ελληνικού λαού (ελάμβανε δάνεια από την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα με επιτόκιο 1% και δάνειζε το μεν ελληνικό Δημόσιο με επιτόκιο 5%, τους δε ιδιώτες με επιτόκιο 8 έως 20%, ανάλογα με τη μορφή του δανείου).
Η πώληση των «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων στα ξένα κερδοσκοπικά «κοράκια», που ήδη έχει νομοθετηθεί τον Δεκέμβριο, χωρίς μάλιστα, ακατανοήτως, να προβλέπεται και η αυτονόητη, σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, ρήτρα προτεραιότητας του δανειολήπτη έναντι των ξένων ή ελληνικών funds (κάτι το οποίο εφαρμόσθηκε στην Κύπρο, όταν αυτή εισήλθε βιαίως στο μνημόνιο) και οι πληροφορίες για επέκταση αυτής της λύσης και στα υπόλοιπα «κόκκινα» δάνεια των νοικοκυριών, είναι βέβαιο ότι δεν θα προσφέρει την παραμικρή ωφέλεια στη χώρα και στο τραπεζικό σύστημα.
Αντιθέτως, θα αποτελέσει το «εργαλείο» υλοποίησης όλων των επιδιώξεων των δανειστών, που όπως φαίνεται είναι ο πλήρης αφελληνισμός της ελληνικής παραγωγικής βάσης, η προστασία του εξαρτημένου «παρασιτικού» ελληνικού κεφαλαίου και η «σκύλευση» της υπέροχης φυσικής ελληνικής γης.
Η λύση, που αποτελεί μονόδρομο για τη σημερινή κυβέρνηση, της οποίας η πολιτική, έως τώρα, απέχει παρασάγγας από τις υποσχέσεις αλλά και τις ελπίδες του ελληνικού λαού και που μπορεί να της δώσει πολιτικό «οξυγόνο», είναι η ρύθμιση των «κόκκινων» δανείων κατά το πρότυπο της ισλανδικής «σεισάχθειας» το 2010, η οποία «κούρεψε» μαζικά όλα τα δάνεια σε ποσοστό 30 – 70%, ανάλογα με την οικονομική δύναμη των δανειοληπτών, δίνοντας, έτσι, «οξυγόνο» στην οικονομία και στην κοινωνία, με συνέπεια σήμερα να παρουσιάζει σοβαρή ανάπτυξη και κοινωνική ισορροπία.
No Replies to " «Χρεοκρατία» και Ελλάδα"